Editorial: Κοροναϊός,η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους;

Η τηλεδιάσκεψη των “27” επιβεβαίωσε, δυστυχώς, τους φόβους πως η ευρωπαϊκή ηγεσία σπεύδει –με μεγάλη καθυστέρηση– να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της βέβαιης πανδημίας του Covid 19 με δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά εργαλεία που αποσκοπούν κυρίως στην προστασία των αγορών και των οικονομιών και λιγότερο των ανθρώπων.

Ακόμα και αυτή η επισήμανση –εν είδει σήματος κινδύνου– της επικεφαλής της ΕΚΤ Κριστίν Λαγκάρντ για “πιθανή επανάληψη του 2008”, εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, αποδεικνύει πως το διεθνές χρηματοπιστωτικό ιερατείο θεωρεί τον κοροναϊό περίπου ως μια νέα Lehman Brothers και όχι ως μια πανδημία που σκοτώνει ανθρώπους και καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό.

Στο ίδιο κλίμα είναι και η ανάλυση της Goldman Sachs που κάνει λόγο για πιθανές απώλειες έως και 30 δισ ευρώ για τις τράπεζες.

Αναμφίβολα, οι επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία θα είναι καταστροφικές εάν επαληθευτούν όλα τα παραπάνω.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα, ίσως σημαντικότερο. Ο κοροναϊός αποκάλυψε σε μεγάλο βαθμό την γύμνια των συστημάτων πρόληψης και κοινωνικής προστασίας. Στην Ιταλία –μια χώρα της οποίας τη δημόσια διοίκηση πολλές φορές ζηλέψαμε– το κράτος και το εθνικό σύστημα υγείας κατέρρευσε.

Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που οι επιστήμονες καταλήγουν σε σε αντιλήψεις περί “φυσικής επιλογής”.

Τα συστήματα υγείας αδυνατούν να σώσουν όλους τους ασθενείς! “Είναι γεγονός πως θα πρέπει να επιλέξουμε ποιον θα θεραπεύσουμε και αυτή η επιλογή πέφτει σε εμάς που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα”, δήλωσε στο Politico ένας γιατρός που εργάζεται σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία του Μιλάνου.

Ακόμα και τα κοινωνικά μέτρα που λαμβάνονται –και στην Ελλάδα- πρέπει να λάβουν αυστηρά υπόψη τους τους “δημοσιονομικούς στόχους” και καταλήγουν σε έναν επιμερισμό των οικονομικών βαρών μεταξύ κράτους, επιχειρήσεων και πολιτών.

Η υφήλιος και οι θεσμοί της αιφνιδιάστηκαν. Αυτό είναι βέβαιο, Όμως το “δίχτυ προστασίας” σε αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις απαιτείται να είναι συνεκτικό και απόλυτο.

Επί μακρόν ο προηγμένος κόσμος συρρικνώνει τα εθνικά-δημόσια συστήματα υγείας και ενισχύει –συχνά απροκάλυπτα– τους ιδιωτικούς φορείς. Το διαπίστώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες και στην Ελλάδα. Όταν, όμως, οι επιδημίες, και ακόμα περισσότερο οι πανδημίες, χτυπούν την πόρτα μας οι άνθρωποι λογικά στρέφονται προς τις δημόσιες υπηρεσίες και τα δημόσια νοσοκομεία.

Εάν ένα δημόσιο σύστημα υγείας δεν μπορεί να αντέξει σε τέτοιες έκτακτες, ακόμα και ακραίες περιπτώσεις, κάτι δεν έχουμε κάνει σωστά.

Η ευρωπαϊκή διανόηση και οι προοδευτικές δυνάμεις επισήμαναν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της πρόσφατης οικονομικής κρίσης την επιβολή του οικονομικού στο κοινωνικό. Την υποτίμηση του κοινωνικού κράτος έναντι της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της κερδοφορίας των τραπεζών. Στην Ελλάδα το ζήσαμε ακόμα πιο έντονα με την εγκατάλλειψη των δομών υγείας και κοινωνικής προστασίας στην τύχη τους.

Αυτές τις συνέπειες ζούμε σήμερα με τον Covid 19. Μακάρι να μην επιβεβαιωθούν οι πιο εφιαλτικές προβλέψεις για την μόλυνση του 70%, ίσως και παραπάνω, των πληθυσμών- όπως λένε οι επιστήμονες. Διότι, τα κράτη και οι θεσμοί έχουν την ευθύνη να προστατεύουν το σύνολο των πολιτών, ολόκληρες τις κοινωνίες, και όχι τμήμα αυτών. Και δη εκείνα τα τμήματα που έχουν την οικονομική δυνατότητα να “απαιτήσουν” καλύτερη μεταχείριση…

Libre.gr