Λουίζ Φλέτσερ: “Έφυγε” η εμβληματική ηθοποιός από τη Φωλιά του Κούκου

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών η επιβλητική ηθοποιός Λουίζ Φλέτσερ η οποία είχε κερδίσει Όσκαρ για τον ρόλο της ως η τυραννική νοσοκόμα Ράτσετ στην ταινία «Στη φωλιά του κούκου». Όπως έγινε γνωστό, η ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή στο σπίτι της στο Montdurausse της Γαλλίας. Η είδηση του θανάτου της επιβεβαιώθηκε και από τον ατζέντη της όμως τα αίτια δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά.

Η Εστέλ Λουίζ Φλέτσερ γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1934 στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, και ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά του ιερέα Ρόμπερτ Φλέτσερ και της Εστέλ Κάντγουελ. Και οι δύο γονείς της ήταν κωφοί από την παιδική τους ηλικία. Η Λουίζ σπούδασε θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και μετά την αποφοίτησή της μετακόμισε στο Λος Άντζελες.

Όπως έχει δηλώσει σε δημοσιογράφους, δυσκολευόταν να βρει δουλειά επειδή ήταν τόσο ψηλή – 1,80 μ. – και συχνά έπαιζε σε γουέστερν, όπου το ύψος της αποτελούσε πλεονέκτημα. Από τους 20 περίπου πρώτους ρόλους της στην οθόνη στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, περίπου οι μισοί ήταν σε τηλεοπτικά γουέστερν, συμπεριλαμβανομένων των «Wagon Train», «Maverick» και «Bat Masterson». Η κα Fletcher παντρεύτηκε τον Jerry Bick, παραγωγό ταινιών, το 1959. Απέκτησαν δύο γιους και αποσύρθηκε από την υποκριτική για περισσότερο από μια δεκαετία για να τους μεγαλώσει.

Φυσικά, όμως ο ρόλος που την καθιέρωσε ήταν εκείνος στο πλευρό του Τζακ Νίκολσον. Η Φλέτσερ ήταν 40 ετών και σε μεγάλο βαθμό άγνωστη στο κοινό όταν επιλέχθηκε για τον ρόλο της επικεφαλής διοικητικής νοσοκόμας σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα του Όρεγκον στην κινηματογραφική εκδοχή της ταινίας «Στη φωλιά του κούκου» του 1975. Η ταινία, σε σκηνοθεσία του Μίλος Φόρμαν και βασισμένη σε μυθιστόρημα του Κεν Κίζι, κέρδισε πέντε Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για την καλύτερη ταινία, για τον Φόρμαν ως καλύτερο σκηνοθέτη και για τον Τζακ Νίκολσον ως καλύτερο άνδρα ηθοποιό, μπαίνοντας έτσι στο πάνθεον της κινηματογραφικής ιστορίας. Το πέμπτο αγαλματίδιο που κέρδισε η ταινία ήταν εκείνο του Α’ γυναικείου ρόλου που η Ακαδήμεια απένειμε στη Φλέτσερ.

Ο ευχαριστήριος λόγος της Φλέτσερ ξεχώρισε εκείνη τη νύχτα, όχι μόνο επειδή ευχαρίστησε τους ψηφοφόρους που την μισούσαν, αλλά και επειδή χρησιμοποίησε την αμερικανική νοηματική γλώσσα για να ευχαριστήσει τους γονείς της που της έμαθαν «να έχω ένα όνειρο».

Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ονόμασε αργότερα τη νοσοκόμα Ράτσετ ως μία από τις πιο αξιομνημόνευτες κακίες στην ιστορία του κινηματογράφου και τη δεύτερη πιο αξιοσημείωτη γυναικεία κακιά, που ξεπερνιέται μόνο από την κακιά μάγισσα της Δύσης στον «Μάγο του Οζ».

Αλλά την εποχή της κυκλοφορίας της ταινίας “Στη φωλιά του κούκου”, η κ. Φλέτσερ ήταν απογοητευμένη από την κουμπωμένη φύση του χαρακτήρα της. «Ζήλευα τρομερά τους άλλους ηθοποιούς», είπε σε συνέντευξή της στους New York Times το 1975, αναφερόμενη στους συναδέλφους της στο καστ, πολλοί από τους οποίους υποδύονταν ψυχασθενείς. «Εκείνοι ήταν τόσο ελεύθεροι, ενώ εγώ έπρεπε να είμαι τόσο ελεγχόμενη».