Λίντνερ, ο κρυφός κίνδυνος για την ευρωζώνη- Το δίλημμα του Σολτς

Τα σενάρια της επόμενης διακυβέρνησης στο Βερολίνο μετά το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα οδηγούν στην σφοδρή πιθανότητα να σχηματιστεί -μετά την πάροδο διαπραγματεύσεων αρκετών μηνών- κυβέρνηση συνασπισμού τύπου “Φανάρι” με το SPD, τους Πράσινους και το FDP (Φιλελεύθεροι).

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Πρόκειται για μια εξέλιξη που δικαίως ανησυχεί πολλούς στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Νότο και ακόμα περισσότερο στην Αθήνα.

Ο ηγέτης του FDP Κρίστιαν Λίντνερ, ο οποίος φημίζεται ως σκληρός διαπραγματευτής, θα επιδιώξει να αποτρέψει οποιαδήποτε κίνηση προς μια δημοσιονομική ένωση μετά την ευελιξία που συμφωνήθηκε λόγω της πανδημίας . Είναι αντίθετος με την έκδοση κοινού ευρωπαϊκού χρέους και ζήτησε ταχεία επιστροφή στους αυστηρούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας της ΕΕ και στην ισοσκελισμένη δημοσιονομική υποχρέωση της Γερμανίας. Είναι αντίθετος τόσο με τις αυξήσεις φόρων όσο και με τον υψηλότερο κρατικό δανεισμό.

Οι αναλυτές αναφέρουν πως δεν θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας εάν δεν εξασφαλίσει το υπουργείο Οικονομικών -το οποίο θα αναλάβει ο ίδιος- προκειμένου να εφαρμόσει τις συγκεκριμένες πολιτικές. Το γεγονός ότι έχει συγκεντρώσει περίπου το 11% των ψήφων τον καθιστά περίπου αναγκαστικό εταίρο και πολλοί αμφιβάλλουν πως θα βάλει “νερό στο κρασί” του. Οι Πράσινοι, παρά την μεγάλη άνοδο του ποσοστού τους (15%) δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο να υποχωρήσουν ως προς τούτο και να αρκεστούν στις προτάσεις τους για την πράσινη ενέργεια και στην ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών.

Η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει μια νέα πρόκληση: να κάνει μόνιμες αυτές τις προσωρινές εφάπαξ εξελίξεις σχετικά με την δημοσιονομική ευελιξία και να δώσει στις χώρες της ΕΕ την ικανότητα να πραγματοποιούν ζωτικές δημόσιες επενδύσεις στην πράσινη και ψηφιακή μετάβαση.

Όμως, όπως ακριβώς και ο αντίπαλός του Άρμιν Λάσετ, έτσι και ο Όλαφ Σολτς υποσχέθηκαν προεκλογικά πως θα επιστρέψουν στη στρατηγική του “συνταγματικού φρένου” για τον δανεισμό και το χρέος, άρα και στην πολιτική των πλεονασμάτων.

Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν θετική εξέλιξη για τις πιο αδύναμες χώρες.

Από την άλλη, η Ευρώπη και η Γερμανία χρειάζονται τεράστιες επενδύσεις, όπως επισημαίνει και το Politico, για να προωθήσουν τους βιομηχανικούς και ενεργειακούς μετασχηματισμούς που απαιτούνται για την επίτευξη ουδετερότητας άνθρακα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση του δημόσιου κεφαλαίου – τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο – είτε παρακάμπτοντας, είτε τροποποιώντας τους αυστηρούς κανόνες της ΕΕ για το χρέος και το έλλειμμα.

Καταλήγοντας, μάλιστα, σε σχετικό άρθρο του ο αναλυτής Πωλ Τέϊλορ απευθύνεται στον Όλαφ Σολτς: Στην πραγματικότητα, φοβάμαι έναν τοξικό συνδυασμό και των δύο: ότι ο δύσκαμπτος και ταλαντευόμενος συνασπισμός σας μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γερμανική δύναμη για να επιβάλει λύσεις χαμηλότερου κοινού παρονομαστή αντί να ανταποκριθεί στην ευθύνη του να βοηθήσει στην οικοδόμηση μιας ισχυρότερης και πιο συνεκτικής Ευρώπης.