Το άγγιγμα του Μίδα- Ιστορίες πολιτικής και επικοινωνίας

Από το “Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές” του Κουστουρίτσα στο “Ο αρχηγός απουσιάζει στον στρατό”; Ακόμα και στην εκπλήρωση της αυτονόητης υποχρέωσης για μία βραχεία στρατιωτική θητεία -κατά νόμο- ο Στέφανος Κασσελάκης αποδεικνύεται ξανά ένας “επικοινωνιακός Μίδας”. Ο,τιδήποτε συμβαίνει μπορεί και το μετατρέπει σε χρυσάφι προβολής στα δελτία ειδήσεων, στις ψυχαγωγικές εκπομπές, στο instagram και το Tik-Tok. Μιλάει πολιτικά στον Χατζηνικολάου, την Ζαχαρέα, τον Παπαδάκη και την Αναστασοπούλου και την ίδια ώρα εισβάλει θεαματικά στο στούντιο του Λιάγκα, δείχνει τις κάλτσες του “διακοσμημένες” με αστακούς για να τρολάρει όσα του καταλογίζουν για εταιρείες της αλλοδαπής με αστακοκάραβα, και, πάντως, έχει οικοδομήσει την εικόνα του ποπ σταρ της πολιτικής.

Η απουσία του από την Βουλή (την οποία τόσο προσπάθησε -αλλά δεν του βγήκε- προ ημερών να καλύψει) δεν τον πτοεί. Το κοινοβούλιο είναι άλλωστε αρκετά βαρετό για ένα “target group” που διψάει για το εύπεπτο και το εντυπωσιακό. Ως προς τούτο, δεν φταίει αυτός. Υπήρχε, το ανακάλυψε, το αξιοποίησε και το μετέτρεψε σε ένα viral Άρμα Θέσπιδος για να στερεώσει την “αδιαμεσολάβητη σχέση” που αποτελεί εξ υπαρχής το πολιτικό του δόγμα.

Αν και απλός φαντάρος στην Θήβα κατόρθωσε με το καλημέρα να βάλει στο κέντρο εκπαίδευσης χιλιάδες ακολούθους του στα social media. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 με τον Λάκη Λαζόπουλο, και αρκετά χρόνια αργότερα με τον Σάκη Ρουβά, ουδέποτε μία θητεία (15 ημερών) ενός (πολιτικού) celebrity απασχόλησε τόσο τα μέσα ενημέρωσης.

Οφείλει κανείς να του αναγνωρίσει αυτή την “Μιδική” του ικανότητα, και οι συχνές δηκτικές αναφορές του στον αμερικανό γκουρού της επικοινωνίας και δεινό εκλογολόγο του πρωθυπουργού Σταν Γκρίνμπεργκ παραπέμπει ίσως και σε έναν αμερικανικού τύπου ανταγωνισμό ως προς τα σκήπτρα στην βιομηχανία προβολής που τόσο αναπτυγμένη είναι στις ΗΠΑ.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Στέφανος Κασσελάκης φέρεται να πιστώνεται την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων, έχοντας απέναντί του έναν σκυθρωπό και αντι-επικοινωνιακό Νίκο Ανδρουλάκη που παλινδρομεί ανάμεσα στις διαφορετικές και ενίοτε συγκρουόμενες εκδοχές μιας θολής πολιτικής ταυτότητας του ΠΑΣΟΚ. Σε ένα κόμμα ηττημένο και απογοητευμένο, ο Στέφανος Κασσελάκης συμπυκνώνει μέχρι τώρα το μάξιμουμ των χαμηλών προσδοκιών (δεύτερη θέση ασχέτως ποσοστού) και την ελπίδα της ανάκαμψης. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβε, άλλωστε, τι πραγματικά θέλει ένας κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ (μάλλον όψιμοι υποστηρικτές από την περίοδο μετάτο 2015 και όχι απαραίτητα με αριστερή πολιτική παιδεία): Να νικήσει τον Μητσοτάκη. Και σχετικά με αυτό είναι πρόθυμοι να του δώσουν τον απαραίτητο χρόνο και, ταυτόχρονα, να διαπομπεύσουν όσους και όσες βάζουν την πολιτική και την παράδοση του χώρου μπροστά από την επικοινωνία.

Μέχρι τώρα έχει πετύχει μικρές νίκες εδραίωσης. Κυρίως, έχει κατορθώσει να φέρει στο δικό του τερέν την καθυστερημένη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να πάρει τις αποστάσεις του και την έχει μετατρέψει σε ένα “τέλος της ιστορίας”. “What happens in Vegas stays in Vegas”. Ο,τιδήποτε έχει συμβεί στην διακυβέρνηση Τσίπρα μένει εκεί και μπροστά ανοίγεται μία εντελώς νέα περίοδος με έντονα προσωπικά χαρακτηριστικά.

Ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε για να μείνει και μόλις τώρα αρχίζουν να το κατανοούν πραγματικά όσοι τον υποτίμησαν και τον λοιδώρησαν. Και δεν θα μείνει απλώς ως φιλοξενούμενος ή ενοικιαστής, θα το καταστήσει πολιτική ιδιοκτησία του, θα το κάνει δικό του. Ο “λαός” του έχει δώσει μία ευρύχωρη ανοχή μέχρι τις εθνικές εκλογές, πιθανότατα και περισσότερο. Και θα εξαντλήσει κάθε δυνατότητα και περιθώριο ενώ, παράλληλα, θα μαθαίνει πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι, πώς να συνομιλεί με παράγοντες του ευρύτερου δημοσίου βίου, πώς να φτιάχνει συμμαχίες στα μίντια και πώς να περιθωριοποιεί τον Τσίπρα και όσους ομνύουν σε αυτό που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώην πρωθυπουργός κουβαλούσε το φορτίο μιας ιστορίας από τους εμβληματικούς ιδρυτές του χώρου, σεβόταν τα “ιερά δισκοπότηρα” την ώρα που μπορούσε να τα υπερβαίνει, συχνά και να τα καθυποτάσσει. Ο νέος αρχηγός νοιώθει πως δεν χρωστά τίποτε σε κανέναν και η ιστορία είναι μόνο βάρος ή στην καλύτερη περίπτωση δύο τρία μουχλιασμένα οικόσημα σε μια γωνιά του εβδόμου ορόφου της Κουμουνδούρου.

Ο Ηρόδοτος, ωστόσο, έχει περιγράψει το “άγγιγμα του Μίδα”, καθ’ ημάς τον τρόπο που το επικοινωνιακό χρυσάφι σταδιακά γίνεται δηλητήριο. Και οφείλει να ανακαλύψει τον δικό του Πακτωλό ποταμό για να του περάσει το χάρισμά του. Κι αυτό είναι, σε βάθος, χρόνου το να νικήσει τον Μητσοτάκη, ή όποιον άλλον θα βρεί απέναντί του μετά τον Μητσοτάκη.Μέχρι τότε θα απολαμβάνει ακόμα και το να κάνει τις… κάλτσες του επίκεντρο σε μία viral πολιτική πραγματικότητα.