Ο όρος Κασσελάκη και το μήνυμα στον Τσίπρα- Εκλογική συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ με προαπαιτούμενα

«Η έντιμη στάση για όλους -μέσα σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και ο προκάτοχός μου- είναι να πούμε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση…  δικαιούται να είναι η ηγέτιδα δύναμη σε αυτές τις συνεννοήσεις και ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι ο ηγέτης μιας οποιασδήποτε συνεννόησης. Εάν δεν μπορεί κάποιος αυτό να το πει για το κόμμα του, για τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε λάθος κόμμα».

Η συγκεκριμένη αναφορά του Στέφανου Κασσελάκη στη συνέντευξη του στον Alpha και τον Αντώνη Σρόϊτερ αποτελεί αναμφίβολα μήνυμα προς τον Αλέξη Τσίπρα, επί της ουσίας, όμως, είναι πολλά περισσότερα.

Πρώτον, έρχεται σε αντίθεση με όσα ο ίδιος είχε πει πριν αναχωρήσει για 15νθήμερη ανάπαυλα στις Ηνωμένες Πολιτείες (συνεδρίαση της Κ.Ο), όταν σχολιάζοντας την πιθανότητα εκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και εάν τεθεί ζήτημα εκλογής του επικεφαλής της από την βάση είχε δηλώσει πως ο ίδιος θα είναι υποψήφιος ακόμα και εάν εκδηλωθεί υποψηφιότητα Τσίπρα. Ακολούθησαν δημοσκοπήσεις που κατέγραψαν ότι σε μία τέτοια περίπτωση ο πρώην πρωθυπουργός προηγείται σημαντικά στις επιλογές των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο σε εκείνες των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.

Τώρα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ διαψεύδει τον εαυτό του καθώς, όπως υποστηρίζει, εάν υποθετικά συμφωνούνταν μία τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να υπάρξουν άλλες υποψηφιότητες και ηγέτης πρέπει να είναι ο ίδιος επειδή είναι πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εάν έχει κάτι τέτοιο κατά νου ο Αλέξης Τσίπρας -και οποιοσδήποτε άλλος- είναι, απλά, “σε λάθος κόμμα”.

Επιπλέον, ακούγεται αντιφατικό να δηλώνεις πως μόνο εσύ, ως ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μπορείς να είσαι επικεφαλής κοινού εκλογικού σχήματος, όταν έχεις πει ότι αυτού του είδους η εκλογική συμπόρευση είναι κάτι που προωθούν συμφέροντα για μία ήπια εναλλακτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ή όταν απορρίπτεις συνεννοήσεις κορυφής.

Δεύτερον, η δήλωση αυτή ναρκοθετεί επί της ουσίας τις προοπτικές μιας εκλογικής συνεργασίας, όπως τουλάχιστον την έχει εισηγηθεί ο Νίκος Παππάς και με παραλλαγές υιοθετούν και άλλα κορυφαία στελέχη. Ήτοι, προγραμματική σύγκλιση, κοινό εκλογικό σχήμα (με τα κόμματα να διατηρούν την αυτοτέλειά τους), με κοινά ψηφοδέλτια (για να ξεπεραστεί το εμπόδιο περί συνασπισμού κομμάτων που θέτει ο εκλογικός νόμος), και απευθείας εκλογής του επικεφαλής ως υποψήφιου πρωθυπουργού από την βάση των συνεργαζόμενων κομμάτων. Κατά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να είναι επικεφαλής ενός τέτοιου σχήματος!

Τρίτον, τα παραπάνω θα είχαν πράγματι λογική βάση εάν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε κατακτήσει ηγεμονική θέση στον χώρο της κεντροαριστεράς. Εάν, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είχε συγκεντρώσει στις ευρωεκλογές 20% και πάνω (που ήταν ο δηλωμένος στόχος κατά τον κ. Κασσελάκη), τότε θα ήταν εύλογο ο αρχηγός του να έχει την πρωτοκαθεδρία σε κάποιο σχήμα εκλογικής συνεργασίας. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ είναι μόλις δύο μονάδες και ως εκ τούτου η πρόταση Παππά είναι πολύ πιό κοντά στην λογική. Η εκλογή, άλλωστε, επικεφαλής ενός τέτοιου σχήματος από την κοινή βάση των συνεργαζόμενων κομμάτων θα “έδενε” την ίδια τη συνεργασία τους και θα προσέδιδε δυναμική “από τα κάτω”. Επίσης θα ενίσχυε την αυτοτέλεια των κομμάτων που συμμετέχουν σε αυτή, ενώ θα επέτρεπε στους ίδιους τους ψηφοφόρους (αδιαμεσολάβητα) να αποφασίσουν ποιόν επιθυμούν ως αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Θα ήταν λάθος να θεωρήσει κανείς πως, όποια κι αν είναι η έκβαση στην εσωκομματική εκλογή στο ΠΑΣΟΚ, είναι εύκολα εφικτό ένα κοινό εκλογικό σχήμα. Το αντίθετο, είναι πολύ δύσκολο, όσο κι αν υπάρχουν στελέχη και στα δύο κόμματα που θεωρούν αναγκαία μία τέτοια σύμπραξη. Όμως, όσοι πραγματικά πιστεύουν πως ο κατακερματισμός του χώρου της κεντροαριστεράς ενισχύει την κυριαρχία της Ν.Δ, έστω σε σημαντικά πιό χαμηλά ποσοστά από το 41%, θα έπρεπε να διευκολύνουν αρχικά την ώσμωση και την συζήτηση. Όταν αυτή εκκινεί με προαπαιτούμενο ότι στο εκλογικό “συνυποσχετικό” θα υπάρχει συμφωνία ότι το 15% ορίζει υποψήφιο πρωθυπουργό και το 13% το αποδέχεται, μοιάζει με πορεία σε ναρκοπέδιο.

Ή, εν κατακλείδι, αποτελεί έμμεση παραδοχή ότι αυτός που θέτει το προαπαιτούμενο δεν έχει εμπιστοσύνη στην αδιαμεσολάβητη σχέση του με την εκλογική βάση, με την ικανότητά του να κινητοποιήσει περισσότερο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ απ΄ ότι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ, και, κυρίως, με το ότι μπορεί να κερδίσει οιονδήποτε -ακόμα με τον Τσίπρα- σε μία τέτοια διαδικασία.