Το διαχρονικό φιάσκο με την Δικαιοσύνη- Όταν έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, τώρα, δεν φταίει ο Τσιάρας

Από την αρχή της μακράς και επώδυνης (για τον ελληνικό λαό) περιόδου της χρεοκοπίας, της οικονομικής κρίσης, και των μνημονίων, ένα από τα βασικά ζητήματα που έθεταν οι δανειστές (τρόϊκα) ήταν αυτό της επιτάχυνσης της απονομής της δικαιοσύνης. Δυστυχώς, περίπου 12 χρόνια μετά, τα αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων είναι πενιχρά, διερωτάται, ως εκ τούτου, κανείς: εάν δεν στάθηκε εφικτό να εκσυγχρονίσουμε το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, να σπάσουμε, δηλαδή, αυτό το μεγάλο απόστημα που έχει γίνει τροχοπέδη για την κοινωνία και την οικονομία, όσο βρισκόμασταν υπό την επιτήρηση των δανειστών, μπορεί να συμβεί τώρα;

Οι κυβερνήσεις -η σημερινή, ίσως ακόμα περισσότερο- ανταγωνίζονται στις μεθοδεύσεις για τον έλεγχο της δικαιοσύνης, είναι, όμως, σαφές πως αυτός ο έλεγχος δεν αποσκοπεί στην καλύτερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία της προς όφελος των πολιτών και της οικονομίας αλλά στην δημιουργία προγεφυρωμάτων εξουσίας και προστασίας. Ενίοτε και για την “εκδίκηση” του πολιτικού αντιπάλου.

Στην τελευταία υπόθεση, για παράδειγμα, της δίκης των υπευθύνων για την τραγωδία στο Μάτι, καταγράφηκε αυτή η παρακμιακή λογική του πολιτικαντισμού. Έπρεπε να παρέμβει ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας για να μπει η ακροαματική διαδικασία εμβόλιμα στην διεξαγόμενη δίκη της Χρυσής Αυγής στην αίθουσα τελετών του Εφετείου, μετά την κατακραυγή για την ακαταλληλότητα του χώρου στον οποίου είχε προγραμματιστεί να γίνει η δίκη. Έπρεπε, δηλαδή, να γίνει μέγα θέμα στα ΜΜΕ, να αντιδράσουν οργισμένοι ι συγγενείς των θυμάτων, για να ευαισθητοποιηθεί η ηγεσία του υπουργείου.

Προκύπτουν, αυτομάτως, δύο θέματα:

Πρώτον, με δεδομένο ότι ο χρόνος της δίκης ήταν γνωστός εδώ και πολύ καιρό, γιατί δεν υπήρξε σχετική μέριμνα από τον υπουργό και την ηγεσία της δικαιοσύνης; Με αφορμή αυτή την εξαιρετικά καθυστερημένη αντίδραση καλλιεργήθηκαν ακόμα και σενάρια περί σκόπιμης προσπάθειας για παραγραφή των αδικημάτων…

Δεύτερον, η Ν.Δ ως αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορούσε, προ 4αετίας, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για την ακαταλληλότητα της αίθουσας όπου είχε ξεκινήσει η διεξαγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής. Τότε, η απάντηση ό,τι αυτό δεν είναι αρμοδιότητα του υπουργείου Δικαιοσύνης θεωρούνταν υπεκφυγή και απόσειση ευθυνών. Τώρα, ελάχιστοι επέρριψαν τις ευθύνες στον υπουργό, όταν στην προηγούμενη περίπτωση όλοι έσπευδαν να κατηγορήσουν την τότε κυβέρνηση.

Για να επιεβεβαιωθεί η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, η επικαιρότητα μας δίνει τρία παραδείγματα:

(α) Μια υπόθεση κακοποίησης παιδιών στα Πετράλωνα στην επικαιρότητα, η καταγγελία είχε γίνει το 2017, ασκήθηκαν διώξεις το 2020, αλλά μέχρι σήμερα η δικογραφία παραμένει στο συρτάρι. (β) Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να αθωωθεί η 90χρονη γιαγιά που είχε συλληφθεί στη Θεσσαλονίκη επειδή πουλούσε τερλίκια χωρίς άδεια. Και (γ) σύμφωνα με τα στοιχεία της EU Justice Scoreboard -δείτε εδώ, ολόκληρη την έκθεση- στην Ελλάδα ο μέσος χρόνος για την επίλυση αστικών και εμπορικών υποθέσεων είναι 637 ημέρες και ο μέσος χρόνος οριστικής επίλυσης μιας δικαστικής διαφοράς 4,5 χρόνια -είναι η χειρότερη επίδοση σε όλη την Ευρώπη…