Ουκρανία: Ανήσυχοι οι Γερμανοί με τη στάση του Μακρόν

Μεγάλη αναστάτωση προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου Μακρόν στο Μέγαρο των Ηλυσίων αναφορικά με την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία, κατά τις οποίες ο Γάλλος πρόεδρος τόνισε πως “δεν αποκλείεται” η αποστολή δυτικών στρατευμάτων στη χώρα. “Εδώ και δύο χρόνια τα κράτη του ΝΑΤΟ πασχίζουν να μην εμπλακούν άμεσα στον πόλεμο”, παρατηρεί η εφημερίδα του Βερολίνου tageszeitung.

“Η ρωσική εισβολή θεωρούταν και συνεχίζει να θεωρείται απειλή για την ασφάλεια των δυτικών χωρών ενώ οι χώρες του ΝΑΤΟ που γειτονεύουν με τη Ρωσία φοβούνται πως η τελευταία μπορεί να αποφασίσει να προελάσει στα εδάφη τους. Παρ’ όλα αυτά μία εμπλοκή στην Ουκρανία που δεν θα είναι αποτέλεσμα των προβλεπόμενων στα άρθρα του ΝΑΤΟ διαδικασιών, θα σήμαινε τον τερματισμό της συναίνεσης στα πλαίσια της Συμμαχίας και συνεπώς της ενότητάς της. Βέβαια θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει πως η ανάπτυξη χερσαίων δυνάμεων από μια χώρα χωρίς σχετική απόφαση στα πλαίσια της Συμμαχίας δεν θα αποτελούσε ουσιαστικά εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο. Καλή τύχη όμως, σε όποιον προσπαθήσει να το εξηγήσει αυτό στον πρόεδρο Πούτιν”.

“Ο Μακρόν σπανίως αντιστέκεται στον πειρασμό να τραβήξει την προσοχή με προκλητικές δηλώσεις. Με αυτόν τον τρόπο πάντως βλάπτει το πολυτιμότερο στοιχείο που μπορεί να διαθέτει ένας πολιτικός: την αξιοπιστία”, σχολιάζει η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt.

“Τα προτερήματα του Μακρόν είναι αδιαμφισβήτητα. Στις ομιλίες του διατυπώνει ένα όραμα, τη στιγμή που στο Βερολίνο επικρατεί εδώ και χρόνια μονάχα σιωπή. Στο παρελθόν έχει τονίσει τη σπουδαιότητα της “ευρωπαϊκής κυριαρχίας”  ενώ το Βερολίνο έχει γίνει γνωστό ως “ο πρωταθλητής της πειθαρχίας” στην Ευρώπη. Και μιλούσε για τη δημιουργία μίας αμυντικής ένωσης όταν το Βερολίνο είχε ακόμη την ψευδαίσθηση πως τον ρόλο αυτόν θα μπορούσαν να τον αναλάβουν οι Η.Π.Α., όπως συνέβη τις προηγούμενες δεκαετίες.

Όμως με την τόσο απερίσκεπτη όσο και βαρυσήμαντη πρότασή του να σταλούν στρατεύματα στην Ουκρανία ο Μακρόν ξεπέρασε ένα όριο. Γι’ αυτό και μερικές φορές προτιμά κανείς τη ρητορική ξηρότητα ενός καγκελαρίου από τους οραματισμούς ενός προέδρου, που συνιστούν σε τελική ανάλυση μια αλλοπρόσαλλη και ανερμάτιστη ύβρη”, καταλήγει η HB.