Ο Λέτα, ο Ντράγκι, ο Κόστα/ Τελικά, έχουμε τους (ευρω) υποψήφιους που αξίζουμε…

Όσο καθ’ ημάς οι προκλήσεις ενόψει της 9ης Ιουνίου περιορίζονται στην μάχη της παραπολιτικής θεματογραφίας μεσημεριανών εκπομπών και στην γνωστή συνταγογραφία του λαϊκισμού -ένθεν κακείθεν- στην Ευρώπη τίθενται σιγά σιγά τα ερωτήματα της επόμενης μέρας. Η κλιματική κρίση, η ενιαία αγορά, η αγροτική πολιτική, η αναζήτηση ενιαίου αμυντικού δόγματος και άλλα πολλά, ως -ίσως- μια (απέλπιδα;) προσπάθεια να ξαναπιάσουμε το νήμα απέναντι στον επελαύνονται ανορθολογισμό και εν τέλει αντιευρωπαϊσμό της ακροδεξιάς.

Σεραφείμ Κοτρώτσος

Κρατήστε τούτα ως τροφή για σκέψη:

• Αυτές τις μέρες συζητείται ξανά η πιθανότητα να είναι ο πρώην (σοσιαλιστής) πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Αντόνιο Κόστα ο διάδοχος του Σαρλ Μισέλ στην προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Όπως σημειώνει το Euractiv, αίρονται τα εμπόδια από την μεγάλη δικαστική έρευνα περί κρατικής διαφθοράς και ο Πορτογάλος πολιτικός με το καλό ευρωπαϊκό όνομα φιγουράρει μεταξύ των ισχυρών υποψηφίων, αξιοποιώντας και την “ανάγκη” του διευθυντηρίου των Βρυξελλών να πραγματοποιήσει ένα κάποιο άνοιγμα στον Ευρωπαϊκό Νότο. «Έχω την αίσθηση ότι γίνεται όλο και πιο πιθανό να υπάρχει Πορτογάλος μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αυτό το φθινόπωρο στις Βρυξέλλες», δήλωσε, προχθές, ο πρόεδρος της Πορτογαλίας Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα.
• Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, κεντροαριστερός Ενρίκο Λέτα, παρέδωσε προ ημερών την έκθεση που του ζήτησε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για την ενιαία αγορά. Στον πυρήνα της Έκθεσης του για τη νέα πορεία της Ευρώπης βρίσκεται η ιδέα ότι η Ενιαία Αγορά “γεννήθηκε σε ένα μικρότερο κόσμο” και, στο σύγχρονο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης, πρέπει να μετατραπεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αγορά. Ο Ιταλός πολιτικός ετοίμασε την έκθεση για τη βελτίωση της λειτουργίας της Ενιαίας Αγοράς, που του ανέθεσε τον Σεπτέμβριο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, μετά από περισσότερες από 400 συναντήσεις, σε 65 ευρωπαϊκές πόλεις, με εκπροσώπους κυβερνήσεων, κομμάτων, συνδικάτων και της κοινωνίας των πολιτών και καταλήγει σε έξι συγκεκριμένες παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν άμεσα.
• Κι ένας άλλος πρώην Ιταλός πρωθυπουργός (και επί σειρά ετών κεντρικός τραπεζίτης), ο Μάριο Ντράγκι ανέλαβε με αίτημα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να εκπονήσει μία άλλη έκθεση για τις αλλαγές που πρέπει να επέλθουν στην ευρωπαϊκή οικονομία, για ένα νέο βιομηχανικό “new deal” -όπως επιγράφεται-, την ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων, την αλλαγή του κέντρου βάρους στη σχέση κρατών και ιδιωτικών επενδύσεων και τον ανταγωνισμό με την οικονομική υπερδύναμη Κίνα.

Ψιλά γράμματα για την εσωστρεφή και μικρόψυχη εσωτερική πολιτική σκηνή. Λιγότερο ή περισσότερο σπουδαία πράγματα συζητώνται μακριά από εμάς, συνήθως και χωρίς εμάς, ή, ακριβέστερα, με τη συμμετοχή μόνο ελάχιστων στην κυβέρνηση. Τι από αυτά φθάνει στο κοινοβούλιο, τι γίνεται αντικείμενο γόνιμης πολιτικής αντιπαράθεσης, τι, εν τέλει, φθάνει στους πολίτες; Είναι καταφανώς ψευδές το αποτύπωμα στο πρόσφατο ευρωβαρόμετρο που φέρει (και) τους Έλληνες να ενδιαφέρονται τα μάλλα για τα μεγάλα ευρωπαϊκά ζητήματα. Η ψήφος μας και σε αυτές τις ευρωεκλογές θα είναι κομματικά καθοδηγούμενη με φάρο είτε την τυφλή υποστήριξη του “κόμματος μου”, είτε προς εκδήλωση δυσφορίας, δυσαρέσκειας, απογοήτευσης, οργής.

Κάπως έτσι συντίθενται, άλλωστε, και τα ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων. Λιγοστοί οι υποψήφιοι με ευρωπαϊκή κουλτούρα, με τεχνοκρατική επάρκεια και με τον δέοντα (καλώς νοούμενο) κοσμοπολιτισμό. Συμπεριλαμβάνω και όσους εκκινούν από μία βάση αμφισβήτησης της ευρωπαϊκής θεώρησης του ιερατείου στις Βρυξέλλες, εκείνους που μιλούν για μία άλλη Ευρώπη. Αλλά κι αυτοί οι λιγοστοί συνωστίζονται στον πάτο της προτεινόμενης κομματικής επετηρίδας, δύσκολα θα “αναπνεύσουν” ανάμεσα σε influencers, τηλεπερσόνες και κομματικούς φανφαρόνους κι ακόμα δυσκολότερα θα εκλεγούν.

Διότι εν τέλει στην Ελλάδα η επίκληση της Ευρώπης γίνεται συνήθως ως πολιτικό ένσημο για μία εργασία, όμως, για την οποία ουδέποτε καταβλήθηκαν εισφορές. Ο μέσος Έλληνας (συνήθως πολιτικά κινούμενος στον ευρύτερο χώρο του κέντρου- είπε προς τα δεξιά, είτε προς τα αριστερά) αρέσκεται να επικαλείται τον “ευρωπαϊσμό” του ως εξυψωτικό μιας καταγωγής που μπορεί τελικά να μην του ανήκει, ως ένα μικρό κόμπλεξ να αισθάνεται κι εκείνος μέρος ενός συνόλου που τον ξεπερνά.

Γιατί, άραγε, να διαπρέπουν στα ευρωπαϊκά κέντρα πρώην πρωθυπουργοί (εν προκειμένω δύο της Ιταλίας και πιθανώς ένας της Πορτογαλίας- έχουν προηγηθεί και Γάλλοι, και Ισπανοί) και οι δικοί μας να θεωρούν πως πρέπει εφ’ όρου ζωής να είναι βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί και μετά stateman του απροσδιόριστου; Γιατί δεν βλέπουμε έναν Έλληνα να εκπονεί εκθέσεις για το μέλλον της Ευρώπης, να κινείται με επάρκεια διεθνώς; Ελάχιστα παραδείγματα: ο Αλέξης Τσίπρας, δραστήριος, ως φαίνεται, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ο Θόδωρος Ρουσσόπουλος ως νέος πρόεδρος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης, ο Γιώργος Παπανδρέου, η Ντόρα Μπακογιάννη. Σε χαμηλές πτήσεις, όμως.