Δύο μετεκλογικά déjà vu και μια… Κασσάνδρα

Και όμως για ακόμη μία φορά οι υποτιμημένες ευρωεκλογές ως προς την παραγωγή εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων αποδεικνύονται “καταλυτικές” για τα τρία πρώτα κόμματα (αλλά και για αρκετά μικρότερα) που αναζητούν βηματισμό για τα επόμενα τρία χρόνια έως τις εθνικές εκλογές οι οποίες θα κρίνουν και τη διακυβέρνηση της χώρας.

Παναγιώτης Δρίβας

Με δύο λόγια, η αποχή ρεκόρ (ψήφισαν μόλις 4.062.092 πολίτες σε σύνολο 9.814.685 εγγεγραμμένων) και η έκφραση δυσαρέσκειας στην κυβερνητική πολιτική, χωρίς αυτή να την καρπώνεται η αντιπολίτευση, ανέδειξε αφενός την ανάγκη για ουσιαστική αλλαγή πλεύσης σε βασικά ζητήματα (ακρίβεια, κράτος δικαίου, παιδεία, υγεία, κοινωνία κλπ) αλλά και την ανάγκη από την άλλη πλευρά ανασυγκρότησης του προοδευτικού χώρου ως αντίπαλο δέος και στην ανερχόμενη ακροδεξιά.

Η ΝΔ ψάχνει λύσεις στον ανασχηματισμό με την ουσία να βρίσκεται στην αλλαγή της πολιτικής προς την κατεύθυνση της κοινωνίας που δείχνει να είνα σε άλλο μήκος κύματος από τις πληθωρικές ανακοινώσεις περί οικονομικού θαύματος και αδιάκοπης ανάπτυξης.

Δεξιά ή κέντρο πρόκειται προφανώς για ένα επίπλαστο δίλημμα, και η αναβολή του ανασχηματισμού έστω και για λίγο δείχνει απλώς ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη εποικοινωνιακή φόρμουλα για το πλασάρισμα στους πολίτες της ανακύκλωσης προσώπων.

Το κυβερνητικό σχήμα διαθέτει ήδη 63 μέλη και μια ριζική αλλαγή πολιτικής προϋποθέτει τεκτονικές αλλαγές ακόμη και σε πρωτοκλασάτους, πράγμα που δεν δείχνει διατεθειμένος να ρισκάρει ο πρωθυπουργός.

Άρα οι όποιες αλλαγές θα περιοριστούν -τουλάχιστον όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής- σε επιδερμικές “διορθώσεις” με τον κίνδυνο να είναι χωρίς αντίκρισμα στους πολίτες. Πρώτο déjà vu…

Για παράδειγμα θα μπορούσε να αλλάξει τον υπουργό Υγείας, ωστόσο μια τέτοια αλλαγή θα ήταν κενού περιεχομένου αν δεν υπάρχει σκοπός να αλλάξει η πολιτική που είναι προσανατολισμένη στην ιδιωτικοποίηση και το ξεθώριασμα του κοινωνικού χαρακτήρα του ΕΣΥ.

Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν στην Παιδεία, τα Υπουργεία της καθημερινότητας, του Κράτους Δικαίου, την Οικονομία, τη φορολογία, την κοινωνική πολιτική κλπ κλπ

Ακόμη και οι δομικές αλλαγές με συγχωνεύσεις υπουργείων ή νέες μεταρρυθμίσεις προοιωνίζονται με αμφίβολο πρόσημο, το οποίο εφόσον αποτυπωθεί και στις επερχόμενες δημοσκοπήσεις δεν αποκλείεται να λειτουργήσουν ως επιταχυντής σοβαρότερων πολιτικών εξελίξεων. Εξάλλου τα σενάρια για μεταπήδηση του Κυριάκου Μητσοτάκη σε έναν ευρωπαϊκό θώκο παραμένουν ενεργά παρά τη διάψευση από τον ίδιο.

Απαντήσεις στα ζωτικά προβλήματα, οι πολίτες -όπως απέδειξε η κατεύθυνση της ψήφου ή της μη ψήφου- δεν ευελπιστούν να τη βρουν ούτε στο αντίπαλο δέος της κεντροαριστεράς με τα δύο κυρίαρχα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να αδυνατούν να βρουν κοινό βηματισμό στα σοβαρά πεδία πολιτικών συνεργασιών…

Η γενικότερη αίσθηση ότι οι πολίτες επιθυμούν μια συμμαχία -μιας και δεν αναδεικνύεται κάποιο ηγετικό κόμμα αντίπαλο δέος- δεν φαίνεται να “ξυπνούν” τις ηγεσίες με αποτέλεσμα να υπάρχει μια διαρκή πίεση από τα κάτω με στελέχη να ζητούν επειγόντως αλλαγές πλεύσης και άμεσες κινήσεις για ενιαία έκφραση και σύμπλευση.

Η κριτική επανέρχεται αλλά μοιάζει μάλλον σαν déjà vu (δεύτερο) με την εσωκομματική κεντροαριστερή φαγωμάρα προ των εκλογών και την ανακύκλωση των ίδιων προσώπων στην αντίπερα όχθη με μανιφέστα, δηλώσεις και φωνές αμφισβήτησης της ηγεσίας. Έχουν κουράσει και αυτά…

Προφανώς η πολιτική ανασυγκρότηση στον χώρο της κεντροαριστεράς και των προοδευτικών κινημάτων χρειάζεται μια πολύ σοβαρή αντιμετώπιση η οποία αναζητείται και σε ευρωπαϊκό ή ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η κρίση αναμφισβήτητα αφορά και το ηγετικό πρόσωπο που θα καταφέρει να εμπνεύσει… χωρίς “αλλά” και “αστερίσκους”.

Ακόμη όμως και χωρίς αυτόν τον ηγέτη τα ποσοστά της ακροδεξιάς δεν χωρούν άλλες αναβολές… για να μην βγει αληθινή η Κάγια Κάλλας όταν πρόσφατα ως άλλη Κασσάνδρα προειδοποίησε: “Αυτή η εποχή είναι ένα κομμάτι του 1938”.