Ο Κασσελάκης μετά την Αμερική: Επίδειξη ισχύος για διάσπαση ή πρωτοβουλία ενσωμάτωσης;

Διττό το ερώτημα-δίλημμα: α. τι συνιστά επίδειξη αρχηγικής ισχύος, οι διαγραφές ή η προσπάθεια ενσωμάτωσης; β. χρειάζεται μία τέτοια επίδειξη ισχύος ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ;

“Υπαρχηγοί” και τρολς στα σόσιαλ προτρέπουν τον Στέφανο Κασσελάκη να σταθεί ανελέητος απέναντι στους παραπεμφθέντες. Η αλήθεια είναι πως λόγοι “παραβατικής” συμπεριφοράς υφίστανται. Δεν μπορείς να προαναγγέλλεις ίδρυση νέου κόμματος και να το “βαφτίζεις”, και ταυτόχρονα να παραμένεις στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και να συνεχίζεις την πολεμική σου στην εκλεγμένη από την βάση του κόμματος ηγεσία. Αντικαταστατικό, αντιδεοντολογικό, πολιτικά ανέντιμο. Δεν μπορείς να αποκαλείς τον αρχηγό “φυτευτό” από συνωμοτικά δρώντα εγχώρια και αλλοδαπά συμφέροντα και προϊόν διαπλοκής, και από την άλλη να απορείς γιατί θέλει να σε διαγράψει. Μόνος σου θα έπρεπε να έχεις κουνήσει το μαντήλι.

Ωστόσο, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Και, επίσης, το νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις. Ήτοι, οι προαναφερθείσες περιπτώσεις δεν πρέπει να μετατρέπονται ούτε σε όχημα συνολικών εκκαθαρίσεων από τους παροικούντες στην ηγετική Ιερουσαλήμ της Κουμουνδούρου, ούτε σε αφορμή τμήματος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης για αμφισβήτηση του αρχηγού, έμμεση αμφισβήτηση της διαδικασίας εκλογής, και, πιθανώς, προετοιμασία “ηρωϊκής εξόδου”.

Είναι, ταυτόχρονα, οφθαλμοφανές ότι ο Στέφανος Κασσελάκης παρουσιάζει ένα διαφορετικό προφίλ μετά την επιστροφή του από την Αμερική. Σαν να μην έβγαλε το life style από τις βαλίτσες του. Φόρεσε κοστούμι, επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό, βλέπει τους πολιτικούς αρχηγούς, πήρε πρωτοβουλίες, μιλάει πολιτικά και εφαρμόζει την ατζέντα ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Η ομιλία με προσωπικές (αφελείς) απόψεις στον ΣΕΒ έμεινε πίσω ως μία ατυχής στιγμή ενός ζηλωτή νεοφώτιστου.

Εάν υπάρχει περίπτωση “ανάνηψης” του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ (δύσκολο…) αυτό μπορεί να γίνει από τον πολιτικό Κασσελάκη και όχι από την παρέα “Στέφανος, Τάϊλερ, Farlie”. Ο μετά την επιστροφή από την Αμερική Κασσελάκης είναι προϊόν μιας διαφορετικής πολιτικής επεξεργασίας. Το σκέφτηκε μόνος του, έμαθε να μιλά με ανθρώπους εκτός του κομματικού συστήματος που τον στηρίζει, δεν έχει γίνει γνωστό. Το επόμενο βήμα που πρέπει να γίνει γρήγορα είναι να αποκτήσει ομάδα συνεργατών και συμβούλων που δεν θα εκκινούν από την λογική “ποιόν θα καθαρίσουμε σήμερα” αλλά από το πώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο ίδιος θα απαντήσουν στο πολύ σκληρό δίλημμα που θέτουν οι δημοσκοπήσεις.

Το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να κάνει κάτι σπουδαίο, απέχει μόλις μία μονάδα (όχι επειδή αυξήθηκε το ποσοστό του αλλά επειδή δεν ανακάμπτει ο ΣΥΡΙΖΑ), η Ν.Δ συγκρατεί την διαφορά της κοντά στις είκοσι μονάδες, η δυναμική της εκλογής αρχηγού εξανεμίστηκε, και την ίδια ώρα -όπως φάνηκε στην μέτρηση της MRB- οι διαρροές προς τα αριστερά οδηγούν το ΚΚΕ σε διψήφιο ποσοστό, τον Δημήτρη Κουτσούμπα σε δημοφιλίες πρωτόγνωρες, ενώ παράλληλα ζωντανεύουν το Μερα25 (με ποσοστό επιστροφής στην Βουλή).

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι πολιτικό. Είναι θέμα ταυτότητας και τοποθέτησης, επιπλέον επηρεάζεται από την εικόνα ενός κόμματος σκορποχώρι και χωρίς κυβερνητική προοπτική σε ορατό μέλλον.

Εάν, λοιπόν, δεν κερδίζεις στο κέντρο και χάνεις προς τα αριστερά χρειάζεσαι πολιτικές πρωτοβουλίες για την πορεία προς το πρώτο με ταυτόχρονη θωράκιση του αριστερού συνόρου. Η διάσπαση, για παράδειγμα, με πιθανή ίδρυση ενός μικρού αριστερού κόμματος θα συρρικνώσει ακόμα περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Από την άλλη κατάκτηση εδαφών στο κέντρο με πρόσωπα που αποτελούν πολιτικά σκιάχτρα γι’ αυτούς τους ψηφοφόρους δεν μπορεί να συμβεί.

Για να είμαστε δίκαιοι, για να αλλάξει η πορεία συρρίκνωσης απαιτείται και η συνδρομή κορυφαίων στελεχών που βρίσκονται πολιτικά απέναντι στον νέο αρχηγό- και δεν εννοούμε κάποιες γραφικές, πλέον, περιπτώσεις που αποκτούν υπόσταση επειδή προσκαλούνται στα κανάλια για να αμφισβητήσουν τον Κασσελάκη…

Η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ο Ηλιόπουλος, ακόμα και ο Τσακαλώτος, ωστόσο, πρέπει να καταστεί εφικτό να ενσωματωθούν αξιοπρεπώς σε μία συμφωνημένη πολιτική πλατφόρμα. Εάν αυτό απαιτεί να παραμεριστούν οι “ηρακλείς”, ας γίνει. Η επιλογή ανάμεσα σε ένα μεγαλύτερο κόμμα με προοπτική και σε μία παρέα που κρατά θυμιατά και μαχαίρια είναι προφανές που καταλήγει εάν υπάρχει πολιτική λογική. Εφόσον, παρά τις πρωτοβουλίες ενσωμάτωσης αρνηθούν να συνεργαστούν, τότε είναι δικό τους θέμα να δράσουν φυγόκεντρα.

Και για να επιστρέψουμε στα της εισαγωγής, επίδειξη ισχύος χρειάζεται ένας αρχηγός που αισθάνεται ανασφαλής ή όντως την έχει απωλέσει. Ή, ακόμα χειρότερα, εάν χειραγωγείται από τις ατζέντες του περιβάλλοντος.

Υ.Γ Θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούν κάποιοι ότι ο Αλέξης Τσίπρας μετέβαλε στάση σε κάποιες περιπτώσεις που η διαγραφή ήταν μονόδρομος και εδραζόταν σε ουσιαστικούς λόγους. Υποχώρησε…