Ζαχαριάδης: Μία καλή υποψηφιότητα (επιτέλους), θα στηριχθεί, όμως, από όλον τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Κώστας Ζαχαριάδης ήταν μακράν η καλύτερη υποψηφιότητα για τον δήμο Αθηναίων, εξ αυτών που δημοσίως έγιναν γνωστές και συζητήθηκαν στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος. Είχαν προηγηθεί, βεβαίως, οι παλινωδίες με τον διεθνή μπασκετμπολίστα Νίκο Παππά και η άσκοπη καθυστέρηση. Οι λόγοι που η υποψηφιότητα Ζαχαριάδη είναι η καλύτερη είναι πολλοί.

–Είναι νέος άνθρωπος, μόλις 38 ετών, νεότερος από τον πολιτικό του αντίπαλο και νυν δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη,

–Είναι άνθρωπος που “περπατάει” στην πόλη, κυκλοφορεί στα στέκια των νεότερων ανθρώπων και μιλάει την γλώσσα της καθημερινότητας όσων ζουν στο άστυ,

–Είναι αναγνωρίσιμος και δημοφιλής σε κοινά ευρύτερα από το κομματικό του ΣΥΡΙΖΑ και υπό αυτή την έννοια μπορεί να απευθυνθεί στον λεγόμενο κεντρώο χώρο, άρα να υπηρετήσει το κεντρικό αφήγημα της διεύρυνσης και της επανεκκίνησης που έχει ανάγκη το συντετριμμένο εκλογικά και απαξιωμένο πολιτικά κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι πρόσωπο που “γράφει” και “παίζει” στα κανάλια,

–Μπορεί να συνομιλήσει με τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, επίσης νέο, επιστήμονα Χάρη Δούκα, συνεχίζοντας μια παράδοση ανοικτών θυρών που εγκαινίασαν οι Νάσος Ηλιόπουλος και Παύλος Γερουλάνος. Και ως εκ τούτου μπορεί να ελπίζει σε μία στήριξη δεύτερου γύρου, εφόσον, φυσικά, φτάσει έως εκεί,

–Είναι ευκολότερο να προβάλλει τεχνοκρατικές και πολιτικές λύσεις για την βελτίωση της ποιότητας ζωής στην Αθήνα, να καταθέσει (εάν προλάβει στο ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο που απομένει), και να συσπειρώσει τεχνοκράτες και ειδικούς που υπό τις παρούσες συνθήκες δεν θα ήθελαν να ταυτιστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ,

–Μπορεί να προβάλλει αντιφασιστικό πρόσημο απέναντι στην “βουβή” και άκρως επικίνδυνη υποψηφιότητα του έγκλειστου χρυσαυγίτη νεοναζί Ηλία Κασιδιάρη. Ίσως περισσότερο από οιονδήποτε άλλο, ακριβώς επειδή μπορεί απλά, κατανοητά και πολιτικά να απευθυνθεί σε νεότερους ψηφοφόρους που έλκονται δυστυχώς από το δήθεν αντισυστημικό προσωπείο του,

Έχει και αδυναμίες; Προφανώς. Όλοι οι συνυποψήφιοί του έχουν, ο δε δήμαρχος Αθηναίων, παρότι παρουσίασε έναν πλήρη συνδυασμό με νέα πρόσωπα, ακόμα και “μεταγραφές” (Γ. Βουλγαράκης) κουβαλάει το φορτίο όσων βιώνουν τα τελευταία χρόνια κάτοικοι και καταστηματάρχες του κέντρου της πόλης.

Ίσως η μεγαλύτερη δυναμία του είναι το ίδιο του το κόμμα. Θα του δωθούν τα αναγκαία για μια δυναμική προεκλογική καμπάνια, θα κινητοποιηθούν οι μηχανισμοί; Θα στηρίξουν και θα δώσουν μάχη υπέρ του όλα τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ή η υποψηφιότητά του θα ατροφήσει μέσα στην εσωτερική αντιπαράθεση ενόψει της εκλογής νέας ηγεσίας; Το πρώτο δεν είναι βέβαιο και φάνηκε από την ψηφοφορία επιλογής: 17 ψήφοι υπέρ, 15 κατά. Ανάμεσα στις δεύτερες ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Νίκος Μπίστης, η Σία Αναγνωστοπούλου, ο Στέφανος Τζουμάκας και η Ζωή Καρκούλια. Αλλά και τα λευκά του Αλέξη Χαρίτση (!) -παρότι η Έφη Αχτσιόγλου στηρίζει Ζαχαριάδη-, του Νίκου Παππά και του Διονύση Τεμπονέρα.

Η Ν.Δ στην Α’ Αθήνας συγκέντρωσε περίπου 43%, εάν το ποσοστό αυτό μεταφερόταν (πολύ δύσκολο να συμβεί) στον Κ. Μπακογιάννη, θα εκλεγόταν από τον πρώτο γύρο με το νέο νόμο. Στις εκλογές του 2019 ο Κώστας Μπακογιάννης είχε λάβει 42.65% την Α’ Κυριακή, αν, λοιπόν δεν σημειώσει απώλειες -κάτι λογικό μετά την τετραετή θητεία του-, τότε είναι πολύ κοντά σε μία εύκολη νίκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε περίπου 20% (δύο μονάδες πάνω από το εθνικό ποσοστό του). Μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά η υποψηφιότητα Ζαχαριάδη, ώστε εάν αποφευχθεί η εκλογή την πρώτη Κυριακή του νυν δημάρχου να μπει στον δεύτερο γύρο; Ο Ζαχαριάδης ξεκινά με πρώτο στόχο να ξεπεράσει τον πήχη του 17% με το οποίο ο Νάσος Ηλιούπολος είχε εισέλθει στη μάχη της Β’ Κυριακής πριν από τέσσερα χρόνια.

Η παράμετρος Κασιδιάρη δεν μπορεί να προβλεφθεί, ωστόσο εάν τα πράγματα οδηγηθούν σε δεύτερο γύρο Μπακογιάννη- Ζαχαριάδη, εκεί θα κριθούν οι συμπεριφορές τόσο του επίσημου ΠΑΣΟΚ (τι θα κάνει;), όσο και -λιγότερο- του ισχυρού στην Α’ Αθήνας (τρίτο κόμμα) ΚΚΕ που κατέρχεται με τον έμπειρο στα αυτοδιοικητικά, δημοφιλή και ικανό Νίκο Σοφιανό.

Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει: γιατί δεν ψήφισαν άπαντες τον Ζαχαριάδη; Γιατί κατέληξαν στο “τραυματικό” 17-15; Πίστευαν πραγματικά πως η αντίπαλη υποψηφιότητα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα υπέρ της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ για ένα πολιτικό come back; Κι ας πούμε πώς κάποιοι το πίστευαν (…), τα λευκά τι νόημα είχαν;