ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ/ Η ενότητα δεν διατάσσεται, η ηγεμονία δεν εκμαιεύεται

Στα κόμματα, η ενότητα δεν διατάσσεται. Προκύπτει πηγαία από την πίστη στον κοινό στόχο, στηρίζεται σε ψυχικά και συναισθηματικά αποθέματα, στην βαθιά γνώση της παράδοσης αυτού που υπηρετείς και στην τήρηση των συμφωνημένων κανόνων λειτουργίας. Συχνά είναι προσχηματική και εκπηγάζει από την νομή της εξουσίας.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, η ανακοίνωση της (δεύτερης) συνεδρίασης της Πολιτικής Γραμματείας αναιρεί την εικόνα της ενότητας που εναγωνίως προσπαθούν να εκπέμψουν τα στελέχη της. Αναφέρεται: “… α) εκφράστηκε η αμοιβαία εμπιστοσύνη και στήριξη μεταξύ του Προέδρου και των μελών της Π.Γ, β) επαναβεβαιώθηκε η λειτουργία της Π.Γ ως πολιτικό κέντρο”.

Πιστεύει κανείς (και κυρίως τα ίδια τα μέλη του ανώτατου κομματικού οργάνου) πως αποκαταστάθηκε το “ενωτικό κλίμα” και πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα διεξάγει γόνιμο και εποικοδομητικό συνέδριο και θα βαδίσει οργανωμένα προς την μάχη των ευρωεκλογών; Όχι.

Τόσο ο Στέφανος Κασσελάκης, όσο και οι αντιδρώντες στις επιλογές του, έχουν υπονομεύσει αυτή την πορεία.

Ο πρόεδρος του κόμματος ζήτησε το …”αμίμητο”: να (συν)υπογράψουν τα στελέχη της Π.Γ ένα τριετές συμβόλαιο παραμονής του στην ηγεσία με ρήτρα επανίδρυσης και απρόσκοπτης υλοποίησης όποιων αποφάσεων επιθυμεί να λάβει. Ασχέτως του τι θα συμβεί από σήμερα μέχρι τις εθνικές εκλογές του 2027- εάν διεξαχθούν τότε και όχι νωρίτερα.

Εάν περιελάμβανε και “μπόνους στόχων” ελάχιστα θα απείχε από τα συμβόλαια των CEO σε μεγάλες επιχειρήσεις. Η επαγγελματική προϋπηρεσία του Στέφανου Κασσελάκη, οι συμφωνίες που συνήψε για τις δουλειές που αναλάμβανε κατά την παραμονή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, δικαιολογούν απολύτως την αντίληψη και εν τέλει την απαίτησή του. Το ξεκαθάρισε, άλλωστε, από το Λονδίνο όταν κατηγορηματικά απάντησε σε ερώτηση εάν σκοπεύει να αποχωρήσει στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ηττηθεί στις ευρωεκλογές με είκοσι μονάδες διαφορά από τη Ν.Δ.

Όμως, όπως ακριβώς δεν διατάσσεται η ενότητα, έτσι δεν εκμαιεύεται και αποδοχή στον αρχηγό. Διότι αδιαμφισβήτητος δεν γίνεσαι με την επίκληση μίας νίκης σε εσωκομματική εκλογή αλλά με τις επιλογές που θα κάνεις μετά από αυτή.

Ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα (τον οποίο βολικά επικαλούνται και ο μεν και οι δε), δεν χρειάστηκε ποτέ να βάλει στο ζύγι την ηγεσία του διότι δεν άφησε ποτέ σε κανέναν το περιθώριο να την αμφισβητήσει. Ούτε όταν έκανε λάθη, ούτε όταν ηττήθηκε το 2019, ούτε στις αμφισημίες και τα πισωγυρίσματα του. Καθένας έχει το δικαίωμα να θέλει να γίνει Τσίπρας, ή Ανδρέας Παπανδρέου, ή ακόμα και να τους υπερκεράσει ως προς το ιστορικό τους αποτύπωμα, δεν σημαίνει, όμως, ότι η ζωή θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες του. Δεν αρκεί, δηλαδή, να δείχνεις σπουδαίος και χαρισματικός, πρέπει να το αποδεικνύεις καθημερινά με τρόπο συμπεριληπτικό αλλά και αποφασιστικό.

Όμως, και οι “απέναντι” τι ακριβώς πρεσβεύουν;

Όταν στήριζαν την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη απέναντι στους δήθεν “υπονομευτές” του Τσίπρα (το έληξε άδοξα κι αυτό το “αφήγημα” ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ από το Λονδίνο) δεν υπέθεταν ότι στηρίζουν το …απρόβλεπτο; Δεν αντιλήφθηκαν έγκαιρα ότι ένα πρόσωπο χωρίς πολιτική παιδεία δεν είχε κανένα λόγο να κατανοήσει την αξία εσωτερικών δομών και κανόνων; Εις εκ των υποστηρικτών του με κοινοβουλευτικό ρόλο έλεγε “δεν περιμέναμε ποτέ πως θα λειτουργήσει εκτός πολιτικού πλαισίου”. Κακώς. Το είχαν καταλάβει ακόμα και οι πέτρες.

Επιπλέον, δεν κατάλαβαν πως όσοι τον ψήφισαν (περίπου 14.000 περισσότεροι από την αντίπαλό του) το έκαναν οργισμένοι, απογοητευμένοι, παλινωδούντες και κυρίως εκκινούμενοι από την ανάγκη για πολιτική ρεβάνς; Αυτή ήταν η εντολή που έδωσαν στον Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος με την σειρά του την ανέλαβε ως “λευκή ” (εντολή) για να τα αλλάξει όλα. Χρησιμοποιώντας, μάλιστα, κατά πως τον βόλευε παρόμοια συνθήματα του Αλέξη Τσίπρα.

Η μεγάλη αδυναμία του μετώπου κατά του Κασσελάκη είναι πως δεν είναι μέτωπο.

Χωρίς συνοχή, με διαφορετικές προσεγγίσεις, κατά βάση αμήχανοι και, κυρίως δίχως να μπορούν να αιτιολογήσουν τις επιλογές που έκαναν τους τελευταίους μήνες και τώρα αναιρούν. Επίσης, δεν υπάρχει καμία νομιμοποιητική βάση να επιδιώκεις την αποκαθήλωση ενός προέδρου που εξελέγη απευθείας από την βάση πριν λίγους μήνες. Δικαιούσαι να οικτίρεις ότι δεν προηγήθηκε το συνέδριο της εκλογής ώστε να έχουν (ενδεχομένως) αποκαλυφθεί οι προθέσεις και οι ελλείψεις, δικαιούσαι να κάνεις αυτοκριτική επειδή επέλεξες κατά το “ο εχθρός του εχθρού μου φίλος μου”, δικαιούσαι να οδύρεσαι για την αφέλειά σου, όμως αποκαθήλωση δεν προβλέπεται. Κάπως έτσι, όσο κι αν έχουν δίκιο οι αντιδρώντες στις “μοναρχικές” τάσεις του Στέφανου Κασσελάκη (όπως υπονόησε ο Κώστας Ζαχαριάδης και λένε πολλοί κατ΄ ιδίαν), δεν μπορούν να αντιπαραβάλουν εναλλακτική λύση. Και θα πιουν μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι.

Και, για να κλείσουμε τον κύκλο, ούτε δικαιούνται να βάλει το ποντίκι στην φάκα ο ιστορικός ηγέτης τους. Να δαπανήσει, δηλαδή, το πολιτικό του κεφάλαιο σε μία κόντρα ευτελισμών, ακόμα, δε, περισσότερο όταν το αποτέλεσμα θα είναι από αμφίβολο έως μηδενικό.

Την λύση θα την δώσει η ίδια η ζωή. Δηλαδή οι ευρωεκλογές. Εάν ο Στέφανος Κασσελάκης ηττηθεί κατά κράτος (χάσει την δεύτερη θέση, ή ακόμα και χειρότερα, και με πολύ μεγάλη διαφορά από τη Ν.Δ), θα αμφισβητηθεί ευθέως. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, όμως, θα πάψει να θεωρείται κόμμα εξουσίας, θα αποσυντεθεί και ίσως κινδυνέψει να βρεθεί -ως πολιτικό υποκείμενο και ηγεσία- εκτός του πλαισίου των όποιων πρωτοβουλιών μπορεί να αναληφθούν στον χώρο της κεντροαριστεράς. Ο πρόεδρος του κόμματος, πάντως, το ξεκαθάρισε: δεν πρόκειται να αποχωρήσει ησύχως…