Η εκρηκτική άνοδος Βελόπουλου μπορεί να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη- Τι προβλέπουν οι δημοσκόποι
Η Συντακτική ομάδα του Libre
Σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις πριν τις εκλογές του 2019 και του 2023 η Ελληνική Λύση παρουσιαζόταν να αγγίζει οριακά το κατώφλι του 3% και αρκετές την άφηναν τελικά εκτός Βουλής. Οι μετρήσεις διαψεύστηκαν, τον περασμένο Ιούνιο συγκέντρωσε τελικά 4,5%, και οι αναλυτές μιλούσαν για το φαινόμενο της υποεκπροσώπησης για να αιτιολογήσουν την σοβαρή απόκλιση από την πρόβλεψη στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Μπορεί να συμβαίνει και τώρα κάτι ανάλογο; Εάν όντως συμβαίνει τότε το ποσοστό του 10%+ που δίνουν οι τελευταίες μετρήσεις στο κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου θα μπορούσε να εκτιναχθεί σε ποσοστά που δεν έχει δει κανένα άλλο πολιτικό σχήμα της “περιοχής” της υπερδεξιάς μετά το 10,62% των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, στις εκλογές του 2012.
«Θα υπάρξει μεγάλη συσπείρωση γύρω από την Ελληνική Λύση, και πιθανότατα θα δούμε ποσοστά που δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα σε ακροδεξιό κόμμα, μεταξύ 15-17%», προβλέπει για το κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου,επισημαίνει στο ΒΗΜΑ ο Γιώργος Σαμαράς, Επίκουρος Καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής, στο King’s College, και principal researcher στο Policy Institute του, με ερευνητική ειδίκευση στην Ακροδεξιά, εκφράζοντας το φόβο για «πιθανό θρίαμβο των δυνάμεών της» στις προσεχείς Ευρωεκλογές. Ο αναλυτής επιμένει στον όρο ακροδεξιά, χαρακτηρισμό που αποτάσσει κατηγορηματικά ο ίδιος ο ιδρυτής και πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης. Και έχει δίκιο καθώς λαμβάνοντας υπόψη τα ευρωπαϊκά δεδομένα ανάλογα κόμματα σε άλλες χώρες έχουν πάψει προ πολλού να κατατάσσονται στην ακροδεξιά και έχουν δημιουργήσει μία νέα πολιτική γεωγραφία. Πρόκειται για μια “κανονικοποίηση” που ενισχύεται από μία νέου τύπου αντισυστημική-ψήφο και την προσεκτική ένταξη αυτών των κομμάτων στον ανταγωνισμό εντός του πολιτικού συστήματος.
Η Μαρίν Λεπέν δύσκολα θεωρείται πιά ότι έχει σχέση τόσο με το δικό της παρελθόν, ακόμα, δε, περισσότερο με εκείνο του πατέρα της Ζαν Μαρί Λεπέν, η Τζόρτζια Μελόνι είναι τώρα μία ευρωπαία πρωθυπουργός και μόνο ως σκιά αξιολογούνται οι φιλο-μουσολινικές εξάρσεις της πριν μερικά χρόνια, ακόμα και το ρατσιστικό/ισλαμοφοβικό γερμανικό AfD έχει εδραιωθεί ως δεύτερο κόμμα στις δημοσκοπήσεις και κόμμα εξουσίας σε αρκετά κρατίδια.
Η ανεξέλεγκτη μεταβλητή της Ελληνικής Λύσης
Αυτό που μέχρι και πριν ένα χρόνο έμοιαζε απίθανο τώρα εκτιμάται ως πιθανό. Να φτάσει, δηλαδή, το κόμμα Βελόπουλου σε ποσοστό κοντά στο 15% (!) και να συναγωνίζεται, δηλαδή, με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και για την δεύτερη θέση. Οι δημοσκόποι εκτιμούν πως υπό προϋποθέσεις μπορεί να δούμε στις ευρωεκλογές τα τρία αυτά κόμματα με πολύ μικρή διαφορά μεταξύ τους και είναι ακόμα απροσδιόριστο ποιό θα επικρατήσει, ενώ και το ΚΚΕ θα βρεθεί με υψηλό ποσοστό αν και μάλλον τέταρτο στην σειρά τελικά.
Με δεδομένα ότι και η Νίκη του Δημήτρη Νατσιού υποεκτιμάται στις μετρήσεις αλλά και ότι φαίνεται πως σε αρκετές εκλογικές περιφέρειες -και όχι μόνο στην Βόρεια Ελλάδα όπου είναι τα “κάστρα” της- οι μητροπολίτες δίνουν ευθέως “γραμμή” υπέρ της, θεωρείται πιθανό να καταγράψει κι αυτή ποσοστό αρκετά μεγαλύτερο από εκείνο των τελευταίων εθνικών εκλογών. Συνολικά αυτός ο χώρος των κομμάτων που κατατάσσονται στα δεξιά της Ν.Δ είναι πολύ πιθανό να φτάσει και να ξεπεράσει -ίσως σημαντικά- το 20%! Εάν, μάλιστα, ο Κυριάκος Βελόπουλος (ο οποίος, ας σημειωθεί, αναρριχάται και στην λίστα της “καταλληλλότητας για πρωθυπουργός”) κατορθώσει να μπει “σφήνα” μεταξύ Νίκου Ανδρουλάκη και Στέφανου Κασσελάκη τότε θα έχουμε ένα εντελώς νέο πολιτικό τοπίο. Το οποίο, ωστόσο, έχει ήδη διαμορφωθεί σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.
Μία τέτοια εξέλιξη και στην πορεία προς τις επόμενες εθνικές εκλογές θα προκαλέσει πιθανώς δύο εξελίξεις:
-Η μεν Ν.Δ, εφόσον καταγράψει σημαντικές απώλειες στις ευρωκάλπες (αυτό θα συμβεί εάν το ποσοστό της είναι χαμηλότερο από το 33,12% των ευρωεκλογών του 2019 και ως εκ τούτου 8 τουλάχιστον μονάδες κάτω από το 41% των εθνικών εκλογών του Ιουνίου του 2023), τότε θα αναγκαστεί να προβεί σε κινήσεις επανασυσπείρωσης του δεξιού εκλογικού της ακροατηρίου. Θα κάνει, όμως, στροφή προς τα δεξιά ο Κυριάκος Μητσοτάκης (όπως επιμόνως ζητούν ο Αντώνης Σαμαράς και πολλοί βουλευτές που διαφώνησαν και καταψήφισαν ή απείχαν στο νομοσχέδιο για την ισότητα στον πολιτικό γάμο), αφήνοντας εδάφη που έχει κατακτήσει στον κεντρώο χώρο; Ο πρωθυπουργός διατηρεί ως “πετράδι του στέμματος” το κεντρώο, μεταρρυθμιστικό και ευρωπαϊκό προφίλ του και κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε μία υποχώρηση. Από την άλλη, εξαγγελίες όπως αυτή για “περισσότερους αστυνομικούς στις γειτονιές” είναι μάλλον δύσκολο να επαναπατρίσουν δεξιούς ψηφοφόρους που βρίσκονται σε κίνηση προς την αποχή ή τα μικρότερα δεξιά κόμματα. Ενώ μία τέτοια στροφή θα άφηνε ακάλυπτους χώρους (κυρίως) για το ΠΑΣΟΚ.
-Θα επιταχύνει, πιθανότατα, τις πρωτοβουλίες στον χώρο του κέντρου και θα ενισχύσει τις διεργασίες που επιζητούν αρκετοί για συνεργασία των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά), ή εάν κριθεί πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό ίσως προκαλέσει ακόμα και την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα με στελέχη από όλα τα παραπάνω κόμματα, προσωπικότητες που έχουν αποστασιοποιηθεί, ακόμα και τους πρώην πρωθυπουργούς Αλέξη Τσίπρα και Γιώργο Παπανδρέου.
Σε κάθε περίπτωση, μία μεγάλη αύξηση των ποσοστών του κόμματος Βελόπουλου θα προκαλέσει σοβαρές ανακατατάξεις σε συνδυασμό με την γενικότερη ευρωπαϊκή τάση.
Είναι χαρακτηριστική η ανάλυση του καθηγητή του King’s College στο ΒΗΜΑ:
Τα τρανταχτά παραδείγματα είναι οι Μελόνι και Όρμπαν, που παρά τις κυρώσεις που έχουν υποστεί, η Ε.Ε. συνεχίζει να υποστηρίζει αυταρχικές και ακροδεξιές πρακτικές τους, που υπερβαίνουν κατά πολύ τα επίπεδα δημοκρατικών παραβιάσεων που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Αυτό καθαυτό το γεγονός αποτελεί σήμα όχι μόνο για κανονικοποίηση, αλλά και άμεση αποδοχή της υπονόμευσης της δημοκρατίας εντός της ίδιας της Ένωσης. Δεν υπάρχει κανείς για να σταματήσει τη Μελόνι…
Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε προ των πυλών της καθιέρωσης της Άκρας Δεξιάς. Αφενός γιατί έχουν καταφέρει τέτοια κινήματα από την Ιταλία, μέχρι τη Γερμανία και την Ισπανία να καθιερωθούν στην πολιτική, αφετέρου γιατί η ίδια η Ε.Ε, ειδικά την τελευταία πενταετία, έχει ενεργοποιήσει μια κατάσταση κανονικοποίησης της Άκρας Δεξιάς ρητορικής από κεντροδεξιά κόμματα.
Παραδείγματα απόπειρας κανονικοποίησης ακροδεξιών πρακτικών παρατηρούμε κι από το CDU στη Γερμανία, που με άνεση συζητάει το ενδεχόμενο συνεργασίας με το AfD. Το καλοκαίρι ο επικεφαλής του CDU, Φρίντριχ Μέρτς, δήλωσε ανοιχτά ότι δεν θα ήταν κάτι παράλογο να συνεργαστούν τα δυο κόμματα τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο. Αυτά είναι φαινόμενα που στην Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ανήκουστα. Τώρα είναι υπό συζήτηση. Τι έχει αλλάξει; Ο βαθμός συντηρητικοποίησης της γερμανικής κοινωνίας. Φαίνεται σαν να δοκιμάζουν… τα νερά, αλλά στη γερμανική κοινή γνώμη αυτό έχει πολύ διαφορετική επίδραση.
Η μεγάλη άνοδος της Λεπέν είναι επίσης γεγονός με ποσοστά που δεν είχε λάβει ούτε ο πατέρας της πλέον. Πίσω από αυτά τα φαινόμενα, παρατηρούμε μια κεντροδεξιά πανευρωπαϊκά που υιοθετεί μη δημοκρατικές πρακτικές, οι οποίες δεν ταιριάζουν σε μία σοσιαλδημοκρατία. Στη Γαλλία, οι πρακτικές του Μακρόν να προβαίνει σε αλλαγές στη συνταξιοδοτική νομοθεσία με executive order, παραμορφώνουν τα επίπεδα ανοχής των δημοκρατικών θεσμών. Στην Ελλάδα, οι επαναπροωθήσεις των προσφύγων και οι παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής (υποκλοπές), αποτελούν με ένα τρόπο έμμεση υποστήριξη της άκρας δεξιάς.
SiteDesign