Καρέ καρέ οι… “Τέλειες Μέρες” του Βιμ Βέντερς, έγιναν αριστούργημα
Η Συντακτική ομάδα του Libre
Ο Hirayama εργάζεται ως καθαριστής τουαλέτας στο Τόκιο. Φαίνεται ικανοποιημένος με την απλή ζωή του. Ακολουθεί μια συγκροτημένη καθημερινότητα και αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του στο πάθος του για τη μουσική και τα βιβλία. Ο Χιραγιάμα έχει επίσης αγάπη για τα δέντρα και τα φωτογραφίζει.
Ένα πανέμορφο παραμύθι υφασμένο από τον μάστορα Γερμανό σκηνοθέτη
Βιμ Βέντερς και ενσαρκωμένο από τον διάσημο Ιάπωνα ηθοποιό Κότζι Γιακούσο.
Αυτό με λίγα λόγια είναι το σενάριο της ταινίας Perfect Days του γνωστού Γερμανού σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς η οποία βρίσκεται στο κατάλογο υποψηφιοτήτων για τα όσκαρ της φετινής χρονιάς και χαρακτηρίστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών ως το μεγαλύτερο πρόσφατο αριστούργημά του. Στις 22 Φεβρουαρίου βγαίνει στις αθηναϊκές κινηματογραφικές
Ζώντας μια ήρεμη και ήσυχη ζωή, ο πρωταγωνιστής στον ρόλο, ο καταξιωμένος Ιάπωνας ηθοποιός Koji Yakusho, ξυπνάει κάθε πρωί την ίδια ώρα, ετοιμάζεται ως συνήθως, και πάει στη δουλειά του: να καθαρίσει τις ίδιες τουαλέτες. Αν και η ζωή του μοιάζει μονότονη, καμία μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη, μιας και ο ίδιος ξεκινάει την κάθε καινούργια μέρα με μια γαλήνια αισιοδοξία που αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές μας.Ωστόσο, σε αυτή τη γαλήνια ύπαρξη, απρόσμενα συμβάντα τελικά ταράζουν τη ζωή του, πηγαίνοντάς τον πίσω στο παρελθόν του.
Το εγχείρημα ήθελε να είναι απάντηση στην κοινή αντίληψη ότι οι δημόσιες τουαλέτες είναι σκοτεινά, βρώμικα και επικίνδυνα μέρη αλλά και να ενθαρρύνει τη διαφορετικότητα, δίνοντας πρόσβαση σε όλους, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας ή ειδικών αναγκών.
Ένα έργο μυθοπλασίας με αίσθηση ντοκιμαντέρ.
Μια ταινία που μόνο ο Βέντερς, που έχει τελειοποιήσει την τέχνη και των δύο,
θα μπορούσε να έχει φέρει στην οθόνη.
Το 2018, το The Nippon Foundation εγκαινίασε το πρότζεκτ The Tokyo Toilet (TTT) στο οποίο προσκάλεσε 16 αρχιτέκτονες και δημιουργούς – μεταξύ αυτών ονόματα διεθνούς εμβέλειας όπως οι Toyo Ito, Shigeru Ban και Kengo Kuma – να ανακαινίσουν δημόσιες τουαλέτες στη Shibuya του Τόκιο. Το εγχείρημα ήθελε να είναι απάντηση στην κοινή αντίληψη ότι οι δημόσιες τουαλέτες είναι σκοτεινά, βρώμικα και επικίνδυνα μέρη αλλά και να ενθαρρύνει τη διαφορετικότητα, δίνοντας πρόσβαση σε όλους, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας ή ειδικών αναγκών.
Τα γοητευτικά τοπόσημα της πρωτεύουσας της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου που προέκυψαν βρήκαν τον δρόμο τους στη μεγάλη οθόνη, «πρωταγωνιστώντας» στην ταινία του Βέντερς.
«Το να κρατάμε ένα εκτεταμένο κλείσιμο στο πρόσωπο ενός χαρακτήρα ήταν συχνά ένας αποτελεσματικός τρόπος για να φωτίσουμε όποιες σκέψεις και συναισθήματα διατρέχουν το κεφάλι τους, για να τα κρατήσει το κοινό, να έχουν απήχηση στους τίτλους τέλους και ακόμη πιο πέρα. Η συσκευή λειτούργησε εξαιρετικά στα Call Me by Your Name, Benediction και Michael Clayton.»
Ο Βιμ Βέντερς τελειώνει το εύγλωττο και συναισθηματικά πλούσιο ιαπωνικό του δράμα, Perfect Days, με ένα τέτοιο πλάνο, κρατημένο σφιχτά στο εξαιρετικά εκφραστικό πρόσωπο του Κότζι Γιακούσο, καθώς ο χαρακτήρας του διασχίζει το Τόκιο στοχαζόμενος τις ανταμοιβές και ίσως και τις τύψεις της ζωής του. Πνεύμα ανοιχτότητας και αποδοχής, αγκαλιάζοντας τη λύπη όσο και τη χαρά.
Το hollywood reporter έγραψε πως :Ο Βιμ Βέντερς Βρίσκει την Ομορφιά στο εξαίσιο ιαπωνικό δράμα για την ευγνωμοσύνη
Το τραγούδι που ακούει αυτός ο αποφασιστικά αναλογικός άνθρωπος στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου του είναι ένα πρότυπο Nina Simone που έχει γίνει ένα από τα πιο πολυχρησιμοποιημένα κομμάτια σε σύγχρονες ταινίες.
Αλλά ταιριάζει με τη σκηνή με τόση ακρίβεια και αποτυπώνει τον τρόπο με τον οποίο ο χαρακτήρας κινείται μέσα από τη μικρή του τσέπη του κόσμου με τόση ακρίβεια, που νιώθω σχεδόν σαν να ακούω το τραγούδι για πρώτη φορά.
Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αφότου ξαναβγήκε τα βήματα του Ozu στο ντοκιμαντέρ Tokyo-Ga, ο Wenders επιστρέφει στην ιαπωνική πρωτεύουσα για να κάνει την καλύτερη αφηγηματική του ταινία εδώ και χρόνια. Εμπλουτισμένη με μια ζωντανή αίσθηση του τόπου, η ταινία παίρνει το σύνθημά της από την ιαπωνική λέξη komorebi, η οποία περιγράφει το αστραφτερό παιχνίδι του φωτός και των σκιών μέσα από τα φύλλα ενός δέντρου, κάθε κίνηση που τρεμοπαίζει μοναδική.
Γύρω από αυτή τη μέτρια άνθηση της φύσης, ο σκηνοθέτης έχει φιλοτεχνήσει μια ταινία παραπλανητικής απλότητας, παρατηρώντας τις μικροσκοπικές λεπτομέρειες μιας ρουτίνας ύπαρξης με τέτοια σαφήνεια, ψυχικότητα και ενσυναίσθηση που χτίζουν μια αθροιστική συναισθηματική δύναμη σχεδόν χωρίς να το προσέξεις.
Είναι επίσης αφοπλιστικό ελλείψει κυνισμού, αναμφισβήτητα το έργο ενός ώριμου σκηνοθέτη που σκέφτεται πολύ και σκληρά για τα πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή. Ίσως μια μοναχική ζωή περισσότερο από κάθε άλλη.
Η ζωή στο κέντρο κάθε καρέ είναι αυτή του Hirayama, που παίζεται από τον Yakusho με σχετικά λίγες λέξεις αλλά με απύθμενο συναίσθημα. Έχει τη φαινομενικά τη λιγότερο πιθανή δουλειά για τον πρωταγωνιστή μιας στοχαστικής δίωρης ταινίας – να δουλεύει για έναν ιδιώτη εργολάβο που καθαρίζει τουαλέτες σε δημόσια πάρκα στην περιοχή Shibuya.
Το ξεκάθαρο όνομα της εταιρείας, The Tokyo Toilet, είναι ζωγραφισμένο σε λευκό στο πίσω μέρος της μπλε φόρμας της Hirayama. Το πρώτο πράγμα που αξίζει να σημειωθεί σε αυτή τη δουλειά είναι οι πραγματικές τουαλέτες. Αυτές δεν είναι οι μέσες δημόσιες εγκαταστάσεις στις περισσότερες δυτικές χώρες, αλλά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικές κατασκευές που από το εξωτερικό θα μπορούσαν σχεδόν να περάσουν για μικρούς ναούς ή ιερά. Κάτι που καθιστά ταιριαστό το γεγονός ότι ο Hirayama προσεγγίζει το έργο του με μοναστική πειθαρχία και σχολαστική αφοσίωση.
SiteDesign