ΣΥΡΙΖΑ: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Στην εκλογική διαδικασία δύο γύρων –όπως προκύπτει από κάποιες δημοσκοπήσεις και την γενική αίσθηση– για την ανάδειξη της μετά Τσίπρα ηγεσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ίσως κατακτήσει μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Όσο κι ανατρέξει κανείς στο διεθνές προηγούμενο δύσκολα θα βρει περίπτωση στην οποία στέλεχος με κομματική θητεία τριών μηνών και χωρίς πολιτικά ένσημα να διεκδικεί με πολύ σοβαρές πιθανότητες την αρχηγία.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, παντελώς άγνωστος μέχρι πρότινος,εμφανίστηκε αίφνης ως ο “μεσσίας από το Μαϊάμι” και την μεθεπόμενη Κυριακή μπορεί, εάν ψηφιστεί από την πλειοψηφία, να είναι ο νέος ηγέτης του κόμματος που -χάρη στον Αλέξη Τσίπρα– διέλυσε κατά την τελευταία 15αετία την συνοχή του παλαιού πολιτικού συστήματος, άλλαξε άρδην την γεωγραφία του διπολισμού, εκτοξεύθηκε από το 4% στο 35% και κυβέρνησε επί 4,5 χρόνια. Ο Κασσελάκης έκανε πλεονέκτημα το “πουθενά” ως τόπο πολιτικής καταγωγής, σε ένα ακροατήριο σε σύγχυση που δεν έκανε τον κόπο να του ζητήσει πολλά, ίσως επειδή του αρκεί η δέσμευση ότι “θα νικήσει τον Μητσοτάκη”.

Πρωτοτυπία είναι, ακόμα, να εισέρχεται ένα μεγάλο κόμμα στην διαδικασία εκλογής ηγεσίας με ορατό (το ψιθυρίζουν πολλοί, κάποιοι το ομολογούν και δημόσια) το ενδεχόμενο της διάσπασής του. Όπως και το ό,τι, όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, η ηγεσία που θα εκλεγεί κινδυνεύει να βρεθεί υπονομευμένη από τα αποδυτήρια.

Μερικές παρατηρήσεις:

-Στις κομματικές κάλπες αναμένεται να προσέλθουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι του, συντριπτικά λιγότεροι από τους πάνω από 150.000 που ψήφισαν τον (μοναδικό υποψήφιο) Τσίπρα πριν περίπου δύο χρόνια. Εάν οι αρνητικές προβλέψεις για την συμμετοχή επαληθευτούν θα πρόκειται για μία ανησυχητική βάση (επαν)εκκίνησης.

-Στο παρασκήνιο, πολλά στελέχη δίνουν στον νέο ή την νέα αρχηγό προθεσμία μέχρι τις ευρωεκλογές, τι πιθανότητες έχει όμως μια νέα ηγεσία να ανατάξει ένα βαριά ηττημένο, αποπροσανατολισμένο και διχασμένο κόμμα σε λίγους μήνες, ακόμα και απέναντι σε μία κυβέρνηση που λόγω τραγικών σφαλμάτων και πάρα πολύ δύσκολης συγκυρίας δείχνει να παραπαίει;

-Η “έκρηξη Κασσελάκη” που έχει καθαρά επικοινωνιακά χαρακτηριστικά με χρυσόσκονη πολιτικής αποκάλυψε, ωστόσο, και το μωσαϊκό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του διέπεται σχεδόν μόνο από την ανάγκη της εκλογικής ρεβάνς, τσαλαβουτάει εύκολα στην τοξικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, επιτίθεται στους συνυποψηφίους του “εκλεκτού” του και αποκαθηλώνει με εντυπωσιακή επιπολαιότητα και αχαριστία το “πολιτικό πλαίσιο Τσίπρα”. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

• [ Σημείωση: Αυτό το τμήμα ψηφοφόρων ζητωκραυγάζει με τα “γουστάρω”. Θέλει το “ξεδόντιασμα” χωρίς να ξοδεύει λίγα λεπτά και φαιά ουσία για να αναρωτηθεί ή έστω να ρωτήσει αυτόν που “γουστάρει” πώς ακριβώς σκέπτεται να κάνει κάτι τέτοιο. Τα χαν πει κι άλλοι. Αντιγράφει και δεν πρωτοτυπεί ο κ.Κασσελάκης]

Δια της απουσίας του ενοποιητικού ρόλου του αποχωρήσαντος ιστορικού του ηγέτη, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, που ποτέ δεν ήταν πραγματικά ενιαίος και αδιαίρετος, μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, ακόμα και ξεκαθαρίσματος ιδεολογικών και προσωπικών λογαριασμών. Ενίοτε και δι’ αντιπροσώπου. Αυτό το βαθύ ρήγμα που βγήκε στην επιφάνεια είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθεί, ή τουλάχιστον να αποκατασταθεί γρήγορα. Και είναι μάλλον απίθανο να επικρατήσει ψυχραιμία και υπομονή, να συμφωνηθεί δηλαδή ένας οδικός χάρτης που δεν θα τελειώνει στις ευρωεκλογές, αλλά θα περιλαμβάνει νέο σχέδιο, πολλά φρέσκα πρόσωπα, επιμέλεια στην τεκμηρίωση ενός ρεαλιστικού προγράμματος διακυβέρνησης με στόχους, κόστη και “παραδοτέα”.

Εάν προκύπτει κάτι απ΄ όλα αυτά είναι πώς ο Κασσελάκης σήκωσε το χαλί της εισόδου της Κουμουνδούρου και αποκάλυψε όσα βρίσκονται κάτω απ΄ αυτό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το ερώτημα είναι εάν αυτός μπορεί να σκουπίσει καλύτερα από την Έφη Αχτσιόγλου– το δίδυμο έχει διαμορφωθεί εκτός ακραίας έκπληξης.

Η τελευταία μιλά πολιτικά, συχνά σε μετριοπαθέστερους τόνους απ΄ ότι θελει ένα μέρος της εξέδρας, και διαμορφώνει σταδιακά σχέδιο και ομάδα. Εάν νικήσει θα χρειαστεί χρόνο, εσωτερικό concensus που, όμως, δεν θα είναι υπονομευτικό και θα καταλήγει σε παραλυτικές ισορροπίες. Επ’ αυτού έχει δίκιο η έμπειρη Όλγα Γεροβασίλη όταν μιλά για τα διαζύγια. Άρα θα απαιτηθεί τόλμη, και για την ενσωμάτωση των συνυποψηφίων της –κυρίως του εξ Αμερικής που δηλώνει ότι σκοπεύει να μείνει ακόμα κι αν χάσει (;;;)-, αλλά και για τον περιορισμό όσων έστησαν κόμματα μέσα στο κόμμα επί Τσίπρα. Ο τελευταίος τους αντιμετώπισε με πισωγυρίσματα και αναδιπλώσεις. Δεν μπορεί να συνεχιστεί κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν κάποιο φέουδο αυτονομηθεί και συρρικνώσει (πρόσκαιρα) περαιτέρω το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.

Εν κατακλείδι, η επόμενη μέρα θα είναι πάρα πολύ δύσκολη, πιθανότατα τραυματική, ίσως δε οδηγήσει και σε διάσπαση. Δεν πρέπει όμως να είναι το τέλος…