ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ/Μιχάλης Ιγναντίου στο libre: Εύχομαι να διαψευστούν οι δημοσκοπήσεις

Την προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ, την αντιπαράθεση μεταξύ Κάμαλα Χάρις και Ντόναλντ Τραμπ αλλά και το που κριθεί η νίκη στις Αμερικανικές εκλογές περιγράφει στο libre ο δημοσιογράφος και για πολλά χρόνια ανταποκριτής ελληνικών ΜΜΕ, Μιχάλης Ιγνατίου.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί επικεντρώνεται σε τρία θέματα:

– Εξηγεί γιατί οι δύο υποψήφιοι δεν θα κριθούν στη βάση των προγραμμάτων τους.

– Εύχεται να διαψευστούν οι δημοσκοπήσεις και όποιος κερδίσει, να νικήσει με διαφορά, διαφορετικά, όπως λέει χαρακτηριστικά, θα κινδυνεύσει η Δημοκρατία.

– Δίνει τη δική του ερμηνεία για την εξωτερική πολιτική που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ, τονίζοντας ότι για το μείζον αυτό ζήτημα «αποφασίζει δυστυχώς μία αδιάντροπη γραφειοκρατία η οποία έχει βολευτεί με ένα δόγμα που δεν ισχύει, ότι η Τουρκία είναι ένας σύμμαχος που δεν πρέπει να …απωλεστεί ποτέ για τη Δύση».

Συνέντευξη

-Οι εκλογές στις ΗΠΑ είναι κρίσιμες και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στον πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας αλλά και τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Σε ποια σημεία θα κριθεί ο νικητής;

Δυστυχώς, σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, οι ψηφοφόροι δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν και να μελετήσουν τις θέσεις των υποψηφίων. Και ευθύνονται οι ίδιοι (οι υποψήφιοι). Ο κ. Τραμπ …έσυρε το χορό με εξωφρενικούς ισχυρισμούς και η κ. Χάρις αναγκαζόταν να απαντά και να τον διορθώνει καθώς ξεπέρασε και τον πιο κακό εαυτό του: Επέλεξε μία βρώμικη εκστρατεία με πολλά ψέματα. Εάν μελετήσει κάποιος τα βίντεο, ειδικά την τελευταία εβδομάδα, δεν θα ακούσει τις θέσεις των υποψηφίων, π.χ. για την οικονομία, που πιστεύω ότι ενδιαφέρει την πλειοψηφία των πολιτών. Το μείζον θέμα της μετανάστευσης ετέθη από τον κ. Τραμπ με τρόπο που εξυπηρετούσε το ακροδεξιό ακροατήριο και η «λύση» γι’ αυτόν είναι να εκδιωχθούν όλοι – ομιλούμε για εκατομμύρια ανθρώπους που θα απελαθούν, αν εκλεγεί, την επόμενη ημέρα της ορκωμοσίας του. Για τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, είναι βέβαιο ότι δεν θα υλοποιήσει τίποτα απ’ όλα όσα ακούσαμε να υποστηρίζει στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Διότι θα ανατρέψει ισορροπίες που ούτε μία υπερδύναμη σαν την Αμερική αντέχει και επιπλέον, οι στρατιωτικοί και το Κογκρέσο θα αντισταθούν. Άρα δεν μπορούμε να πούμε αν ο κ. Τραμπ και η κ. Χάρις θα κριθούν στη βάση των όποιων προγραμμάτων τους. Ειλικρινά το λέω, δεν άκουσαν τους υποψηφίους να τα περιγράφουν. Έκανε κάποιες προσπάθειες η κ. Χάρις,  αλλά αναγκαζόταν περισσότερο να αμύνεται στους ισχυρισμούς του αντιπάλου της, μέχρι που αποφασίστηκε και να επιτίθεται.

-Τις εκλογές κρίνουν οι εκλέκτορες σε κάθε Πολιτεία και αυτό κάνει ευάλωτες τις δημοσκοπήσεις που μπορεί να εμφανίζουν κάποιον να προηγείται αλλά στο τέλος να χάνει. Είναι δίκαιο το αμερικανικό εκλογικό σύστημα;

Έχω εκφράσει τη γνώμη μου για το μείζον αυτό ζήτημα και έλαβα μέρος και σε συζητήσεις με ειδικούς, όπου υποστήριξα τη θέση μου. Σε μία μεγάλη Δημοκρατία, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, το εκλογικό σύστημα είναι πάνω απ’ όλα αντιδημοκρατικό. Μπορεί όταν αποφασίστηκε το Σύνταγμα της Αμερικής, το εκλογικό σύστημα να ήταν δίκαιο, καθώς φρόντιζε να μην «καταβροχθίζουν» οι μεγάλες πολιτείες τις μικρές και να έχουν τα ίδια δικαιώματα, αλλά πλέον αυτός ο φόβος έχει εκλείψει. Είναι πέρα για πέρα άδικο να κερδίζει ένας υποψήφιος τη λαϊκή ψήφο με δύο εκατομμύρια ψήφους και να χάνει την Προεδρία επειδή ο ηττημένος στην πραγματικότητα, ξέρει να παίζει καλύτερα το παιχνίδι των εκλεκτόρων. Έχει περισσό θράσος ο κ. Τραμπ π.χ., να επιμένει ότι κέρδισε τις εκλογές του 2020, ενώ ο Πρόεδρος Μπάιντεν τον νίκησε λαμβάνοντας μερικά εκατομμύρια ψήφους περισσότερες. Εάν και φέτος υπάρξει αμφισβήτηση, όπως δηλώνει δημόσια ο κ. Τραμπ στην περίπτωση που χάσει ξανά, τότε η αμερικανική Δημοκρατία βρίσκεται σε πραγματικό κίνδυνο και πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με το εκλογικό της σύστημα. Πρόκειται μεν για τη χώρα με την καλύτερη και πιο δίκαιη Ομοσπονδία στον κόσμο, που ισχυρίζεται ότι έχει και την καλύτερη Δημοκρατία, αλλά υπάρχει αυτό το πρόβλημα: ότι δεν αποφασίζουν οι πολίτες για τον Πρόεδρο τους, αλλά οι εκλέκτορες. Οι τελευταίοι, ναι μεν εκλέγονται από τους πολίτες, αλλά δεν εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα ή αυτό που συμβαίνει σε άλλες χώρες: ένας πολίτης, μία ψήφος… 

-Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο υποψηφίων; 

Η πιο εύκολη ερώτηση. Δεν συμφωνούν σε τίποτα. Ούτε ποιο είναι το χρώμα του αμερικανικού ουρανού…

–Με ποια κριτήρια θα ψηφίσουν οι Αμερικανοί; Οι υποσχέσεις για την οικονομία, την εξωτερική πολιτική ή θέματα που σχετίζονται με τη Δημοκρατία θα κρίνουν τον νικητή;

Απάντησα και παραπάνω αλλά θα πρέπει να προσθέσω τα εξής: Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι, με βάση τις μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις φαίνεται να διατηρούν τις δυνάμεις τους. Έχουμε απόλυτη ισοπαλία πάντα με βάση τις μετρήσεις. Άρα οι οπαδοί του, θα ψηφίσουν τυφλά κομματικά άσχετα αν ο κ. Τραμπ π.χ. θα χαρίσει δισεκατομμύρια στους πλούσιους φίλους του εις βάρος των ίδιων των ψηφοφόρων του. Από την πλευρά των Δημοκρατικών είναι ξεκάθαρο ότι θα ψηφίσουν για τη Δημοκρατία και ότι αυτή η υποστήριξη περιλαμβάνει. Π.χ., πιστεύουν ότι οι εκτρώσεις είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Πιστεύουν ότι ο κ. Τραμπ θα εγκαταστήσει δικτατορία -άσχετα αν δεν θα τον ακολουθήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτές οι εκλογές δεν έχουν να δείξουν τίποτα το κανονικό. Πρέπει να ευχόμαστε να διαψευστούν οι δημοσκοπήσεις και όποιος κερδίσει, να νικήσει με διαφορά, διαφορετικά θα κινδυνεύσει η Δημοκρατία.

-Υπάρχει κάποιος υποψήφιος που μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο κοντά στα ελληνικά συμφέροντα;

Θα μπορούσα να απαντήσω με ένα ξερό όχι, αλλά αυτή η άρνηση απαιτεί και μία εξήγηση. Για την εξωτερική πολιτική αποφασίζει δυστυχώς μία αδιάντροπη γραφειοκρατία η οποία έχει βολευτεί με ένα δόγμα που δεν ισχύει, ότι η Τουρκία είναι ένας σύμμαχος που δεν πρέπει να …απωλεστεί ποτέ για τη Δύση. Ακόμα και τα νήπια έχουν αντιληφθεί πως η Τουρκία εδώ και χρόνια έφυγε από τη Δύση, αλλά οι γραφειοκράτες, που τους βρίσκουμε κυρίως στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ζουν με τις ψευδαισθήσεις τους. Την περασμένη εβδομάδα, με την πρόσκληση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη στο Λευκό Οίκο είδαμε μία χαραμάδα αλλαγής. Εάν υλοποιηθούν τα συμφωνηθέντα στο Λευκό Οίκο, τότε και η Κύπρος -μετά την Ελλάδα, που είναι και σύμμαχος στο ΝΑΤΟ – θα γίνει εταίρος των Ηνωμένων Πολιτειών με ένα διαφορετικό τρόπο που έχει αποφασιστεί. Μπορεί η γραφειοκρατία να «σκοτώσει» τις εξελίξεις που αναμένουμε μετά τη συνάντηση του κ. Χριστοδουλίδη με τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν; Εξαιρετικά δύσκολο.