ΣΥΡΙΖΑ/ Τελευταία ευκαιρία με σχέδιο επανίδρυσης και νέα σοβαρή και αξιόπιστη ηγεσία

Η έκπτωση Κασσελάκη ήταν το πρώτο βήμα, ίσως, όμως, αποδειχθεί ότι ήταν το ευκολότερο. Μπορεί να έγιναν τραγικά σφάλματα από το σύνολο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, του ιστορικού του ηγέτη Αλέξη Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου, μπορεί να σπαταλήθηκε ένας ολόκληρος χρόνος στο life style της ματαιοδοξίας και στις απολιτίκ φλυαρίες του τέως προέδρου του, μπορεί να παραδόθηκε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα τρολ, στα τηλεπαράθυρα των “πρωϊνάδικων” και στην χλεύη μεγάλου τμήματος της παραδοσιακής του εκλογικής βάσης, μπορεί, ακόμα, και να αποτέλεσε το “ανέκδοτο” της επικοινωνιακής ομάδας του Μεγάρου Μαξίμου που ένοιωσε πως “κλέβει εκκλησία” με τον συγκεκριμένο “αντίπαλο”, όμως τίποτε δεν τελείωσε. Τα (πιο) δύσκολα τώρα αρχίζουν.

Σεραφείμ Κοτρώτσος

Αφενός, έχει συγκροτηθεί εδώ και καιρό ένας σοσιαλμιντιακός στρατός με αποφύσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ που διψά για παλινόρθωση και εκδίκηση. Άνθρωποι που έχουν αντικαταστήσει την πολιτική με τις ύβρεις, έτοιμοι να στήσουν ικριώματα για τους “υπονομευτές”, τα “πουλητάρια” (όπως φώναζαν οι ελάχιστες καρικατούρες του τραμπισμού έξω από τα γραφεία της Κουμουνδούρου), και να ακολουθήσουν το ίνδαλμά τους ακόμα και στο πιο σκοτεινό απονενοημένο πολιτικό διάβημα. Είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς πόσοι τελικά είναι αυτοί, ένα είναι βέβαιο: αυτό το τμήμα της εκλογικής βάσης (Κασσελάκη) που πιθανότατα προϋπήρχε δεν το έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώσει στη νέα του πορεία. Οφείλει να το αποκλείσει, ακόμα κι αν έχει κόστος. Κι εδώ θέλει μεγάλη προσοχή από ορισμένους που αρέσκονται στις ακραίες συμπεριφορές, μην τυχόν και προοπτικά θελήσουν να το ενσωματώσουν σε δικούς τους σχεδιασμούς…

Αφετέρου, εκείνοι που κέρδισαν την μάχη της πρότασης μομφής (οι 87 που έγιναν 100 και μετά 163), και είναι σαφές πως δεν ταυτίζονται σε πολλά καθώς έδρασαν από κοινού συγκυριακά, επειδή το επέβαλε η ώρα, πρέπει να συμφωνήσουν -όσοι συμφωνήσουν- όχι μόνο στο πρόσωπο που θα διεκδικήσει την ηγεσία αλλά και στο σχέδιο που, επιτέλους, πρέπει να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο πολυτραυματίας ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ο Κασσελάκης έσπρωξε στην απαξίωση και τον δημοσκοπικό κατήφορο της πέμπτης θέσης σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις.

Κι εδώ υπάρχουν δύο ζητήματα:

Πρώτον, πρέπει να τελειώσουν οι λεονταρισμοί μιας μικρής πια αντιπολιτευτικής δύναμης που ανασύρει ακόμα και φαραωνικές και σχεδόν ανεφάρμοστες πολιτικές προτάσεις από το παρελθόν, είτε της διακυβέρνησης (εντός μνημονίου), είτε μετά το 2019 (του 31,5%).

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανακαλύψει ένα αφήγημα στα σημερινά του μέτρα με αξιόπιστη αντιπολίτευση που θα στρώνει σωστά το έδαφος για να διεκδικήσει σύντομα να προβάλλει και το αφήγημα μιας μελλοντικής αξιόπιστης κυβέρνησης.

Αυτό προϋποθέτει πολιτική συμφωνία εντός του κόμματος και ενιαία εκφορά λόγου προς τα έξω. Και φυσικά, ακραίες συμπεριφορές και δονκιχωτισμοί πρέπει να εκλείψουν. Μικρό αλλά σημαντικό παράδειγμα η επίθεση του Παύλου Πολάκη στην Αθηνά Λινού, είναι σαφές πως η τελευταία πρέπει να προσκληθεί και να επιστρέψει στον μετά-Κασσελάκη ΣΥΡΙΖΑ και ο “αψύς” οφείλει να το κατανοήσει και να πράξει τα δέοντα…

Δεύτερον, απαιτείται απόλυτη κατανόηση ότι ακόμα κι αυτή την πληγωμένη Ν.Δ από την φθορά του πέμπτου χρόνου διακυβέρνησης δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει και να την κερδίσει στις επόμενες εκλογές μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάγκη πολιτικής και κοινοβουλευτικής συνεργασίας με στόχο την δημιουργία προϋποθέσεων για εκλογική συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ -πιθανώς και με τη Νέα Αριστερά- είναι όρος επιβίωσης. Δημοσκοπικά, πλέον, είναι πιό αναγκαίο κάτι τέτοιο για τον ΣΥΡΙΖΑ απ΄ ότι για το ΠΑΣΟΚ, μένει, όμως, να δούμε ποιά θα είναι και τι προθέσεις θα ξετυλίξει η νέα του ηγεσία. Είναι χαρακτηριστικό, όμως, πως πλην του Χάρη Δούκα, του Παύλου Γερουλάνου, και του Μιχάλη Κατρίνη που πρώτοι μίλησαν για ανασύνθεση του χώρου της κεντροαριστεράς και συνεργασία των όμορων πολιτικών δυνάμεων, και ο Νίκος Ανδρουλάκης διατύπωσε παρόμοιο σχέδιο. Πατερναλισμοί και μικρομεγαλισμοί δεν χωρούν σε αυτό το εγχείρημα.

Τα δύο παραπάνω προαπαιτούμενα πρέπει να τα υποστηρίξει και να τα υλοποιήσει μία νέα σοβαρή και αξιόπιστη ηγεσία. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σχέδιο επανίδρυσης, η τελευταία ευκαιρία που θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας σχεδόν εξαντλήσει τις πολιτικές αναπνοές του. Ο,τιδήποτε άλλο οδηγεί στην έκδοση της ληξιαρχικής πράξης πολιτικού του θανάτου ή στην κάλυψη του κενού που θα δημιουργήσει από κάτι νέο. Κι αυτό πρέπει να είναι το προφίλ του νέου προέδρου: σοβαρός, αξιόπιστος, μετριοπαθής και δυναμικός ταυτόχρονα, ικανός να συσπειρώσει και να ενώσει, ικανός και να συνομιλήσει χωρίς αυταρέσκειες με άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Μαζί, δε, με τον Κασσελάκη πρέπει οριστικά να τελειώσουν και οι “κασσελακισμοί” και οποιοσδήποτε άλλος “-ισμός” έγινε ανεκτός στον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Κατανοητό;