Περί Κυρανάκη: Ουσία και υπεκφυγές…

Ατυχής, ή ενδεικτική μιας συγκεκριμένη ιδεολογικής και πολιτικής νοοτροπίας, η δήλωση Κυρανάκη παραδόθηκε βορά στο θηριοτροφείο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και αποτέλεσε αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση. Δυστυχώς, με όρους και ρητορική που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Το να καταδικάσεις (οι μεν), ή να χειροκροτήσεις (οι δε) τον νεαρό βουλευτή της Ν.Δ είναι το εύκολο. Δύσκολο είναι να συζητηθεί ουσιαστικά στην δημόσια σφαίρα το ίδιο το πρόβλημα της ανεργίας των νέων και της ανεργίας γενικότερα. Εκτιμώ –και πείτε με επιεική– πως ο Κυρανάκης δεν πιστεύει πως το πρόβλημα αυτό επιλύεται με την καλύτερη “δόμηση” των βιογραφικών, όπως μάλλον “δειγματοληπτικά” είπε, ή με την ενδελεχέστερη έρευνα στις προσφερόμενες θέσεις εργασίας από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ ή και του ιδιωτικού τομέα.

Εάν έτσι είχαν τα πράγματα, κάθε κυβέρνηση θα δημιουργούσε μια “πλατφόρμα” βιογραφικών και μια “πύλη” όπου θα συγκεντρώνονταν οι θέσεις εργασίας. Δεν υπάρχει, ωστόσο, νέος μη εργαζόμενος που να μην έχει περάσει ώρες και μέρες στο διαδικτυακό “σερφάρισμα” αναζητώντας δουλειά.

Η γενιά των παιδιών μου έχει “σπάσει” τα τηλέφωνα εταιρειών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχει στηθεί πάρα πολλές φορές μπροστά στο skype για προκαταρκτικές συνεντεύξεις προς εύρεση εργασίας και έχει συναντήσει χιλιάδες υπεύθυνους των HR εταιρειών. Γνωρίζουν πολύ καλά πως να φτιάξουν τα βιογραφικά τους και πως να προβάλλουν τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά και τις δεξιότητές τους.

Το ζήτημα είναι εάν υπάρχουν αρκετές δουλειές και εάν όσες υπάρχουν είναι αξιοπρεπώς αμοιβόμενες. Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη και οι στατιστικές αμείλικτες.

Η ανεργία πριν τα μνημόνια κυμαινόταν κοντά στο 10%, όταν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έτεινε στο…μηδέν. Στην κορύφωση της κρίσης, η ανεργία των νέων έφτασε πάνω από 60%, οδηγώντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς σε ένα μαζικό κύμα φυγής (brain drain). Το ανερμάτιστο ελληνικό παραγωγικό μοντέλο( της μονομέρειας του τουρισμού και των υπηρεσιών), εξαιτίας και του εκπαιδευτικού συστήματος που απέχει από τις εξελίξεις στη διεθνή αγορά εργασίας, προκάλεσε την απώλεια μιας ολόκληρης γενιάς που σήμερα εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Γερμανία, την Ολλανδία, τα Εμιράτα και αλλού. Κάποιοι απ΄ αυτούς έγιναν ανάρπαστοι και πρόκοψαν, κάποιοι απλώς επιβιώνουν και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να επιστρέψουν.

Όλα αυτά τα παιδιά που έφυγαν γνώριζαν πολύ καλά να περιδιαβούν στο διαδίκτυο και ήξεραν τι να ψάξουν και που να το ψάξουν. Δεν έβρισκαν, όμως, κάτι που να τους κάνει να αισθανθούν δημιουργικά και να ζήσουν με σχετική αξιοπρέπεια και οικονομική ασφάλεια, μακριά από το παιδικό τους δωμάτιο στην πατρογονική εστία. Όλα αυτά είναι γνωστά και έχουν αναλυθεί.

Το στοίχημα του brain gain που επισήμαναν και οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει κερδηθεί διότι δεν κερδήθηκε η υλοποίηση του αναπροσανατολισμού της ελληνικής οικονομίας. Ίδιο και απαράλλαχτο παραμένει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας (και διαπιστώνεται φέτος με την κατάρρευση του τουρισμού που συμπαρασύρει σε βαθιά ύφεση το σύνολο της οικονομίας), ο δε μονομερής προσανατολισμός σε ξένες επενδύσεις αποδεικνύεται ευάλωτος στις διεθνείς συνθήκες και τις εσωτερικές στρεβλώσεις και δυσλειτουργίες.

Η δήλωση Κυρανάκη, ωστόσο, προκάλεσε και μια επιπλέον -ανόητη για εμένα- αντιπαράθεση σχετικά με την τάση (;) αναζήτησης εργασίας μέσω κομματικών διαδρομών. Κακώς κατηγορήθηκε γι αυτό ο βουλευτής της Ν.Δ διότι δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που εκμεταλλεύτηκε την επιλογή του να ενταχθεί σε κόμμα. Στο φινάλε, εκτέθηκε και ψηφίστηκε. Όπως και άλλοι.

Νέοι άνθρωποι που κινήθηκαν μέσω κομματικών γραφείων υπάρχουν πολλοί και σε όλα τα κόμματα. Με καλύτερα ή χειρότερα βιογραφικά. Κάθε νέος πολιτικός στη Ν.Δ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝ.ΑΛ ή άλλο κόμμα θεωρείται από τη μία στοιχείο ανανέωσης του πολιτικού συστήματος και από την άλλη σύμπτωμα της κομματοκρατίας. Δεν είναι αντίφαση αυτό;

Θα ρίξουμε στην πυρά τον Κυρανάκη, τον Ζαχαριάδη, τον Χρηστίδη, τον Καρανικόλα (ενδεικτικά δανείζομαι μερικά ονόματα νέων πολιτικών) επειδή επέλεξαν την πολιτική πριν καλά καλά προλάβουν να γράψουν αρκετά ένσημα; Θέλουμε να παροτρύνουμε νέους ανθρώπους να ασχοληθούν με την πολιτική (άρα και με τα κόμματα), ή θα την εγκαταλλείψουμε μόνο στους βετεράνους; Ή θα απαλλάξουμε από τις ευθύνες τους τους πολίτες-ψηφοφόρους που δεν μπορούν να αντιληφθούν ποιοι νέοι είναι πολιτικά υπερήλικες και ποιοι όχι;

‘Ασκοπη –κατά την γνώμη μου– η συζήτηση αυτή. Και διόλου καινούρια. Νέοι μπήκαν στην πολιτική πολλοί που έγιναν βουλευτές, πρόεδροι κομμάτων, αρχηγοί και πρωθυπουργοί. Θα τους απορρίψουμε όλους αυτούς στο όνομα του Κυρανάκη;

Η ουσία είναι η ίδια η ανεργία και οι ιδεολογικές αντιλήψεις μαζί με τις πολιτικές που ασκούνται ή δεν ασκούνται για την αντιμετώπισή της. Η χώρα και η οικονομία χρειάζεται περισσότερους νέους με εργασία (πλήρη και όσο το δυνατόν καλύτερα αμειβόμενη), σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα δημιουργεί ανάπτυξη και ευημερία.

Γι αυτά πρέπει να συγκρουστούν οι πολιτικές δυνάμεις. Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές και προσχήματα…

Και για του λόγου το αληθές: