Μέσα στο… “χαοτικό” μυαλό του Εμμανουέλ Μακρόν- Η “επίθεση” του POLITICO

«Ο πρόεδρος είναι μια μοναχική, τραγική φιγούρα της οποίας η παράξενη προσωπικότητα έχει προκαλέσει χάος και σφαγή στη γαλλική πολιτική.» αναφέρει σε σημερινό άρθρο το politico, με αφορμή τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία και τις επόμενες κινήσεις του Γάλλου Πρόεδρου Εμανουέλ Μακρόν. Ο διευθυντής σύνταξης του Politico παρουσιάζει προσωπικές εμπειρίες του με τον Γάλλο πρόεδρο και δηλώσεις στενών συνεργατών του – Η γνωριμία με τη Μπριζίτ, το επιτελείο που αποτελείται μόνο από νεαρούς άνδρες – «Δεν κοιμάται ποτέ, κάνει μόνος του βόλτες τη νύχτα στο Παρίσι».

Επιμέλεια

Ρούλα Μαντή

Χαζεύοντας με τον Εμανουέλ Μακρόν στην πολυτελή καμπίνα του γαλλικού Air Force One, ρώτησα τον Γάλλο πρόεδρο ποιον εμπιστεύεται. Με ποιον μοιράζεται τα βαθύτερα συναισθήματά του όταν τον βαραίνει το βάρος του αξιώματος; 

Στην αρχή, δεν φαινόταν να καταλαβαίνει την ερώτησή μου. Για να τον βοηθήσω, πρότεινα ίσως τη σύζυγό του και πρώην καθηγήτρια θεάτρου στο γυμνάσιο, Μπριζίτ; Ο σύμβουλός του για τα μέσα ενημέρωσης που καθόταν απέναντί ​​μας είδε με καλό μάτι αυτή την ιδέα και τον ενθάρρυνε ανυπόμονα να την υποστηρίξει.

Αντίθετα, ο Μακρόν απάντησε μάλλον απορριπτικά. Μετά από άλλη μια μεγάλη παύση και πολλή σκέψη, τελικά πέτυχε την απάντηση – «τον εαυτό μου», είπε.

Συνόδεψα τον Μακρόν και τη συνοδεία του στην Κίνα τον Απρίλιο του περασμένου έτους σε επίσημη κρατική επίσκεψη, κατά την οποία πέρασα πολλές ώρες παρουσία του προέδρου και των στενότερων συμβούλων του, συμπεριλαμβανομένων δύο χωριστών συνεντεύξεων στην καμπίνα του αεροπλάνου του. Αρκετοί από τη συνοδεία του μου μίλησαν ανοιχτά για τον πρόεδρο και την προσωπικότητά του, δεδομένου ότι δεν θα μπορούσαν να αναγνωριστούν δημόσια.

Τον περασμένο μήνα, μετά τη συντριπτική ήττα στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Μακρόν συγκλόνισε ακόμη και τους στενότερους συμβούλους του προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές και μου υπενθύμισε τι έμαθα γι’ αυτόν σε εκείνο το ταξίδι.

Βασιζόμενος σχεδόν εξ ολοκλήρου στις δικές του συμβουλές, ο απίστευτα αντιδημοφιλής πρόεδρος πήρε ένα μεγάλο στοίχημα, ένα στοίχημα που έχει ρίξει την πολιτική της χώρας στο χάος. 

Την Κυριακή, σε ποσοστό ρεκόρ προσέλευσης, οι Γάλλοι αψήφησαν τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι η ακροδεξιά θα ήταν η μεγαλύτερη δύναμη στο κοινοβούλιο της χώρας. Αντίθετα, μια αριστερή συμμαχία που περιλαμβάνει μια μεγάλη ομάδα ακροαριστερών βουλευτών συγκέντρωσε τις περισσότερες έδρες. 

Το αποτέλεσμα αφήνει τον κεντρώο συνασπισμό του Μακρόν σε ρήξη, χάνοντας περίπου το ένα τρίτο των εδρών του και σε τροχιά για μια μακρινή δεύτερη θέση στο κοινοβούλιο. Η Γαλλία είναι τώρα πιο διχασμένη πολιτικά από ό,τι ήταν εδώ και δεκαετίες.

Εάν οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα στο ταξίδι μου στην Κίνα είναι σωστοί, η ετυμηγορία που εκδόθηκε από τον γαλλικό λαό πρέπει να είναι καταστροφική σε κάποιο επίπεδο για έναν πρόεδρο που – έχοντας γίνει το 2022 ο πρώτος σε δύο δεκαετίες που εξασφάλισε μια δεύτερη θητεία – φαινόταν ότι έχει πείσει τον εαυτό του ότι το θράσος του, οι δυνάμεις αποπλάνησης και η χαμαιλεονική του επίδειξη θα τον έβγαζαν από κάθε πολιτική πίκρα.

«Ο Μακρόν δεν ακούει κανέναν», μου είπε ένας από τους στενότερους συμβούλους του στο ταξίδι στην Κίνα πέρυσι. «Και πραγματικά μισεί να χάνει».

«Είναι ο μεγάλος σαγηνευτής, θέλει να σαγηνεύσει τους πάντες», είπε ένα άλλο μέλος του στενού κύκλου. «Αλλά μεγάλο μέρος της Γαλλίας έχει προσωπικό, βίαιο μίσος για αυτόν… είναι πολύ νέος, πολύ όμορφος και πολύ έξυπνος για πολλούς Γάλλους – και είναι στο DNA μας να θέλουμε να αποκεφαλίσουμε τον ηγέτη μας».

«Πρέπει πραγματικά να τον αγαπούν», είπε ένας άλλος, καθώς χαλαρώναμε πίνοντας ποτά σε μια κρουαζιέρα στο ποτάμι στην πόλη Guangzhou της νότιας Κίνας.

Αλλά ο Μακρόν μπορεί να παρηγορηθεί στην ανατροπή της ακροδεξιάς του bête noire. Και τουλάχιστον παραμένει ο κεντρικός χαρακτήρας στο δράμα της γαλλικής πολιτικής.

Ο Γάλλος πρόεδρος είναι ένας πραγματικά σαγηνευτικός χαρακτήρας — και όχι μόνο για σπασίκλες της πολιτικής. Ένας φίλος μου ψυχίατρος έχει εξίσου εμμονή με τον άνθρωπο του οποίου οι σύμβουλοι και οι υπηρέτες δημοσίων σχέσεων περιγράφουν ως κύριο του συμπλέγματος pensée — με άλλα λόγια, ένα σύνθετο μυαλό.

Συνήθως το εννοούν με έναν «βασιλιά φιλόσοφο», έναν είδος wunderkind. Ο φίλος μου το εννοεί περισσότερο με την οιδιπόδεια, ναρκισσιστική έννοια.

Προσωπικά, ο Μακρόν είναι μαγνητικώς γοητευτικός – ένας πανέμορφος άντρας με ασυνήθιστα μεγάλα χέρια και διαπεραστικό βλέμμα.

Κάθε φορά που το προεδρικό αεροσκάφος προετοιμαζόταν για απογείωση πέρυσι, περπατούσε πάνω-κάτω στο μήκος του Airbus A330 χαιρετώντας και κουβεντιάζοντας με κάθε μέλος της αντιπροσωπείας του, συμπεριλαμβανομένου του προσωπικού αναμονής και ακόμη και των τριών ταπεινών δημοσιογράφων (συμπεριλαμβανομένου εμένα).

«Είναι πολύ ευγενικός και όσο τον πλησιάζω τόσο περισσότερο εντυπωσιάζομαι από αυτόν», μου είπε ένας από τον στενό του κύκλο. Αλλά «δεν έχει σχεδόν καθόλου φίλους, κανένας από αυτούς δεν είναι μεγαλύτερος και πιθανώς το 80 τοις εκατό από αυτούς είναι άνδρες. Περιβάλλεται από συμβούλους που είναι όλοι νέοι άνδρες και όλοι γοητεύονται από αυτόν».

«Έχει τη φαντασία του Ντε Γκωλ, αλλά τίποτα από τη βαρύτητα», μου είπε πριν από μερικές εβδομάδες ένα άτομο που συνεργαζόταν στενά με τον Μακρόν όταν ήταν επενδυτικός τραπεζίτης των Ρότσιλντ. «Ίσως η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών ήταν το σωστό πολιτικό ένστικτο, αλλά δεν θα λειτουργήσει για έναν μεγάλο λόγο – τον Μακρόν τον μισεί η Γαλλία με ένα μοχθηρό πάθος».

Εκεί βρίσκεται το Μακρονικό παράδοξο – εμφανίζεται ταυτόχρονα ως ένας παγκόσμιος πολιτικός με μεγάλο όραμα και ένα πρόθυμο κουτάβι απελπισμένο για αγάπη. 

Είναι ένας άνθρωπος με διαστρικό εγώ που είναι βαθιά ανασφαλής. Ένα ευγενικό, γοητευτικό και ζεστό άτομο χωρίς σχεδόν φίλους. Ένας πολιτικός λιανικής που δεν μπορεί να συνδεθεί ή να συνδεθεί με το γαλλικό κοινό.

Γιατί οι άνθρωποι, ειδικά ο «λαός» της Γαλλίας, τον μισούν τόσο πολύ; Όπως λέει ένας από τους ειδικούς συναδέλφους μου, είναι ένας παράξενος — τον θεωρούν αλαζόνα, ελιτίστα, άσχετο και ξένο για τους Γάλλους.

Ξεκινά από την ανορθόδοξη σχέση του με την Μπριζίτ. Γνωρίστηκαν μέσω ενός εργαστηρίου σχολικού παιχνιδιού όταν εκείνος ήταν 15χρονος μαθητής και εκείνη ήταν μια παντρεμένη 39χρονη δασκάλα με τρία παιδιά. Παντρεύτηκαν το 2007, όταν εκείνος ήταν 29 και εκείνη 54.

Στη σελίδα του στη Wikipedia, κάτω από τη λίστα για την οικογένεια, υπάρχουν μόνο δύο ονόματα: Μπριζίτ Μακρόν και «Νέμο (σκύλος).»

Το γαλλικό εκλογικό σώμα έχει συνηθίσει οι πρόεδροί του να είναι οικογενειάρχες αλλά και να έχουν ερωμένες, παιδιά εκτός γάμου, και άλλες πικάντικες υποθέσεις.

Δεν περιφρόνησαν τον πρώην Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ επειδή είχε σχέση με τη λαμπερή Γαλλίδα ηθοποιό και παραγωγό ταινιών Ζουλί Γκαγιέ — αν μη τι άλλο, το περιστατικό μάλλον ενίσχυσε την εικόνα του φαιδρά, ντόπιου Ολάντ.

Τον περιφρονούσαν επειδή φαινόταν γελοίος όταν φωτογραφήθηκε να οδηγεί ένα μικρό σκούτερ με ένα μη κολακευτικό κράνος μοτοσικλέτας.

Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να φαίνεσαι γελοίος στα μάτια των Γάλλων ψηφοφόρων.

Και ενώ ο Μακρόν μπορεί να μην φαίνεται γελοίος στο γαλλικό κοινό, συχνά φαίνεται ψεύτικος και ανειλικρινής.

Κατά κάποιο τρόπο φαίνεται λίγο λιγότερο από άνθρωπος, λίγο υπερβολικά τέλειος, σαν ένα ανθρωποειδές ρομπότ που κάνει λίγο λάθος το ανθρώπινο μέρος – μια έννοια που είναι γνωστή στη ρομποτική και τα κινούμενα σχέδια υπολογιστών ως «ασυνήθιστη κοιλάδα», για την ανησυχία και ακόμη και την αποστροφή που προκαλεί σε έναν θεατή.

Πράγματι, μερικές φορές μπορεί να φαίνεται σαν να υποδύεται τον χαρακτήρα του προέδρου της Γαλλίας, με φωτογραφικές λήψεις cosplay — αξύριστος με στρατιωτική κουκούλα σε προφανή μίμηση του Ουκρανού προέδρου Volodymyr Zelenskyy ή να κουβαλάει μια βαριά τσάντα  σαν να πηγαίνει σε αγώνα πυγμαχίας . 

«Όλα είναι μια πράξη», είπε πρόσφατα ο φίλος μου ψυχίατρος. «Κάνει πάντα στάση και ποζάρει. Η ψυχολογία αυτού του ανθρώπου είναι συναρπαστική και ανησυχητική».

Στο ταξίδι στην Κίνα πέρυσι, ήταν ένας ψηλός, στρατιωτικός που πήγαινε παντού με τον πρόεδρο και που κάθισε κοντά μου στο αεροπλάνο. Στην αρχή, υπέθεσα ότι ήταν ο στρατιώτης που ήταν υπεύθυνος για το γαλλικό πυρηνικό «παιχνίδι» – ο χαρτοφύλακας που έφερε τα εργαλεία για τον πρόεδρο να εξαπολύσει μια πυρηνική επίθεση.

Αλλά λίγο μετά το ταξίδι, συνειδητοποίησα ότι η δουλειά του ήταν στην πραγματικότητα να φροντίζει την εκτεταμένη γκαρνταρόμπα του Μακρόν και να κουβαλάει τις πολλές του αλλαγές στο ντύσιμο. 

Στην τρίωρη πτήση μεταξύ Πεκίνου και Γκουανγκζού, παρατήρησα τουλάχιστον τρεις αλλαγές κοστουμιών — από ένα επίσημο κοστούμι όταν επιβιβαστήκαμε, σε ένα φούτερ με κουκούλα με τη λέξη «French Tech» στο μπροστινό μέρος, σε ένα διαφορετικό κοστούμι όταν κατεβήκαμε από το αεροπλάνο .

Σαν πρόθυμος, μαθητής που προσπαθεί να εντυπωσιάσει την όμορφη δασκάλα του θεάτρου, οι ενδυματολογικές του αλλαγές μεταξύ των σκηνών συνοδεύονταν από αλλαγές στη συμπεριφορά, το ρητορικό ύφος και τη γλώσσα του σώματος.

Από μια πιο επίσημη δεξίωση με τη γαλλική κοινότητα στο Πεκίνο σε μια χαλαρή εκδήλωση σε μια γκαλερί τέχνης, στην περιοδεία σε μια πανεπιστημιούπολη στη νότια Κίνα, όπου τον υποδέχτηκαν σαν ροκ σταρ («Είναι εκπληκτικό πόσο τον αγαπούν», μου είπε ένας από το περιβάλλον του) — Ο Μακρόν έπαιζε διαφορετικό χαρακτήρα σε κάθε σκηνικό.

Η πιο τρομακτική αλλαγή χαρακτήρα έγινε σε μια επίσημη τελετή με τον Κινέζο ηγέτη Xi Jinping στη Μεγάλη Αίθουσα του Λαού στην πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου. Ο Μακρόν ανέβηκε στη σκηνή δείχνοντας πολύ αυστηρός, σχεδόν σκυθρωπός.

Ο Κινέζος δικτάτορας μίλησε για μόλις οκτώ λεπτά, διαβάζοντας έναν επιπόλαιο, προετοιμασμένο λόγο από ένα κομμάτι χαρτί. Μετά ήταν η σειρά του Μακρόν. Χωρίς σημειώσεις, μιλώντας απευθείας στον Σι με ένα άκρως επιτελεστικό, σχεδόν διαλέκτικο, στυλ που στόχευε ξεκάθαρα στις κάμερες και σε όσους Γάλλους παρακολουθούσαν.

Η συνοδεία των υπουργών του Xi ένιωθε όλο και πιο άβολα καθώς η διάλεξη συνεχιζόταν: 10 λεπτά, 15 λεπτά . Ο Xi, ο οποίος αντιμετωπίζεται στο κινεζικό σύστημα ως ένας σύγχρονος αυτοκράτορας, βλεφαρίζει με μανία και φαινόταν σαν να είχε μόλις καταπιεί έναν ιδιαίτερα επιβλαβή βάτραχο. Γύρω στα 21 λεπτά, έβγαλε έναν ξεκάθαρα ηχητικό αναστεναγμό — έντονη ανυπομονησία προερχόταν από κάθε πόρο του σώματός του.

Ο Μακρόν φαινόταν ευγενικά να τον αγνοεί. Η ομιλία του διήρκεσε τρεις φορές περισσότερο από αυτή του Σι – μια ασυγχώρητη παραβίαση του πρωτοκόλλου στο κινεζικό σύστημα, ειδικά από τη στιγμή που προήλθε από τον ηγέτη μιας πρώην αποικιακής, βάρβαρης χώρας που τώρα έχει πέσει σε δύσκολες στιγμές.

Στο τέλος, οι υπουργοί του Σι δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν την έντονη μουρμούρα και ταραχή.

«Ο Μακρόν δεν θα σας αφήσει να φύγετε από μια συνάντηση μέχρι να πειστεί ότι κατάφερε να σας πείσει, ότι έχει πείσει με όποιον μιλάει», είπε ένας από τον στενό του κύκλο.

Το πρόβλημα είναι ότι η επιμονή του μπορεί εύκολα να αποτύχει.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στην Κίνα, «οι σύμβουλοί του του είπαν να μιλήσει με σεβασμό και ταπεινότητα στον Σι Τζινπίνγκ — αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο για κάθε πρόεδρο της Γαλλίας», μου είπε ένας ανώτερος αξιωματούχος που συμμετείχε στο ταξίδι. «Είπε λόγια σεβασμού, αλλά δεν τα ερμήνευσε έτσι ο Σι».

Οι Δον Κιχωτικές προσπάθειες να πειστούν άλλοι παγκόσμιοι ηγέτες αποτελούν ένα επαναλαμβανόμενο θέμα για τον Μακρόν.

Με τον πρώην Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ, η προσπάθειά του για μια επίθεση γοητείας – με στρατιωτικές παρελάσεις και στρεβλά αυστηρές χειραψίες – φαινόταν στην αρχή να πέτυχε, αλλά τελικά απέτυχε.

«Μισούσε πολύ τον Τραμπ», μου είπε ένας στενός σύμβουλος. «Είχε υπερβολική αυτοπεποίθηση ότι μπορούσε να τον γοητεύσει προσωπικά και απέτυχε».

Ομοίως, καθώς η Ευρώπη προετοιμαζόταν για την πλήρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις αρχές του 2022, ο Μακρόν επέμεινε ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να πείσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν να μην πραγματοποιήσει το όνειρό του για την ανασύσταση της μεγάλης ρωσικής αυτοκρατορίας.

«Η Γαλλία πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι ο Πούτιν δεν θα εισέβαλε στην Ουκρανία», μου είπε στα τέλη του περασμένου έτους ένας ανώτερος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πρόσβαση σε κορυφαίες ενημερώσεις πληροφοριών.

Ο Μακρόν, βασισμένος στην ύβρις και την περιφρόνηση των πληροφοριών από τις Ηνωμένες Πολιτείες, άλλους ευρωπαίους ηγέτες, ακόμη και τους διπλωμάτες του, πήγε στη Μόσχα για να παρασύρει τον Ρώσο δικτάτορα να υποχωρήσει.

Αντίθετα, τον αντιμετώπισαν ταπεινωτικά, τοποθετώντας  στο τέλος ενός εξαιρετικά μεγάλου τραπεζιού .

«Ο Πούτιν ήταν άλλο ένα αποτυχημένο έργο», μου είπε ένας από τους συμβούλους του.

Στο ταξίδι στην Κίνα, ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Μακρόν φαινόταν να φτιάχνει τα πράγματα, με ελάχιστη ή καθόλου συμβολή από τη γαλλική διπλωματική υπηρεσία ή κάποιον με βαθιά γνώση και εξειδίκευση στην Κίνα του Σι Τζινπίνγκ.

Το κινεζικό κομμουνιστικό σύστημα έχει λεγεώνες ειδικών που προετοιμάζουν ογκώδεις τακτικές ενημερώσεις, ώστε ο Σι να μπορεί να ωφεληθεί σε οποιαδήποτε αλληλεπίδραση με ξένες κυβερνήσεις. Ετοιμάζουν εκτεταμένα ψυχολογικά προφίλ για ηγέτες όπως ο Μακρόν, ώστε ο Σι να ξέρει πότε να κολακεύει, πότε να απειλεί και πότε να κοροϊδεύει.

«Νομίζω ότι ο [Σι] μάλλον βλέπει τη Γαλλία να έχει ηγετικό ρόλο», μου είπε ο Μακρόν σε μια από τις συνεντεύξεις μας. «Και όσον αφορά τους ηγέτες που διαρκούν… τους σέβεται. Και τότε καταλαβαίνει τη λογική μας για την οικοδόμηση στρατηγικής, οικονομικής και στρατιωτικής αυτονομίας».

Για το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αυτά είναι τα λόγια ενός χρήσιμου ηλίθιου. Ο Μακρόν δεν είναι ηλίθιος – μακριά από αυτό – αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο σε κάθε θέμα. Ήταν απολύτως ξεκάθαρο για μένα ότι ήταν απροετοίμαστος για τις κολακείες και τη χειραγώγηση για το οποίο φημίζεται το κινεζικό σύστημα.

Ήταν επίσης σαφές ότι η απεγνωσμένη επιθυμία του να αγαπηθεί από το κοινό του τον έκανε πρόθυμο να κάνει μεγάλες παραχωρήσεις σε έναν ολοκληρωτικό δικτάτορα.

Ο καλά προετοιμασμένος Xi έπαιξε εύκολα με τον «στρατηγικό ναρκισσισμό» του Μακρόν (όπως τον αποκαλούν οι Αμερικανοί διπλωμάτες) για να αποσπάσει κάθε είδους ρητορικές παραχωρήσεις, συμπεριλαμβανομένου του κρίσιμου θέματος της Ταϊβάν – ενός δημοκρατικού, αυτοδιοικούμενου έθνους που το Πεκίνο απειλεί να απορροφήσει με το ΖΟΡΙ.

Τα ίδια ελαττώματα χαρακτήρα που είδα από κοντά στην Κίνα οδήγησαν τον Μακρόν και το γαλλικό έθνος σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή.

Κλεισμένος με μια μικροσκοπική ομάδα συκοφαντών, πήρε τη μοιραία απόφαση να προκηρύξει πρόωρες εκλογές χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν εκτός από τον εαυτό του – ένα ακόμη τολμηρό στοίχημα που αρμόζει στον ονειρεμένο του ρόλο του τολμηρού, ηρωικού προέδρου της Γαλλίας.

Στην πορεία, έχει οδηγήσει το πικραμένο γαλλικό εκλογικό σώμα προς την ακροδεξιά και την άκρα αριστερά. Ακόμα κι αν καταφέρει να σχηματίσει μια λειτουργική κυβέρνηση τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, έχει αφήσει τη γαλλική πολιτική βαθιά διχασμένη. 

Στο παρελθόν, ο κύριος στόχος του Μακρόν στο εκλογικό σώμα ήταν ότι μόνο επιλέγοντας τον ίδιο και το κόμμα του θα αποφύγουν αυτό που περιγράφει ως φρίκη μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης νεοφασιστών.

Μπορεί να απέφυγε αυτό το αποτέλεσμα αυτή τη φορά, αλλά διέλυσε περαιτέρω τη Γαλλία και άφησε τη χώρα ακόμα πιο ακυβέρνητη.

Η ισχυρή μου εντύπωση είναι ότι ο Μακρόν παραμένει ο πρόθυμος μαθητής του θεάτρου που προσπαθεί να σαγηνεύσει όλο το κοινό στο οποίο παίζει. Όταν δεν παίρνει την αγάπη που ποθεί, δοκιμάζει έναν διαφορετικό χαρακτήρα, μια διαφορετική παράσταση.

Εσύ (το κοινό) δεν με αγαπάς; Λοιπόν, τι θα έλεγες να παίξω τον Zelenskyy; Τι θα λέγατε για τον Ντε Γκωλ; Τι γίνεται με τις πρόωρες εκλογές;

Ένας στενός σύμβουλος μου είπε ότι ο Μακρόν δεν κοιμάται σχεδόν ποτέ και νιώθει φυλακισμένος στο Μέγαρο των Ηλυσίων, την επίσημη κατοικία του Γάλλου προέδρου στο κέντρο του Παρισιού.

Περπατάει λοιπόν μόνος του το βράδυ στην πόλη.

Για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να βγάλω αυτή την εικόνα από το μυαλό μου — ο μοναχικός θιασώτης που κανείς δεν καταλαβαίνει, που δεν ακούει κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του, περιπλανιέται στους όμορφους δρόμους του Παρισιού στο σκοτάδι, παίζει την τραγική φιγούρα του ταλαιπωρημένου προέδρου της Γαλλίας .