Μητσοτάκης: Αναζητώντας αντίπαλο- Μονός καβγάς δεν γίνεται…

Ελάχιστοι υπουργοί περιφέρονται στα κανάλια επιχαίροντας για την δημοσκοπική καθίζηση και την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Ο Άδωνις ήταν ο πρώτος που έσυρε την άμαξα του χλευασμού και υπό μία έννοια νοιώθει να δικαιώνεται εκείνη η εκστρατεία που είχε ξεκινήσει πριν το 2019 μιλώντας για την ηγεμονία της αριστεράς ως πηγή όλων των δεινών της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας και ηγούμενος του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Το έκανε και ο Μάκης Βορίδης, όμως προσδίδοντας στην ανάλυση μεγαλύτερο “ιδεολογικό βάθος” και επιχειρηματολογία που κατέτεινε στην αναζήτηση τρόπων ώστε να ανακοπεί αυτή η αριστερή ηγεμονία.

Προφανώς και σχεδόν τίποτε από τα παραπάνω δεν είχε ιστορική αντιστοίχηση, ήταν όμως ένα χρήσιμο, βολικό και εν τέλει αποτελεσματικό αφήγημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε κατά κράτος εξαιτίας του κακού εαυτού του και της αδυναμίας του να μετουσιώσει την εκλογική κυριαρχία σε γειωμένη σχέση με την κοινωνία. Και από την υπερφίαλη εκτίμηση πως αρκεί η ελπίδα μετά το άγος της χρεοκοπίας και των μνημονίων για να επέλθει και η εξέλιξή του σε μόνιμο πυλώνα του νέου διπολισμού. Και έχασε ακόμα πιό ηχηρά και συρρικνώθηκε επειδή ούτε και μετά το 2019 κατανόησε πως οι καιροί είχαν αλλάξει και ο κόσμος προτίμησε την ελπίδα της περιπέτειας με τις χαμηλές προσδοκίες της κανονικότητας.

Οι σοβαροί και οξυδερκείς στο περιβάλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορούν να δουν πιό πέρα από τις ιαχές όσων χασκογελούν και χλευάζουν για την “αποσυριζοποίηση” του πολιτικού βίου. Αντιλαμβάνονται πως η πολιτική ανισορροπία που περιλαμβάνει την απουσία πολιτικού “εχθρού”, την χρέωση πολλών προβλημάτων στον αντίπαλο, και τον φόβο που συσπειρώνει το εκλογικό ακροατήριο, συνιστά ίσως μεγαλύτερο κίνδυνο από μία ζωντανή αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι, δηλαδή, δυσκολότερο στην πολιτική να είσαι μόνος και κυρίαρχος από το να είσαι κυρίαρχος αλλά με αντίπαλο.

Η ειρωνία για όσα συμβαίνουν στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ που υποφώσκει μερικές στιγμές στα σχόλια του πρωθυπουργού ή του κυβερνητικού εκπροσώπου απευθύνεται στο ακροατήριο που δόξασε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και θέλει να αισθάνεται νικητής και τροπαιούχος. Μόλις, όμως, χαμηλώσουν τα φώτα της δόξας, οι σώφρωνες κυβερνητικοί αντιλαμβάνονται πως είναι πλέον μόνοι τους στο δωμάτιο και κανείς δεν θα μοιραστεί ή, ακόμα περισσότερο, δεν θα χρεωθεί, την ευθύνη για οτιδήποτε συμβεί. Το τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2019, το σκοτεινό 2015 και άλλα συναφή εξαντλήθηκαν στις εκλογές του 2023 και η νέα κοινοβουλευτική τάξη πραγμάτων δεν επιτρέπει ούτε ανοχές, ούτε συνενοχές.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναζητά πολιτικό αντίπαλο, κάποιον που να μπορεί να αντιπαρατεθεί, να τον δείξει ως συνομιλητή. Μονός καβγάς δεν γίνεται, λέει ο λαός, και πολιτική χωρίς καβγά είναι ομελέτα χωρίς αβγά. Εν μέρει είναι αυτός ο λόγος που στράφηκε κατά την τελευταία συζήτηση στη Βουλή προς τον Νίκο Ανδρουλάκη, αν και προσώρας κάτι τέτοιο μοιάζει με κλοπή σε εκκλησία. Ευνοείται, βεβαίως, από το γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αλλά και οι “11” δείχνουν να μην κατανοούν πως καθένας μόνος του ελάχιστα μπορούν να κάνουν και πάντως ουδείς εξ αυτών δεν μπορεί να νικήσει τη Ν.Δ σε ορατό βάθος χρόνου (που ξεπερνά πιθανώς τις επόμενες εθνικές εκλογές). Είναι, από την άλλη, τόσο ισχυρά τα πολιτικά “εγώ” που εμποδίζουν ουσιαστικές συνεννοήσεις και πολιτικές συνεργασίες.