Είναι χρέος ελάχιστο

Ο Ιούλιος είναι μήνας ισχυρών αναμνήσεων για όλη την περιοχή. Η φωτιά στο Μάτι. Το μαύρο σύννεφο από το παρανάλωμα ανθρώπων, φύσης και σπιτιών σκέπασε το μισό Αιγαίο. Δεν είναι υπερβολή. Το γνωρίζω. Το είδα ο ίδιος από την Τήνο.

Του Παναγιώτη Ι. Δρίβα

Νομίζαμε ότι ερχόταν από την Κινέτα. Το τελευταίο «σερφάρισμα» στο δίκτυο, έλεγε για μια μεγάλη φωτιά εκεί και ισχυρές δυνάμεις (και με εναέρια μέσα) που είχαν επιστρατευθεί για να την αντιμετωπίσουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: ΜΑΤΙ 2018 – 2020: Δύο χρόνια μετά – Οδοιπορικό

«Την κάψανε πάλι την Κινέτα» ήταν η πρώτη μου κουβέντα το πρωί που βλέπαμε το σύννεφο να έρχεται.

Η τηλεόραση, παραδόξως έπαιζε. Είχαμε αργήσει, πίναμε καφέ ακόμη, η μικρή μας χάζευε κάτι παιδικά…. Ξαφνικά διακοπή, έκτακτο, και το «σούπερ» της φρίκης:

«Τουλάχιστον 84 νεκροί στο Μάτι».

Εσωτερική «έκρηξη», παγωμάρα, οδύνη, άρνηση να πιστέψουμε αυτό που συνέβαινε. Οι νεκροί ώρα με την ώρα να ανεβαίνουν.

Μιλάω στο τηλέφωνο: «Που είσαι μας κάψανε» η φωνή στην άλλη γραμμή. Ο Βασίλης σχεδόν σε απόγνωση, η φωτιά είχε φθάσει έξω από το σπίτι των γονιών του. Σώθηκαν όπως και πολλοί άλλοι χάρη στην αυτοθυσία κάποιων ανθρώπων, πολύ πιθανόν στην τύχη. Πολλοί δεν τα κατάφεραν.

Και μετά άρχισαν να πέφτουν «βροχή» οι προσωπικές ιστορίες. Μία σειρά από τραγωδίες και ορυμαγδός εικόνων από τη φρίκη στο Μάτι.

Δεν επέστρεψα, δεν έγραψα τότε ούτε μια λέξη, την ώρα που ήταν σε εξέλιξη η αποκάλυψη της τραγωδίας. Ούτε στο διαδίκτυο… ούτε μια λέξη.

Λίγο μετά, τον Αύγουστο, στο φύλλο της POLIS είχαμε ένα εκτενές αφιέρωμα στον όλεθρο. Όλες οι ιστορίες, που συνέθεταν την εικόνα της καταστροφής. 102 ψυχές «έφυγαν» βίαια μέσα σε λίγη ώρα, όμως οι «νεκροί» που άφησε πίσω της αυτή η φωτιά είναι πολλοί περισσότεροι.

Σχεδόν δύο χρόνια μετά επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν και καταγράφουμε, νέες εικόνες, νέα δεδομένα, εντελώς διαφορετικά πράγματα. Κουφάρια σπιτιών, εξακολουθούν να ανακαλούν την ημέρα εκείνη.

Ψάχνουμε τους στενούς δρόμους της φρίκης, φωτογραφίζουμε τους γκρεμούς της απόγνωσης, αναζητούμε τα δυσεύρετα σοκάκια που οδηγούσαν στην ζωή.

Είναι χρέος ελάχιστο, δύο χρόνια μετά, η περιπλάνηση στο σήμερα με τις εικόνες της ματωμένης Δευτέρας της 23^ης Ιουλίου του 2018.

Έστω χωρίς τη φωτιά στο κατόπι μας.

Πηγή: Εφημερίδα POLIS