Περίεργη και αντιφατική η τακτική Κασσελάκη…

Γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης συνεχίζει ή και εντείνει την πολεμική ρητορική του εναντίον των 11 που αποχώρησαν και συγκροτούν πλέον τη νέα κοινοβουλευτική ομάδα της “Νέας Αριστεράς”; Το ερώτημα επιστρέφει δριμύτερο ιδιαίτερα μετά την επίθεση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, πρώτα από το βήμα της συνεδρίασης της Κ.Ε του κόμματος, από το οποίο αποκάλεσε τους Αλέξη Χαρίτση και Ευκλείδη Τσακαλώτο “αυλικούς των τραπεζών”, και μετά μέσω της συνέντευξής του στο “Βήμα της Κυριακής” όπου είπε πως οι παραπάνω μαζί με την Έφη Αχτσιόγλου και άλλους σχεδίασαν την διάσπαση από το βράδυ της εκλογής του στην ηγεσία.

Επιπροσθέτως, στην συνεδρίαση της Κ.Ε ο πρόεδρος του κόμματος δήλωσε με στόμφο πως τα επιχειρηματικά συμφέροντα δεν μπορούν να ελέγξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που σε συνδυασμό με τα περί “αυλικών” οδηγεί εύλογα στην υπόθεση ότι ο νέος αρχηγός θεωρεί ή γνωρίζει (;) πως τα συμφέροντα αυτά είχαν εύκολη πρόσβαση στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, πιθανώς και μετά ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση. Οι κατηγορίες είναι βαριές και θα ήταν αφελές να μην αντιλαμβάνεται η νέα ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου πως δεν στρέφονται μόνο κατά εκείνων που αποχώρησαν αλλά εμμέσως πλην σαφώς και κατά του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα. Εκτός εάν πιστεύουν πως ο ιστορικός ηγέτης του κόμματος και πρώην πρωθυπουργός ήταν άβουλος ή παραπλανημένος σε τέτοιο βαθμό που δεν γνώριζε ή δεν καταλάβαινε το βρώμικο παιχνίδι που έπαιζαν βασικοί υπουργοί του με τις τράπεζες και με επιχειρηματικά συμφέροντα.

Όσο τα υπονοούμενα αυτά εκπορεύονταν από λογαριασμούς των σόσιαλ μίντια μπορούσε κανείς να τα εντάξει σε έναν πόλεμο φθοράς των εσωκομματικών αντιπάλων. Τώρα, τι νόημα έχουν;

Οι αποχωρήσαντες κατηγορήθηκαν ως “υπονομευτές”, “διασπαστές”, “πεμπτοφαλαγγίτες”, ότι έφυγαν χωρίς πολιτικό επίδικο μόνο και μόνο επειδή δεν χώνεψαν την εκλογή Κασσελάκη, και άλλα πολλά. Και σε κάποια απ΄ αυτά ίσως να υπάρχει βάση. Ταυτόχρονα, όμως, θεωρήθηκε πολιτική και ιδεολογική κάθαρση η αποχώρησή τους και υποτίθεται θα σηματοδοτούσε την ανάκαμψη και δημοσκοπική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Όπως ειπώθηκε, μία νέα εποχή ανοίχτηκε διάπλατα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά την απόδρασή τους και αποκλειστικός σκοπός, πλέον, θα ήταν η οργάνωση του σκληρού κοινοβουλευτικού ελέγχου της κυβέρνησης, η αποκαθήλωση της ηγεμονίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, η αναδιοργάνωση του κόμματος ενόψει συνεδρίου και, τελικά, η μάχη των ευρωεκλογών.

Αντ΄ αυτού ο Στέφανος Κασσελάκης –προσωπικά, όχι μόνο πιά οι λογαριασμοί στα σόσιαλ μίντια– επέστρεψε στην ρητορική κατά του “εσωτερικού εχθρού” που, όμως, είναι πλέον “εξωτερικός εχθρός”, ήτοι ένα άλλο υπο διαμόρφωση κόμμα, ανταγωνιστικό μεν αλλά άλλο. Ανταγωνιστικά κόμματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε είναι και το ΠΑΣΟΚ, και το ΚΚΕ, και όπως αποδεικνύεται από τις δημοσκοπήσεις πολύ περισσότερο από τη “Νέα Αριστερά”. Ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπέρασε τον ΣΥΡΙΖΑ, και ο Δημήτρης Κουτσούμπας απειλεί να τον προσπεράσει κι αυτός. Όχι ο Αλέξης Χαρίτσης.

Είναι πράγματι απορίας άξιο γιατί η νέα ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου παραδίδει τις όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες της και τον αντιπολιτευτικό λόγο της στην επικοινωνιακή διαστρέβλωση. Γιατί σπαταλά χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο στα μίντια με το να προσφέρει θέαμα εσωστρέφειας για έναν αριστερό εμφύλιο χωρίς τέλος.

Η πρωτοβουλία Κασσελάκη, φερ ειπείν, να επισκεφτεί τον αστυνομικό που δίνει μάχη για την ζωή του στο νοσοκομείο της Νίκαιας “θάφτηκε” εξαιτίας της νές σύγκρουσης που ο ίδιος ξεκίνησε κατά των “11”, ενώ για τους οξυδερκείς παρατηρητές συνιστά μια ρηξικέλευθη αλλαγή προσέγγισης στα θέματα ασφάλειας αν αναλογιστεί κανείς την σχεδόν φοβική παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ. Ελάχιστοι ασχολήθηκαν.

Από την άλλη, ο Στέφανος Κασσελάκης διαπράττει έτσι το λάθος, αφενός να δημιουργεί την αίσθηση ότι φοβάται πολιτικά τη “Νέα Αριστερά” –ενώ δεν θα έπρεπε με βάση την άποψη πως η αποχώρηση των “διασπαστών” θα απελευθερώσει το δικό του εγχείρημα ανανέωσης και επανεκκίνησης-, αφετέρου –κι αυτό ίσως είναι χειρότερο– φέρνει σε δύσκολη θέση τον Αλέξη Τσίπρα. Τον εμφανίζει ως έναν πρώην πρωθυπουργό και αρχηγό που δεν γνώριζε τι συνέβαινε στο διπλανό δωμάτιο, που δεν αντιλαμβανόταν ότι τα πολιτικά του δημιουργήματα (Αχτσιόγλου, Χαρίτσης κ.ά) του έσκαβαν τον λάκκο και αντί να τους εξοβελίσει τους έβαζε δίπλα του ως προβεβλημένα στελέχη του νέου ΣΥΡΙΖΑ.

Και κάτι τελευταίο. Ας ξαναδεί το βίντεο της ομιλίας του στην Κ.Ε, κυρίως ως προς τις αντιδράσεις των στελεχών όταν αποκάλεσε “αυλικούς των τραπεζών” τους αποχωρήσαντες και όταν υπονόησε πιθανή ανοχή (…) της κυβέρνησης Τσίπρα με επιχειρηματικά συμφέροντα. Η τακτική αυτή μπορεί να κρατά συνεκτικά τα άγρια ένστικτα καποιων “οπαδών” του, από την άλλη, όμως, προβληματίζει εντονότερα αρκετούς από εκείνους που επέλεξαν να μην φύγουν και να του δώσουν πολιτικό χρόνο.

Περίεργη, παράδοξη και αντιφατική αυτή η προσέγγιση. Τουλάχιστον.