Συγκλονίζει ο πατέρας του Άλκη – “Φοράω τα ρούχα του για να τον νιώθω μαζί μου”

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τραγική είδηση της δολοφονίας του 19χρονου Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, που συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα.

Οι μνήμες είναι ακόμα νωπές για την οικογένειά του, με τον πατέρα του Αριστείδη να λυγίζει, την στιγμή που αναφέρει στο enikos.gr πως φοράει τα ρούχα του αδικοχαμένου γιου του, όσο κάθεται στο δωμάτιο του, για να νιώθει την παρουσία του.

Τα λεπτά μετρούσαν αντίστροφα για τον Άλκη, την μοιραία νύχτα της Τρίτης, 1η Φεβρουαρίου του 2022. Οι δώδεκα ένοπλοι δράστες, οι οποίοι έφεραν πάνω τους μαχαίρια, ένα από αυτά τύπου karambit, στειλιάρια καθώς και ένα αναδιπλούμενο δρεπάνι, λίγη ώρα μετά τα μεσάνυχτα, εντόπισαν τυχαία μία ομάδα 5 νεαρών, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Άλκης, στην οδό Γαζή, στην περιοχή της Χαριλάου, και τους περικύκλωσαν.

Στο άκουσμα πως εκείνοι υποστήριζαν την ομάδα του Άρη, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε λεκτική αντιπαράθεση, τους επιτέθηκαν σαν μανιακοί. Μία γυναίκα μάρτυρας, αντιλήφθηκε το αιματηρό περιστατικό, καθώς και ένα άτομο να φωνάζει «μην με χτυπάτε άλλο». Ήταν ο Άλκης, ο οποίος εκλιπαρούσε να σταματήσουν, ενώ περίπου στις 00:19 άφησε την τελευταία του πνοή.

«Ο Άλκης ζει μέσα μου»

«Ο χρόνος έχει σταματήσει για εμένα και την Μελίνα (σ.σ. η μητέρα του Άλκη) στις τραγικές στιγμές από εκείνο το βράδυ. Όταν έμαθα για την δολοφονία, όταν πήγαμε στο νοσοκομείο και στο σημείο που διαπράχθηκε το έγκλημα. Είναι εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό και στην ψυχή μου» λέει στο enikos.gr ο Αριστείδης Καμπανός.

Ο πατέρας του Άλκη, χαρακτηρίζει σχεδόν ενοχλητική την σιωπή που επικρατεί, εδώ και δύο χρόνια, στο δωμάτιο του δολοφονημένου γιου του, στο οποίο περνά καθημερινά αρκετό χρόνο. «Ο Άλκης ζει μέσα μου. Προσπαθώ με κάθε τρόπο να είμαι δίπλα του, να μην τον ξεχάσω, να τον αισθάνομαι μαζί μου. Συνέχεια είμαι στο δωμάτιό του, χρησιμοποιώ τον υπολογιστή του, κάθομαι στην θέση που καθόταν. Η αλήθεια είναι πως μέχρι και κάποια από τα ρούχα του φοράω… Θέλω να τον νιώθω πάνω μου. Φοβάμαι μήπως και έρθει η στιγμή που δεν θα έχω τις αναμνήσεις μας».

Οι 49 δικάσιμοι – «Ήταν ένα ατελείωτο μαρτύριο»

Η δίκη ξεκίνησε στις 18 Ιανουαρίου του 2023. Πρόεδρος της έδρας του δικαστηρίου ορίστηκε η Ελισάβετ Κούτρα. Δίπλα της βρέθηκαν άλλες δύο γυναίκες τακτικοί δικαστές και τέσσερις ένορκοι – δυο άντρες στα αριστερά της, κι αντίστοιχα στα δεξιά της δύο γυναίκες. Στη δεξιά γωνία, η γραμματέας, ενώ στην αριστερή γωνία η αντεισαγγελέας Εφετών, Κυριακή Κλιάμπα.

Επί 49 δικασίμους, μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, οι κάμερες ήταν ασυνήθιστα πολλές. Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, κάθε λέξη που ακούστηκε για την δολοφονία του 19χρονου Άλκη, δημιουργούσε μία πλήρη εικόνα για τα μαρτυρικά λεπτά που βίωσε, προτού κοπεί το νήμα της ζωής του.

Στα μέσα της πολύμηνης διαδικασίας κατέθεσε η ιατροδικαστής Λήδα Κοβάτση, η οποία πραγματοποίησε τη νεκροψία στο σώμα του Άλκη. Προτού ξεκινήσει την κατάθεσή της, ζήτησε από τους γονείς του, «ως μάνα», όπως είπε, να αποχωρήσουν από την αίθουσα, λόγω της σοκαριστικής και λεπτομερούς περιγραφής των πολλαπλών τραυμάτων του. Πέραν του χτυπήματος στην μηριαία, έφερε δύο ρωγμώδη κατάγματα στο κεφάλι, ένα στο πίσω μέρος και ένα στον κρόταφο, πολλαπλά τραύματα στα χέρια, και δύο πλήγματα με νύσσον και τέμνον όργανο στο πόδι. «Ο θάνατός του ήταν βασανιστικός, μαρτυρικός και αργός», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Οι δίκες ήταν ένα ατελείωτο μαρτύριο. Ένας Γολγοθάς. Βιώναμε κάθε φορά την ημέρα της δολοφονίας του Άλκη, έχοντας απέναντί μας τα παιδιά που διέπραξαν το έγκλημα, και δίπλα μας τους γονείς τους. Προσπαθούσα πολλές φορές να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Κυρίως στην κατάθεση της κα Κοβάτη όταν ανέφερε ένα ένα τα τραύματά του. Υπήρξαν στιγμές που δεν άντεχα, και αποχωρούσα από την αίθουσα για να πάρω αέρα. Η Μελίνα (σ.σ. η μητέρα του Άλκη) μπορούσε να κρατά την ψυχραιμία της και άντεχε περισσότερο. Ο ένας προσπαθούσε να συγκρατήσει τον άλλον».

Δύο χρόνια αργότερα – «Τους έχω συγχωρήσει, γιατί είναι παιδιά»

Χιλιάδες άνθρωποι, μαθητές, Θεσσαλονικείς και όχι μόνο, κάθε ηλικίας, κάθε αθλητικής ομάδας, φίλοι και συγγενείς, συρρέουν από το μοιραίο εκείνο βράδυ έως και σήμερα στο σημείο όπου έπεσε νεκρός ο 19χρονος Άλκης.

Αφήνουν λουλούδια, κεράκια, σημειώματα, κασκόλ και φανέλες του Άρη άλλα και των δικών τους ομάδων, θέλοντας να περάσουν μήνυμα κατά της οπαδικής βίας, η οποία, ζει και βασιλεύει.

«Δύο χρόνια αργότερα, μέσα μου δεν νιώθω ούτε θυμό, ούτε οργή απέναντι σε αυτά τα παιδιά. Μπορώ να πω ότι τα έχω συγχωρέσει, επειδή όντως, πρόκειται για παιδιά που ουσιαστικά βάδισαν στον λάθος δρόμο. Αυτό που θα έλεγα και στους 12 κατηγορούμενους, θα ήταν αυτό που λέω συνέχεια. Εάν γνωρίζανε τον Άλκη θα γινόταν ο καλύτερος φίλους τους. Είναι αδιανόητο και τρελό, να υποστηρίζουν διαφορετική ομάδα, και αυτό να αποτελεί αιτία για να γίνει κάποιος δολοφόνος».

Πηγή: enikos.gr