Λένα Παπαληγούρα:Παλεύω με νύχια και με δόντια να μη χάσω τον αυθορμητισμό μου

Στην θεατρική πραγματικότητα της Αθήνας, αυτή τη στιγμή, η Λένα Παπαληγούρα είναι η Νόρα και η Ρωξάνη από το «Κουκλόσπιτο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και τον «Συρανό» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη αντίστοιχα.

• Η ποίηση και η αλήθεια που «είναι σπάνια καθαρή και ποτέ απλή» κυριαρχούν στο λόγο των ηρωίδων όπως θα έπρεπε, ενώ συνεχίζουν να είναι οι έννοιες εκείνες που κινητοποιούν, συγκινούν και ψυχαγωγούν το κοινό και τότε και τώρα.

Στη συζήτηση που ακολουθεί και τίποτε από όλα αυτά να μην είχε ειπωθεί, παρά μόνο το «παλεύω με νύχια και με δόντια να μη χάσω τον αυθορμητισμό μου και την αθώα αγάπη, που τρέφω γι’ αυτή τη δουλειά. Έχω μεγάλη αφοσίωση και πίστη κι αυτό δεν αλλάζει», θα είχα την πλήρη σιγουριά ότι η Λένα Παπαληγούρα δεν αφήνει τη φθορά να πλακώσει την πρώτη ορμή, την πρώτη κανονικότητα.

Συνέντευξη

-Αν η Ρωξάνη, που υποδύεστε στο θέατρο αυτόν τον καιρό, υπήρχε σήμερα με ποιες λέξεις θα όριζε την αγάπη, τη συντροφικότητα, την εγγύτητα;

Το καταπληκτικό με το έργο του Ροστάν είναι ότι, ενώ είναι ξεκάθαρη ποίηση οι χαρακτήρες που περιγράφει, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που ο Συρανό ήταν όντως υπαρκτό πρόσωπο. Νομίζω, λοιπόν, ότι κορίτσια σαν την Ρωξάνη συναντάμε ακόμα και στις μέρες μας. Δουλέψαμε απαλλαγμένοι από χρόνους και τόπους, καθώς το έργο έχει το στοιχείο του πάντα και του ποτέ, που έχουν τα παραμύθια. Ο έρωτας κι ο θάνατος θα συγκινούν πάντα. Η Ρωξάνη είναι μια ρομαντική ηρωίδα, που όμως έχει πυγμή και είναι πολεμίστρια. Τα φτιάχνει όλα έτσι ώστε να κρατήσει τον αγαπημένο της κοντά της, αλλά χάνει το πιο σημαντικό: δεν είναι αυτός που νομίζει. Όταν το συνειδητοποιεί είναι πια αργά, όμως τότε βλέπουμε σε αυτήν στοιχεία βαθιάς ευαισθησίας κι αφοσίωσης. Είναι μια ηρωίδα που λαχταράει να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Νομίζω και τότε και τώρα αυτό είναι που την καθορίζει.

-Στην πληθώρα των θεατρικών παραστάσεων στην Αθήνα, με ποιο κριτήριο επιλέγει ο θεατής τι θα δει; Έχουν ξεκινήσει ευοίωνα τα πράγματα όσον αφορά στην προσέλευση και το ενδιαφέρον του κόσμου;

Είναι πολύ συγκινητικό γιατί και το «Κουκλόσπιτο» και ο «Συρανό» παίζονται κάθε βράδυ σε γεμάτο θέατρο. Νιώθω πολύ τυχερή, φέτος. Νομίζω πάντως ότι ο κόσμος λαχταράει να δει θέατρο. Είναι παρέα και παρηγοριά. Κατά τη γνώμη μου, επιλέγει να πάει σε μια παράσταση, όταν έχει ακούσει ότι είναι ωραία. Λειτουργεί πολύ το από στόμα σε στόμα που λέμε. Επίσης παίζει ρόλο το έργο, ο σκηνοθέτης και ίσως για κάποιον άλλον παίζει ρόλο αν παίζει κάποιος ηθοποιός που τού αρέσει. Για μένα κυρίαρχο ρόλο παίζει το αν είναι καλή η παράσταση. Ο θεατής έρχεται στο θέατρο για να επικοινωνήσει, για να νιώσει. Αν αυτό συμβαίνει σε μια παράσταση τότε το κοινό θα την ακολουθήσει.

-Έχετε συνεργαστεί ξανά με τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη. Οι κοινές σας εμπειρίες αρκούσαν για να δεχτείτε την πρότασή του;

Τον αγαπώ και τον θαυμάζω. Είναι για μένα οικογένεια. Επικοινωνούμε πολύ βαθιά και είναι μεγάλη χαρά να δουλεύουμε μαζί. 

-Τι έχει αλλάξει στην οπτική και το βλέμμα σας από τον ενήλικο εαυτό σας όταν τελειώνατε την δραματική σχολή;

Παλεύω με νύχια και με δόντια να μη χάσω τον αυθορμητισμό μου και την αθώα αγάπη, που τρέφω γι’ αυτή τη δουλειά. Έχω μεγάλη αφοσίωση και πίστη κι αυτό δεν αλλάζει. Έχω δει και τα πιο άσχημα κομμάτια της δουλειάς μας, αλλά νομίζω δεν τα έχω αφήσει να επηρεάσουν τον τρόπο σκέψης μου. Επίσης, μεγαλώνοντας, με νοιάζει περισσότερο η διαδικασία, παρά το αποτέλεσμα κι αυτό είναι ευεργετικό.

-Τι σας απογοητεύει και από πού αντλείται ελπίδα;

Αντλώ ελπίδα από τα παιδιά μου κι από τα παιδιά του κόσμου. Με απογοητεύουν οι ενήλικες .Η βία, η ψευτιά, ο ρατσισμός, η ασχήμια .Οι άνθρωποι και οι νοοτροπίες, που διοικούν τον κόσμο.

-Πόσο φταίνε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη λαθεμένη άποψη περί καλλιτεχνών; Φυσικά και δεν είναι όλα ρόδινα, αλλά στο instagram, ας πούμε, είναι όλα -και με το παραπάνω- ρόδινα. Γιατί τέτοιος αγώνας και αγωνία για την εικόνα πιστεύετε;

Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Η ταχύτητα ,η εύκολη πληροφορία ,η εικόνα. Οι καλλιτέχνες είναι άλλο πράγμα. Η τέχνη δεν έχει καμία σχέση με το instagram.

-Η μητρότητα έχει υπερβεί την τέχνη σας; Σκεφτήκατε ποτέ ότι η όποια απουσία σας σάς στέρησε μια πιθανή εξέλιξη;

Τα παιδιά μου είναι ασφαλώς η προτεραιότητά μου. Αυτό δε σημαίνει ότι η δουλειά μου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, απλώς φωτίζεται αλλιώς. Έχω την τύχη να έχω έναν υπέροχο σύντροφο και μια μητέρα -φανταστική γιαγιά-, όποτε υπάρχει απίστευτη βοήθεια. Παρόλα αυτά, όχι δε σκέφτηκα ότι στερούμαι κάτι στη δουλειά, κάνοντας τα παιδιά. Ίσα ίσα νομίζω ότι το να ζούμε τη ζωή μας, μόνο καλό κάνει στην τέχνη μας. Μας τροφοδοτεί και ως καλλιτέχνες και κυρίως ως ανθρώπους.

-Ποιους ρόλους ονειρεύεστε και ποια ταξίδια;

Ονειρεύομαι κυρίως συνεργασίες. Και έργα. Για μένα συνήθως οι ρόλοι λειτουργούν ως αφορμή για να ανακαλύψω πράγματα. Υπάρχουν ρόλοι που αγαπώ, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Ταξίδια ονειρεύομαι συνέχεια. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θα ήθελα να γυρίσω όλον τον κόσμο.

-Η επισφάλεια στην οποία βρίσκεται πολύ συχνά ο ηθοποιός πόσο σας επηρεάζει;

Είναι ένα υπέροχο επάγγελμα συνυφασμένο όμως με μεγάλη ανασφάλεια. Κι εξαιτίας της έκθεσης κι εξαιτίας του ότι κάθε έξι μήνες είμαστε χωρίς δουλειά και ξανά αρχίζουμε από την αρχή. Αυτή η εναλλαγή συνεργατών έχει το θετικό ότι ανανεωνόμαστε. Από την άλλη, η ανασφάλεια έχει πολύ στρες. Δε γίνεται να μείνω ανεπηρέαστη όμως με τα χρόνια κάπως το δουλεύω μέσα μου, ώστε το άγχος να μην κυριαρχεί στην ούτως η άλλως αμείλικτη καθημερινότητα.   

-Με ποια επίγευση φεύγει ο θεατής μετά την παράσταση του «Συρανό»;

Νιώθω ότι φεύγει γοητευμένος από την ποίηση και τον ρομαντισμό . Η παράσταση αυτή μας καλεί να κοιτάξουμε τον διπλανό μας, αλλά και τον εαυτό μας, με μεγαλύτερο σεβασμό και αγάπη.