Καλύτερα διάσπαση παρά (οριστικός) διασυρμός και εξαφάνιση…

Αν στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ μπορούσαν να μετατρέψουν έστω το μισό μίσος που νοιώθουν ο ένας για τον άλλον σε αντιπολιτευτικό οίστρο ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Δεν συμβαίνει, οπότε το αναπόφευκτο γίνεται μάλλον ευκταίο. Και, τελικά, θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι προτιμότερη η διάσπαση, με στοιχειώδεις όρους αξιοπρέπειας, παρά ο παρατεταμένος διασυρμός, η απαξίωση της αριστεράς και ο πολιτικός αφανισμός.

Είναι να απορεί κανείς πού βρέθηκε αυτό το μίσος που αποτυπώνεται δημόσια μεταξύ κορυφαίων στελεχών όπως και στα social media μεταξύ ψευδωνύμων -και όχι μόνο- λογαριασμών (με σαφή, ωστόσο, κομματικά σημεία αναφοράς). Ήταν τόσο βαθιά διχασμένο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ήταν μόνο η βαριά πολιτική σκιά του Αλέξη Τσίπρα που κρατούσε στέρεους τους αρμούς; Αλλά κι ο ίδιος ο ιστορικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, αυτός που τους μετέτρεψε από εντευκτήριο θεωρίας σε κόμμα εξουσίας, βρίσκεται τώρα στο στόχαστρο και των μεν και των δε. Οι μεν του καταλογίζουν ευθύνη γιατί δεν αποκαλύπτει δημόσια πόσο τον υπονόμευσαν οι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, οι δε επειδή “φύτεψε” τον Στέφανο Κασσελάκη (κατά δήλωση του τελευταίου) και επιτρέπει να γίνεται περίγελος ένα ιστορικό κόμμα της αριστεράς.

Πώς νοιώθει, άραγε, να παρακολουθεί ο επί 15 χρόνια πρόεδρος του κόμματος όσα συμβαίνουν και απαξιώνουν ραγδαία το δημιούργημά του;

Ίσως με τα ίδια συναισθήματα με έναν θηριοδαμαστή που κρατούσε επί χρόνια σε τάξη την αγέλη των λιονταριών ώστε να κόβει εισιτήρια ο ζωολογικός κήπος, και συνειδητοποιεί ότι κάποιος άνοιξε την πόρτα κι αυτά άγρια και ελεύθερα επιτίθενται και ξεσκίζουν τους επισκέπτες. Ποιός άνοιξε την πόρτα; Μεγάλη συζήτηση, κάποιοι έχουν τις απαντήσεις…

Η εντολή Κασσελάκη για την διαγραφή Τζουμάκα ήταν μόνο η αφορμή. Το μίσος σιγόβραζε, οι σχεδιασμοί και των δύο πλευρών ήταν ήδη στο τραπέζι. Η αποχώρηση του Στέλιου Κούλογλου από την ευρωομάδα είναι μόνο ένα ακόμα επεισόδιο, τρέϊλερ όσων θα ακολουθήσουν εάν, μάλιστα, λάβει υπόψιν του κανείς τις σχέσεις του ευρωβουλευτή με κορυφαία στελέχη. Η δήλωση του Νίκου Φίλη ότι θα θέσει θέμα ηγεσίας γίνεται ως εκ τούτου το όχημα για να επέλθει η τελική αμφισβήτηση του νέου προέδρου και η μετάβαση στην επόμενη μέρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ συρρικνώνεται τόσο γρήγορα όσο και μεταλλάσσεται σε κάτι αρκετά έως πολύ διαφορετικό απ΄ αυτό που ήταν. Όχι ότι το τελευταίο υπήρξε ακέραιο, άμεμπτο και νικηφόρο, το αντίθετο. Όλα εν …σοφία (Τσίπρα) εποίησε, ως μία αυλαία που έκρυβε όσα συνέβαιναν στα παρασκήνια. Όμως αυτή η συρρίκνωση και μεταλλαγή δεν γίνεται με όρους επανεκκίνησης από χαμηλή βάση, γίνεται με όρους θεάματος Κολοσσαίου για αιμοδιψείς θεατές. Η διάσπαση δεν είναι μόνο ορατή, είναι, πλέον, αναγκαία. Και καθένας ας μετρήσει τις πραγματικές δυνατότητές του. Είναι, άλλωστε, βέβαιο πως η φύση (και η πολιτική) απεχθάνεται το κενό, ως εκ τούτου θα βρεθεί τρόπος να καλυφθεί. Μέχρι τότε η πολιτική ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη θα παραμένει αδιατάρρακτη, το δε ΠΑΣΟΚ θα φαντασιώνεται το νέο του ρόλο και νίκες δανεικές από την ” (εκ)πτώση των αγγέλων” του δυστοπικού “παραδείσου” του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.

Και μια τελευταία απορία: γιατί, άραγε, αυτοί οι (μικροί) εμφύλιοι στην αριστερά και δη στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αιματηροί και παράγουν τόσο μίσος, κάτι που σπανίως ή ελάχιστα συμβαίνει στο κέντρο και την δεξιά; Ρητορικό το ερώτημα.