Τι (μπορεί να) θέλει ο Αντώνης Σαμαράς;

Στο ερώτημα του τίτλου, η απάντηση μπορεί να δωθεί εύκολα με ένα άλλο ερώτημα: τι μπορεί, πράγματι, να θέλει ένας πολιτικός που διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών, έριξε μια κυβέρνηση, ίδρυσε κόμμα με αρκετά μακρά πορεία, εξορίστηκε στην πολιτική μοναξιά για πολλά χρόνια, τον επανέφερε στην παράταξη ο Κώστας Καραμανλής, τον έχρισε ευρωβουλευτή, τον τοποθέτησε στην κεντρική σκηνή ως υπουργό Πολιτισμού, έγινε αρχηγός του κόμματος νικώντας την Ντόρα και στην συνέχεια διετέλεσε πρωθυπουργός;

Πολυτάραχος πολιτικός βίος, τα είχε όλα. Ωστόσο, παραμένει βουλευτής και επιλέγει μια άλλη στάση από τον άλλον πρώην πρωθυπουργό της παράταξης, τον Κώστα Καραμανλή, τον οποίο επικαλείται ως προς τις απόψεις του στα ελληνοτουρκικά για να υποστηρίξει πως δρουν ως μπλοκ. Δεν ισχύει, ακόμα και αν συγκλίνουν σε κάποιες θέσεις. Ο Καραμανλής, αν και κληρονομικός “ιδιοκτήτης” της παράταξης, επέλεξε να αφήσει τους διαδόχους του να διάγουν βίο κομματικά αδιατάρακτο. Έπρεπε να περάσουν περίπου δέκα χρόνια αναχωρητισμού για να αρχίσει να διατυπώνει τις απόψεις του για τα εθνικά θέματα, την Ευρώπη, τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και άλλα. Κι αυτό ως stateman, χωρίς καμία εμπλοκή στα εσωκομματικά ιδιαίτερα από την στιγμή που αποφάσισε να μην κατέλθει στις εκλογές.

Ο Αντώνης Σαμαράς, από την άλλη, επιλέγει να δηλώνει την παρουσία του με αρκετά έντονο τρόπο. Δύο μικρές και μία μεγάλη “ανταρσία” τις τελευταίες εβδομάδες (επίσκεψη Ερντογάν, φορολογικό, γάμος ομόφυλων ζευγαριών και τροπολογία Καιρίδη) δεν μπορεί, λένε πολλοί, να είναι ένα τυχαίο γεγονός. Οι γνωρίζοντες λένε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης του έχει φερθεί εξαιρετικά σε διάφορες (κρίσιμες) περιπτώσεις, όπως η επιλογή, υποστήριξη και τελικά εκλογή του εκλεκτού του, περιφερειάρχη Πολοπονήσσου, πιά, Δημήτρη Πτωχού. Όπως και σε περιπτώσεις υπουργοποίησης “δικών” του βουλευτών.

Είναι αρκετή η εξήγηση πως έχει επιλέξει για τον εαυτό του τον ρόλο του φύλακα του ακραίου δεξιού συνόρου της παράταξης, υπό την έννοια πως η παρουσία και ο λόγος του συγκρατεί πιθανές μετακινήσεις προς την (ακρο)δεξιά πέραν της Δεξιάς;

Ό,τι, φερ ειπείν, τελικά όλα αυτά δεν απορρίπτονται από τον πρωθυπουργό διότι με αυτόν ως “δεξιοφύλακα” μπορεί με μεγαλύτερη άνεση να διευρύνει την επιρροή του στο κέντρο; Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ισχύουν, εφόσον, όμως, δεν διαταράσσεται η πολιτική ηγεμονία του πρωθυπουργού και δεν δημιουργείται η εντύπωση μιας νεοδημοκρατικής βαβέλ με ισχυρό ανταγωνιστικό κέντρο.

Διότι, είναι βέβαιο πως η πρωθυπουργική ρήση πως ελλείψει ισχυρής αντιπολίτευσης η κυβέρνηση πρέπει να αντιπολιτεύεται τον εαυτό της, δεν μπορεί να αναφερόταν σε κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ανάγκη από ώθηση για να επιταχύνει, όχι να επιβραδύνει, πολύ περισσότερο να υποχωρήσει σε δεξιά (δήθεν) ιερά και όσια. Η ενίσχυση του Αντώνη Σαμαρά και η δυνατότητα οι απόψεις του να συσπειρώνουν δεκάδες βουλευτές (που έχουν εκλεγεί χάρη στον πρωθυπουργό και όχι στον ίδιο…) κάθε φορά, μπορεί να προσδίδει πικάντικο ενδιαφέρον στην ρηχή πολιτική αντιπαράθεση των ημερών, όμως όταν φτάσει η ώρα για τα μείζονα (π.χ το επόμενο βήμα στον ελληνοτουρκικό διάλογο), τότε το …χαριτωμένο θα γίνει επικίνδυνο.

Εκείνοι που θεωρούν, δε, πως ο Αντώνης Σαμαράς πιέζει για να κλείσει τον πολιτικό του βίο στο προεδρικό μέγαρο, μάλλον δεν αντιλαμβάνονται πως κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με μία σοβαρή πολιτική υποχώρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και με την είσοδο σε ζώνη υψηλού κινδύνου. Πέραν του ότι ένας πρωθυπουργός με πολιτική κυριαρχία και με ροπή προς το κέντρο θα έπρεπε να επιδιώκει συναινέσεις. Στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ακόμα περισσότερο. Μια υποψηφιότητα Σαμαρά δύσκολα θα συγκέντρωνε πλειοψηφία εκτός των βουλευτών (όλων;) της Ν.Δ και των υπερδεξιών και ακροδεξιών κομμάτων, ενώ από την άλλη θα αναιρούσε την βασική αρχή της επιλογής της Κατερίνας Σακελαροπούλου, πίσω στο 2020. Ήτοι, να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο στο Μέγαρο Μαξίμου για όσα λέει και πράττει ο ένοικος του απέναντι κτιρίου…

Βεβαίως, κάποιοι άλλοι δίνουν την δική τους εξήγηση. Δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω. Είναι το …χούϊ. Τι να πω…

ΥΓ: Ίσως η πιό εύστοχη (αν και όχι ιδιαίτερα ακριβής) απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Αντώνη Σαμαρά ήταν η πλήρης αποενοχοποίηση των καραμανλικών από την κατηγορία για χρεοκοπία της χώρας το 2010. Και η επίρριψη πλήρως της ευθύνης στον Γιώργο Παπανδρέου…

Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει τον πρώην πρωθυπουργό με την “συνταγή” που αντιμετώπιζε ο Κώστας Καραμανλής τις συχνές παρεμβάσεις του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τον αποκαλούσε επίτιμο πρόεδρο της Ν.Δ και πρώην πρωθυπουργό και δια της αναβαθμίσεως του προσέδιδε το… ακαταλόγιστο.