Αιχμές Τσίπρα στο libre: Ο προκάτοχος του Κασσελάκη επιχείρησε πολύ αργά και άτολμα την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ

«Ο προκάτοχος» του Στέφανου Κασσελάκη «είχε στα χέρια του όλη την τράπουλα για την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Επιχείρησε να το κάνει πολύ αργά και άτολμα (too little too late)», δηλώνει στο libre ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Γιώργος Τσίπρας. Αφήνοντας αιχμές για τον τέως πρόεδρο του κόμματος.

Ο ίδιος, στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για την αντιπολίτευση εντός του κόμματος δηλώνοντας ότι «πολυσυλλεκτικό κόμμα δεν σημαίνει ο καθένας να τραβάει το δικό του δρόμο εντός του ίδιου κόμματος», ενώ σε άλλο σημείο της συνέντευξης εξηγεί ότι «η άρνηση να ληφθεί το μήνυμα του κόσμου που ψήφισε μαζικά Κασσελάκη, η άρνηση να τεθεί έστω το ερώτημα γιατί στράφηκε εκεί ο κόσμος, και οι φτηνές απαντήσεις του τύπου «ο κόσμος ξεγελάστηκε», «το έχαψε» κλπ, δείχνουν ότι υπάρχουν δυο τελείως διαφορετικές φιλοσοφίες εντός του κόμματος και για το πριν και για το τώρα».

Συνέντευξη

-Κύριε Τσίπρα, όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί σε διάσπαση. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει, αυτό που λίγες ημέρες πριν περιγράψατε ως «περπατησιά»; Πρόκειται για ένα κόμμα που ως κυβέρνησης, εφάρμοσε όσα κατήγγειλε και ως αντιπολίτευση δεν έπεισε για την αποτελεσματικότητά του. Πότε «έχασε» την «περπατησιά του;»

Την περπατησιά μας δεν τη χάσαμε από το συμβιβασμό του 2015 αλλά από τον τρόπο που κυβερνήσαμε στη συνέχεια και κυρίως στα τέσσερα χρόνια που ήμασταν αντιπολίτευση.

Ως κυβέρνηση μπορούσαμε και εντός και εκτός μνημονίου να κάνουμε δέκα πράγματα και κάναμε τα πέντε. Με δεδομένη την εκδικητική στάση της ΕΕ την οποία έχει παραδεχτεί και η Μέρκελ, και την εναντίωση ισχυρών συμφερόντων, έπρεπε το δίχως άλλο να έχουμε λειτουργήσει πιο επιτελικά, οργανωμένα και με σχέδιο. Αυτό δεν έγινε. Ήμασταν μια υπουργοκεντρική κυβέρνηση, το αντίθετο από ό,τι απαιτούνταν, και δεν ήμασταν μια ταυτόχρονα λαϊκή και αποτελεσματική κυβέρνηση που θα έκανε τη διαφορά με το πώς κυβερνήθηκε η Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες ή σήμερα. Η Αριστερά στην εξουσία όφειλε καλύτερο πρόσωπο στη λογοδοσία προς την κοινωνία, στην αποτελεσματικότητα, στην αξιοπιστία. Δεν ήταν μόνο το έλλειμμα επικοινωνίας και δεν έφταιξε μόνο το μνημόνιο.

Μετά τις εκλογές του 2019 δεν κάναμε ειλικρινή αυτοκριτική για να μην παραδεχτούμε αστοχίες (πχ για μαξιλάρι), δεν ασκήσαμε αποτελεσματική αντιπολίτευση, κάτι που μας κατηγορούσαν δικοί μας ψηφοφόροι επί τέσσερα χρόνια, αιωρούμασταν ανάμεσα σε μια κακώς εννοούμενη «θεσμικότητα» και αφωνία στην πράξη (παράδειγμα η πανδημία, η εξωτερική πολιτική, οι τράπεζες, οι υποκλοπές) και σε ένα ξεπερασμένο αριστερισμό στα λόγια που συγκινεί ελάχιστους, χωρίς ολοκληρωμένη παραγωγική πρόταση και χωρίς να δίνουμε προοπτική για τη χώρα. Επιβεβαιώσαμε άθελά μας μέρος του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που θριάμβευσε.

Όταν αποκτήσουμε θετική πρόταση και ξαναδώσουμε προοπτική στον ελληνικό λαό θα έχουμε βρει την περπατησιά μας. Δεν είναι δεδομένο. Υπάρχει όμως κάθε δυνατότητα, γιατί ως χώρα και οικονομία βαδίζουμε ξανά στο πουθενά, όπως και πριν τα μνημόνια, και γιατί κανένα άλλο από τα υπάρχοντα κόμματα δεν θα το κάνει.

-Είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι με έμμεσο αλλά και με άμεσο τρόπο κάποια στελέχη του κόμματος, χρεώνουν στον τέως Πρόεδρο την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη. Η «ουδετερότητα» του Αλέξη Τσίπρα τη δεδομένη στιγμή ωφελεί  το κόμμα;

Είναι οξύμωρο το σχήμα όσοι έκαναν λόγο για αρχηγισμό να ζητάνε σήμερα από τον Αλέξη Τσίπρα να παρέμβει. Του ζητούν δηλ. να λειτουργήσει ως αρχηγικός… Το κόμμα θα ξεπεράσει τις αντιθέσεις του πιο γόνιμα, και θα βγει πιο δυνατό αν τις λύσει με ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες, όση ένταση και αν έχουν, όσο δύσκολες ή στενάχωρες και αν είναι, χωρίς υποδείξεις, χωρίς αναβολή ξεκαθαρίσματος διαφωνιών που υπέβοσκαν για χρόνια και δεν εμφανίστηκαν τώρα.

Υπάρχει ένας κόκκος αλήθειας στο ότι φταίει ο Αλέξης Τσίπρας για την  εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, και ας μην εννοούν αυτό όσοι το λένε: αν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο δημοκρατικά πολύ καιρό τώρα, τι θέλουμε να κάνουμε, προς τα πού θέλουμε να πάμε, ίσως δεν θα… πρόκυπτε Στέφανος Κασσελάκης. Πολυσυλλεκτικό κόμμα δεν σημαίνει ο καθένας να τραβάει το δικό του δρόμο εντός του ίδιου κόμματος. Περισσότερο από ό,τι σε μονολιθικά κόμματα, ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα για να υπάρξει χρειάζεται συμφωνία στα βασικά πολιτικά ζητήματα και κοινή πορεία. Αυτό σε μας δεν υπήρχε.

Φτάσαμε στο Στέφανο Κασσελάκη γιατί ο ίδιος δεν ήταν άνθρωπος ενός μηχανισμού και μιας νοοτροπίας που ο κόσμος δεν ήθελε στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν φορέας αντιλήψεων που στο κόμμα ήταν μειοψηφικές, αλλά που είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος του μηχανισμού και της εκπροσώπησης του κόμματος. Αυτό καταψήφισε ο κόσμος στις εκλογές και ανέδειξε το Στέφανο. Όπως είναι φανερό, το πρόβλημα δεν λύθηκε με τις εκλογές, ίσα-ίσα για την ώρα οξύνεται αλλά αυτό θα μας οδηγήσει στη λύση.

-Οι παραπομπές των τεσσάρων στελεχών στα αρμόδια όργανα δεν αναμένεται να μετατραπούν σε διαγραφές καθώς στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, κυριαρχεί ένα δαιδαλώδες σύστημα που τις αποτρέπει. Πως θα το αντιμετωπίσει η νέα ηγεσία του κόμματος αυτό το πρόβλημα;

Δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα ότι δεν θα μετατραπούν σε διαγραφές. Σε κάθε περίπτωση μεγάλες πολιτικές διαφορές σαν αυτές λύνονται πολιτικά. Αν υπάρχει μια μερίδα συντρόφων που δηλώνει ότι δεν μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με την πλειοψηφία, που δεν αποδέχεται την πρόσφατη εκλογή του νέου Προέδρου, που προαναγγέλλει νέο κόμμα, που βγαίνει στα κανάλια ως αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Πρόεδρο με τον πιο ακραίο τρόπο, μπορούμε απλώς να πάρουμε διαζύγιο. Άλλωστε και οι ίδιοι αυτό σκέφτονται. Συμβίωση με το ζόρι και σε πολεμικό κλίμα για το οποίο φέρουν ολοκληρωτικά την ευθύνη, δεν γίνεται. Διαφορετικά συνεχίζεται μια ζημιά που βλάπτει σοβαρά τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και δεν τον αφήνει να ανακάμψει. Και αν αυτός είναι ο σκοπός τους εν όψει ευρωεκλογών, καλύτερα να ξεκαθαρίσει γρήγορα το τοπίο.

–Γιατί έπρεπε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ στο κόμμα; Γιατί ο προκάτοχος του κ. Κασσελάκη δεν κατάφερε να επιβάλλει την ανασύνταξη στο κόμμα, αλλά τελικά οδηγηθήκατε στην καταβαράθρωση;

Ο προκάτοχος είχε στα χέρια του όλη την τράπουλα για την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Επιχείρησε να το κάνει πολύ αργά και άτολμα (too little too late). Η απουσία σοβαρής συγκρότησης επιτελείων χάραξης πολιτικής και από την άλλη η ατολμία για ένα μεγάλο άνοιγμα και γείωση στην κοινωνία, με τον αναγκαίο μετασχηματισμό του κόμματος, πληρώθηκαν. Μετά τη συντριπτική ήττα ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε πολλές επιλογές.

Δεν νομίζω να λέει κανείς ότι τα πράγματα έπρεπε να φτάσουν ως εδώ. Στις αιτίες βρίσκονται οι μεγάλες διαφωνίες.

Ορισμένοι ισχυρίζονται, για παράδειγμα, ότι ηττηθήκαμε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την αριστερή του ψυχή. Tο πρόβλημα είναι ότι πολλοί που εκφράζουν τέτοια γνώμη πρωτοστάτησαν στην κακώς εννοούμενη «θεσμικότητα» που ανέφερα, που είναι μια συντηρητική στάση απέναντι στα πράγματα, όχι αριστερή ή ριζοσπαστική. Ακόμη πιο συντηρητική είναι η αγοραφοβία και υπονόμευση του ανοίγματος σε πλατιά κοινωνικά ακροατήρια.

Οι σύντροφοι δεν αντιπροτείνουν κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές, ας πούμε πιο αριστερές πολιτικές, αλλά μια θολή, αυτοαναφορική «αριστερή ταυτότητα», αντιθετικά προς όσους δεν θεωρούν αριστερούς. Πρόκειται για συνταγή συρρίκνωσης, παραπέρα αποξένωσης από την κοινωνία και όχι για να ξανακερδίσουμε την κοινωνία. Η χαμηλή πτήση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αναντίρρητο παράδειγμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχουμε ανάγκη οφείλει να αφουγκράζεται την κοινωνία γύρω μας, να κερδίζει  την κοινωνία και όχι να ταμπουρώνεται πίσω από «ταυτότητες».

Η άρνηση να ληφθεί το μήνυμα του κόσμου που ψήφισε μαζικά Κασσελάκη, η άρνηση να τεθεί έστω το ερώτημα γιατί στράφηκε εκεί ο κόσμος, και οι φτηνές απαντήσεις του τύπου «ο κόσμος ξεγελάστηκε», «το έχαψε» κλπ, δείχνουν ότι υπάρχουν δυο τελείως διαφορετικές φιλοσοφίες εντός του κόμματος και για το πριν και για το τώρα.

 -Πιστεύετε ότι υπάρχουν περιθώρια αναγέννησης; Εννοώ σύντομα και ενόψει των ευρωεκλογών. 

Αν δεν το πίστευα θα είχα αποχωρήσει από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται βέβαια για στοίχημα. Αλλά για στοίχημα που δεν εξαρτάται από την τύχη παρά μόνο από μας τους ίδιους. Δεν είναι ζήτημα επικοινωνίας. Είναι ζήτημα πολιτικής που θα ξανακερδίσει τον κόσμο, την προοδευτική παράταξη, και εφόσον βέβαια έχουμε ξεπεράσει τη σημερινή ανώμαλη κατάσταση. Αν δεν τα καταφέρουμε θα φταίμε και πρώτος ο Στέφανος Κασσελάκης ο οποίος έχει δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες.  Με την εκλογή του δεν έγινε παρά το πρώτο βήμα.