ΣΥΡΙΖΑ/ Πού θα κριθεί η τελική σύγκρουση- Οι ρυθμιστές και οι στρατηγικές

Μερικά συμπεράσματα από τη νέα ρήξη στον βαριά πληγωμένο και αποπροσανατολισμένο ΣΥΡΙΖΑ που προοιωνίζεται μία νέα -την καθοριστική- διάσπαση:

Πρώτον, ο Στέφανος Κασσελάκης οπισθοχώρησε ολοταχώς προ της απειλής του Παύλου Πολάκη. Ενώ ο Κρητικός πολιτικός, παρότι διαγραμμένος(…), έθεσε ανοιχτά θέμα ηγεσίας και προανήγγειλλε ότι μπορεί να φτάσει και σε μία πρόταση μομφής εναντίον του στη συνεδρίαση της Κ.Ε στις 7-8 Σεπτεμβρίου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ως “εσωτερικό εχθρό” τους “87” και τον Αλέξη Τσίπρα. Ας σημειωθεί ότι οι “8” (εκ των “87”) της Π.Γ, ναι μεν διαφώνησαν και αποχώρησαν από τη συνεδρίαση, θέμα ηγεσίας, ωστόσο, δεν έθεσαν. Ο Κασσελάκης απέδειξε ότι θέλει να αποφύγει την σύγκρουση με τον Πολάκη και σκοπεύει, όπως είπε, να τον συναντήσει. Αντιλαμβάνεται, ως φαίνεται, πως ο πολιτικός του μέντορας και καθοδηγητής της υποψηφιότητάς του για την ηγεσία, ένα χρόνο πριν, διαθέτει μεγαλύτερη επιρροή στους κομματικούς μηχανισμούς και ιχνηλατεί εάν και κατά πόσο μπορεί να πάρει εκείνος το κόμμα. Ο “αψύς Σφακιανός” γίνεται ρυθμιστής των εξελίξεων: εάν συγκρουστεί με τον πρόεδρο του κόμματος ο τελευταίος κινδυνεύει να μείνει μετέωρος, χωρίς τους φανατικότερους έως σήμερα υποστηρικτές του, από την άλλη εφόσον η διαπραγμάτευση μεταξύ των δύο καταλήξει σε “συμμαχία” θα έχει τον πρώτο λόγο και θα ορίσει το πεδίο αντιπαράθεσης με την αποκαλούμενη “ομάδα Τσίπρα”.

Δεύτερον, υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων, οι “87” είναι ψυχικά και πολιτικά ήδη εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Η αμηχανία για την τελική κίνηση έχει προφανώς να κάνει με την αναμενόμενη διαμόρφωση του νέου πολιτικού τοπίου στον χώρο της κεντροαριστεράς, ήτοι την ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και το νεύμα του ιστορικού ηγέτη του κόμματος, αν και δεν είναι βέβαιο πως το μομέντουμ θα είναι ευνοϊκό στο συνέδριο (6 Οκτωβρίου), όπως και δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο ούτε το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο της πιθανής αποχώρησης, ούτε και το πόσοι θα είναι πραγματικά όταν μετρηθούν. Ένα είναι βέβαιο γι΄ αυτούς: δεν χωρούν πλέον στο ίδιο κόμμα με τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Παύλο Πολάκη.

Τρίτον, υπάρχει ένας σημαντικός “παίκτης” που δεν έχει ακόμα μιλήσει: ο Νίκος Παππάς. Διαθέτει μεγάλη επιρροή στους μηχανισμούς και ενώ στο τελευταίο συνέδριο είχε την ευκαιρία (και αρχικώς είχε συμφωνήσει) για την αμφισβήτηση της ηγεσίας, προτίμησε αρχικώς την ουδετερότητα και μετά συνέπλευσε με τον Στέφανο Κασσελάκη. Ο πρώην υπουργός έσπευσε την επομένη των ευρωεκλογών να τοποθετηθεί πρώτος για την ανάγκη εκλογικής συμπόρευσης με το ΠΑΣΟΚ και άλλες δυνάμεις, η στρατηγική του, ωστόσο, δεν υιοθετήθηκε ποτέ από τον πρόεδρο του κόμματος, ο δε τελευταίος πόρρω απέχει από εκείνη τη συμφωνία μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των εσωκομματικών εκλογών, η οποία και χάρισε στον Κασσελάκη την τελική νίκη. Εφόσον ο πρόεδρος του κόμματος συμπράξει, τελικά, με τον Παύλο Πολάκη κινδυνεύει να χάσει τον ρόλο του “king maker” και να δει τον Κρητικό πολιτικό να γίνεται “αντ’ αυτού”. Ήδη, εδώ και καιρό διαφωνεί με βασικές αποφάσεις και τακτικές κινήσεις της ηγεσίας, ωστόσο ακροβατεί επιτυχώς και έχει ισχυρά αντισώματα πολιτικής αντοχής. Αυτό τελειώνει και έρχεται η ώρα των αποφάσεων. Εφόσον προκρίνει πως όντως πρέπει να αναζητηθούν συμμαχίες για εκλογική συμπόρευση, τότε ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πολύ στενός και για εκείνον.

Τέταρτον, η άμμος στην κλεψύδρα τρέχει γρήγορα για τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Στέφανος Κασσελάκης κατηγόρησε τους “8” της ΠΓ και τους «87» ότι “δεν θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα τους αλλά κάποιο κόμμα που ακόμα δεν έχει γίνει, και περιμένουν σήμα ώστε να αποχωρήσουν ομαδικά στο όνομα μίας διαπλεκόμενης νεφελώδους Μεγάλης Κεντροαριστεράς”, για να καταλήξει «όποιος θέλει να ξαναμετρηθούμε, είναι ευπρόσδεκτος». Η αιχμή αφορούσε τον πρώην πρωθυπουργό ως ένα ακόμα επεισόδιο στον πόλεμο που έχει ανοίξει μαζί του.

Για τον Στέφανο Κασσελάκη, ο Τσίπρας είναι ο καθοδηγητής των υπονομευτών του, είναι ο νέος “εσωτερικός εχθρός”, και θεωρεί πως εάν δεν “τον τελειώσει” και δεν εκδιώξει την “ομάδα” του δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει το σχέδιό του για την τον “δικό του ΣΥΡΙΖΑ”.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χρεώνει στον πρώην πρωθυπουργό το γεγονός ότι η Πόπη Τσαπανίδου σκοπεύει να δεχτεί την έδρα Επικρατείας μετά την παραίτηση του Όθωνα Ηλιόπουλου (την οποία δικαιούται ως πρώτη επιλαχούσα) και έτσι να…ανακόψει την επιδίωξη του να καταλάβει βουλευτική έδρα με τρόπο, όμως, αντιθεσμικό και κατά παράβαση του κανονισμού της Βουλής. Κάτι που, ούτως ή άλλως, δεν θα μπορούσε να συμβεί. Έχει δε εξοργιστεί με κορυφαία στελέχη των “87”, όπως η Όλγα Γεροβασίλη που αρνήθηκε να κάνει δήλωση υπέρ της εισόδου του στη Βουλή.

Αν και έχει επιδείξει ιώβειο (πολιτική) υπομονή έως τώρα, ο πρώην πρωθυπουργός δεν μπορεί να παραμένει στη σκιά. Πρέπει να αποφασίσει εάν πράγματι θέλει να δρομολογήσει εξελίξεις στην κεντροαριστερά και εάν θα κάνει το νεύμα για την τελική σύγκρουση των “87” με την Κουμουνδούρου. Θα είναι, αναμφίβολα, ο πρώτος ιστορικός ηγέτης πολιτικού χώρου και, μάλιστα, αυτός που τον έφερε πρώτη φορά στην διακυβέρνηση, ο οποίος θα δεχτεί -ήδη δέχεται- τέτοιο πόλεμο από τον διάδοχό του και γνωρίζει πως οι φανατικοί οπαδοί του τελευταίου στα social media είναι έτοιμοι να στήσουν ικριώματα. Όλα αυτά τα ζυγίζει, κυρίως, όμως, εκείνο που πρέπει να ζυγίσει είναι εάν “ήγγικεν η ώρα”. Από την άλλη, πολλά “πολιτικά κεφάλαια” σπαταλήθηκαν στην αναμονή της κατάλληλης στιγμής και πολλοί ηγέτες “κάηκαν” και βγήκαν σε πρόωρη συνταξιοδότηση κυνηγώντας το μομέντουμ…