Μιλούν ως υπέρμαχοι… της ζωής έχοντας στο μυαλό τους τον απέραντο θάνατο

Πέραν από κοροναϊούς και προσφυγική κρίση που μονοπωλούν την επικαιρότητα, είναι… “όμορφος” ο αναβρασμός στην εκπαίδευση. Δείχνει ότι κάτι κινείται ενάντια στο “άρρωστο” κατεστημένο, που τόσο αγέρωχα έκατσε στου Έλληνα τον τράχηλο, που και ζυγό υπομένει και σκοταδιστικές μπουρδολογίες καταπίνει αμάσητες, αν και θέλει να περνιέται για έξυπνος στις παρέες του….

Του Παναγιώτη Ι. Δρίβα

Να για παράδειγμα η αφίσα στο μετρό με τις αμβλώσεις. Ας δούμε τον άνθρωπο πίσω από μια τέτοια κίνηση. Είναι αυτοί οι ίδιοι στις παραθρησκευτικές οργανώσεις που διατρανώνουν την αξία της αγέννητης ζωής, ενώ παράλληλα τάσσονται κατά της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, αρνούνται να μιλήσουν στα παιδιά τους για το σεξ, θεωρούν μίασμα το κορίτσι τους που έμεινε ανεπιθύμητα έγκυος… που δεν θα τους εμπιστευτεί ποτέ το παιδί τους γνωρίζοντας τις ακραίες απόψεις τους, το οποίο παιδί θα βιώσει το ανυπέρβλητο αδιέξοδο της μοναξιάς και της ενοχής, επειδή τόλμησε να νιώσει τη χαρά του έρωτα.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν ως υπέρμαχοι της ζωής και έχουν στο μυαλό τους τον απέραντο θάνατο.  

Καραδοκεί η απεραντοσύνη του «θανάτου» και στην εκπαίδευση,
στην κοινωνία ολάκερη, όταν σκεπάζουν νου και πνεύμα παραδοξότητες νέων ηθών,
προς όφελος ιδιωτών και  χρήματος,
προβαλλόμενες υπό το πέπλο της δήθεν ευταξίας και… αριστείας.   

Δεν είναι άξιος κάποιος μαθητής για τα Πανεπιστήμια μας με
μέσο όρο κάτω του 10. Είναι όμως άξιος να φοιτήσει σε κάποιο κολέγιο ιδιωτικό
εφόσον έχει την οικονομική δυνατότητα (διότι μπορεί πάντα να γίνει ο ψυκτικός
από το Περιστέρι), και στο τέλος να αναγνωριστεί το πτυχίο του ως ισότιμο με
αυτό των Πανεπιστημίων.

Την ίδια ώρα για να φθάσει μέχρι το βάρβαρο σύστημα των Πανελλαδικών και εξοντωτικών εξετάσεων, ο μαθητής έχει περάσει από τάξεις χωρίς θέρμανση, με ελλείψεις καθηγητών, με σαφή προσανατολισμό προς τα φροντιστήρια. Τα οποία φροντιστήρια υπάρχουν για να καλύπτουν την ανεπάρκεια του κράτους να εντάξει τους εκπαιδευτικούς στα σχολειά.

Φαύλος κύκλος… που θα διαιωνίζεται κακόβουλα όσο οι δαπάνες για τα βασικά κοινωνικά αγαθά όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Πρόνοια (όχι της Φρειδερίκης και του ΣΚΑΪ, αλλά η πραγματική) παραμένουν στο ναδίρ.

Δεν είναι επίσης αποκομμένα απ’ όλα αυτά η εμφάνιση της βίας
στα σχολεία, η βία των παιδιών εναντίον άλλων παιδιών, εναντίον των καθηγητών
και αντίστροφα, η βία της κυβερνητικής καταστολής, η βία εν γένει του ανθρώπου
σε άνθρωπο. Είναι αποδεδειγμένο ότι η έξαρση οποιασδήποτε μορφής βίας, έχει
ρίζες κοινωνικής αποσύνθεσης. 

Και για να επιστρέψουμε στις μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις,
απορρίπτονται ως ισοπεδωτικές, αιτιάσεις γονιών περί χαβαλέδων μαθητών (θα
υπάρχουν και τέτοιοι ως εικόνα και ομοίωση των βιωμάτων στην οικογένεια και την
κοινωνία). Πρόκειται για το ένστικτο μαθητών και φοιτητών, ενισχυμένο με τη
βεβαιότητα της προωθούμενης απαξίας του σχολείου που τόσο εύστοχα καυτηριάζουμε
όλοι μας, το οποίο ένστικτο ξυπνάει και αντεπιτίθεται.

Μιλάμε για ένστικτο, που αντιδρά στον σκοταδισμό, όχι απαραίτητα για ακριβή γνώση του συνόλου του προβλήματος. Καλούμαστε εμείς να αναδείξουμε τα στοιχεία και όχι να τα αποκρύβουμε καταστέλλοντας τον αυθορμητισμό με τραμπουκισμούς και αφορισμούς, επειδή απλώς έχουμε (;) το «δικαίωμα» και τη «δύναμη» της εξουσίας.

Όσο καταπιέζεται η νεανική συλλογική αντίδραση, έρχεται
έκρηξη μη ελεγχόμενη από ορθολογιστικές αναλύσεις. Η σπίθα της εξέγερσης που
άναψε η δολοφονία Γρηγορόπουλου είναι τρανό παράδειγμα απροειδοποίητης τροπής
των συσσωρευμένων κοινωνικών προβλημάτων των νέων ανθρώπων. Όντας με αδιανόητη αφορμή
την αστυνομική αυθαιρεσία της εξουσίας δύο αστυνομικών ειδικών φρουρών, που
έφθασαν στη δολοφονία.

Σημεία των καιρών οι… δήθεν “εθνοφύλακες” στον Έβρο, ο αγρότης που ψεκάζει πρόσφυγες υπό το βλέμμα των αστυνομικών με τις χυδαίες εκφράσεις, ο αστυνομικός που κραδαίνει το όπλο εναντίον των φοιτητών μέσα στην ΑΣΟΕΕ (αυτό σήμαινε άραγε η κατάργηση του ασύλου;), ο αστυνομικός που πυροβολεί το αυτοκίνητο πολίτη μετά την εμπλοκή τους σε ατύχημα, τα ΜΑΤ που επιβάλλουν δια της βίας τις κυβερνητικές ακροβασίες με τις φυλακίσεις κατατρεγμένων ψυχών, τα ξεβρακώματα διαδηλωτών, το ντου στα σπίτια πολιτών κλπ. κλπ.

Και όλα αυτά απλώς επειδή… η εξουσία μπορεί, νομιμοποιώντας
όμως και την όποια αντίδραση. Αλλά αυτό ακριβώς δεν είναι και ο νόμος της
ζούγκλας;