Η “αποκρυπτογράφηση” του Στέφανου Κασσελάκη- Το ” I have a (greek) dream”, η …υπόσχεση ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη, η “γκέϊ ατζέντα”- Εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ η υποψηφιότητα- Τα ερωτηματικά

Η ανακοίνωση υποψηφιότητας για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τον Στέφανο Κασσελάκη είναι, πρωτίστως, ένα “επικοινωνιακό κέντημα”. Όταν οι συνυποψήφιοί του ξοδεύουν χρόνο και λέξεις για το “ταυτοτικό” ζήτημα (κέντρο, κεντροαριστερά, αριστερά, ριζοσπαστισμός), ο εξ Αμερικής υποψήφιος προτιμά να μιλήσει απλά (και απλοϊκά;), αυτοαναφορικά και κατανοητά για εκείνους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την κομματική “αργκό”.

Φαίνεται πως αντιλαμβάνεται ότι το εκλογικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ -και αυτό που απέμεινε (17,8%), και, κυρίως, αυτό που …απέδρασε στις τελευταίες εκλογές- ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς και πότε θα επιστρέψει στις νίκες και την διακυβέρνηση, από τις ενίοτε αέναες και ίσως βαρετές συζητήσεις περί καθαρότητας και αυθεντικότητας. Όταν οι συνυποψήφιοί του προσπαθούν να τοποθετήσουν τον νέο ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα που προσδιορίζει πλέον η ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο Κασσελάκης επιχειρεί να τοποθετήσει τον εαυτό του απέναντι στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση με μια έρπουσα και υπαινικτική υπόσχεση πώς “μπορώ να τους νικήσω”…

Όταν το τυπικό μέσο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θα απέκρυπτε το ότι πέρασε ακόμα και έξω από το κτίριο της Goldman Sachs, ο Στέφανος Κασσελάκης το προβάλλει ως παράσημο, όπως και το γεγονός ότι υπήρξε broker και ίδρυσε την δική του ναυτιλιακή εταιρεία στην μήτρα του καπιταλισμού.

Αναμφίβολα λέει αυτό που πολλοί θέλουν να ακούσουν. Είναι εφικτό όμως; Πότε και πώς;

Έχει, βεβαίως, προηγηθεί μια πρώτη και μάλλον πρόχειρα επεξεργασμένη πλατφόρμα θέσεων, επικοινωνιακά, όμως, επαρκής ως κίνηση να συστηθεί, αυτός ο μέχρι χθες άγνωστος, στο κοινό του. Είναι, ωστόσο, σαφές πως από αυτή την αρχή ο ίδιος επιλέγει να απουσιάσει το απολύτως σαφές ιδεολογικό στίγμα, κάτι που δικαιολογείται εν μέρει από τις ιεραρχήσεις της εποχής, τον κοινωνικό χυλό της μεταπολιτικής, αλλά και την ανάγκη να αποκτήσει ισορροπία το πολιτικό μας σύστημα. Ο Στέφανος Κασσελάκης θέλει να προσδιοριστεί ως αυτός που μπορεί να συγκροτήσει ένα κόμμα-παράταξη απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι, όμως, ή μπορεί να είναι αυτό το κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ή μήπως η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο σε ένα “κεντροαριστερό Ποτάμι”; Ο ίδιος είναι εκ των πραγμάτων μια πολιτική φυσιογνωμία εκτός πλαισίου ΣΥΡΙΖΑ και αυτό προκαλεί ήδη δυσαρέσκειες και συγκρούσεις που υπό προϋποθέσεις μπορεί να ενταθούν.

Ένα ερώτημα που μπορεί να τεθεί, για παράδειγμα, είναι τι θα συμβεί εφόσον -που είναι και το πιθανότερο με τα σημερινά δεδομένα- ηττηθεί. Είτε εάν δεν περάσει στον δεύτερο γύρο, είτε περάσει; Θα γίνει στόχος, θα αποχωρήσει και να ιδρύσει κάτι δικό του, ή θα συνταχθεί και θα αναζητήσει ρόλο δίπλα ή απέναντι στη νέα ηγεσία;

Έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του, τα τονισμένα σημεία (παρακάτω) αξίζει να κρατηθούν ως μικρές επισημάνσεις του πολιτικού του προφίλ και ισχυρές δόσεις αυτοαναφορικότητας. Εκτίμηση; Σε πολύ κόσμο αυτή η αμεσότητα αρέσει, ακόμα κι αν εμπεριέχει στοιχεία ναρκισσισμού. Ιδιαίτερα επειδή ως “επιχειρηματίας”, “αυτοδημιούργητος”, “άριστος”, “ομιλών πολλές γνώσσες” κ.ά, προσφέρει επιχειρήματα σε ένα συριζαϊκό ακροατήριο που βάλλεται εδώ και πολλά χρόνια από τα σχετικά νεοδημοκρατικά αφηγήματα.

[ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ένα ζήτημα στο οποίο θα κληθεί κάποια στιγμή να απαντήσει ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η προσωπική σχέση, η πολιτική όσμωση και η (παρασκηνιακή) βοήθεια από/με τον Παύλο Πολάκη. Ακούγονται και θα ακουστούν πολλά ακόμα και για το πώς τα Χανιά διαδραματίζουν έναν ειδικό ρόλο στην πολιτική του πρωτοβουλία. Όπως και ένα παλαιότερο άρθρο του (Καθημερινή) που εξέφραζε συμπάθεια και υποστήριξη για την τότε διεκδίκηση της αρχηγίας της Ν.Δ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι προσωπικές επιθέσεις (όπως αυτή συνεργάτη του Νίκου Φίλη), πάντως, μάλλον τον ενισχύουν, δεδομένου ότι έχει απαξιωθεί πλέον ένα σημαντικό τμήμα του παλαιού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, καλό θα ήταν να αφήσουν ορισμένοι εκτός του ανταγωνισμού των υποψηφίων τον Αλέξη Τσίπρα. Διότι λέγονται παρασκηνιακά διάφορα περί “συμπάθειας” του τελευταίου στη νέα υποψηφιότητα, τα οποία δεν είναι ακριβή.]

Η υποψηφιότητα Κασσελάκη θα καταστήσει, πάντως, επικοινωνιακά πιο ενδιαφέρουσα την αντιπαράθεση για την ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ και θα δώσει “τροφή” στα μίντια την ώρα που -και λόγω της θερινής ραστώνης- η διαδικασία είχε ατροφήσει. Αρκετά ΜΜΕ θα “αγαπήσουν” αυτή τη νέα υποψηφιότητα, δεδομένης και της επικοινωνιακής δεινότητας του ιδίου. Στο πλαίσιο αυτό μάλλον θα προσελκύσει ψηφοφόρους (από τα νέα μέλη που είχαν εγγραφεί για να ψηφίσουν τον Αλέξη Τσίπρα) που δεν είχαν σκοπό να συμμετάσχουν.

Συγκεκριμένα, στην ανακοίνωσή του αναφέρει τα εξής:

«Με λένε Στέφανο και έχω να σας πω κάτι.

Γεννήθηκα στο Μαρούσι το 1988.

Σε μία χώρα με κληρονόμους πρωθυπουργούς. Σε μία οικογένεια με αυτοδημιούργητους γονείς. Η μητέρα μου, οδοντίατρος, δούλευε μέρα νύχτα να στηρίξει τον πατέρα μου όσο εκείνος άρχιζε την εταιρεία του. Τελικά η εταιρεία μεγάλωσε και εγώ βρέθηκα να μεγαλώνω στην Εκάλη.

Μόνο που αυτή η ευμάρεια ήταν τελικά επιφανειακή – όπως ήταν και της Ελλάδας.

Το παραδικαστικό κύκλωμα χτύπησε τους γονείς μου και τους πήρε ό,τι είχαν και δεν είχαν.

Έτσι, στα 14 μου βρέθηκα μόνος μου στην Αμερική. Όχι για πολυτέλεια. Από ανάγκη. Ήμουν τυχερός που ένα από τα παλαιότερα σχολεία των ΗΠΑ μού έδωσε πλήρη υποτροφία. Και αργότερα, η υποτροφία Ανδρέα Δρακόπουλου μού επέτρεψε να φοιτήσω στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.

Το 2009, στα 21 μου, εν μέσω οικονομικής κρίσης, βρήκα δουλειά στην Goldman Sachs και είδα από κοντά τι είναι Κεφάλαιο. Το να αγοράζεις τον κόπο του άλλου φτηνά. Το πόση αλαζονεία φέρνει το χρήμα.

Γι’ αυτό και άφησα αυτήν τη δουλειά. Πήρα δάνειο με προσωπική εγγύηση, και τρία χρόνια μετά κατάφερα να μπω στην ποντοπόρο ναυτιλία. Διαχειριζόμενος ρίσκο όλο το 24ωρο.

Μετά από πολύ ιδρώτα, πήρα μια μεγάλη οικονομική ανάσα.

Αλλά υπάρχει μια άλλη ανάσα, πολύ πιο σημαντική: Είναι η ανάσα της ελευθερίας.

Γνώρισα τον Τάιλερ στα 31 μου. Νοσοκόμος στις ΜΕΘ, ξαγρυπνούσε δίπλα στους ασθενείς, ενώ έκανε το διδακτορικό του με το φως της ημέρας. Και όπως είχα δει από τους γονείς μου στα εύκολα και στα δύσκολα, όταν βρίσκεις έναν άνθρωπο καλύτερο από σένα, κάνεις ό,τι μπορείς να τον κρατήσεις, ό,τι και να λένε οι άλλοι.

Δεν έχω γκέι ατζέντα. Έχω ανθρώπινη ατζέντα. Με προτάσεις που τις διαβάσατε πριν από μερικές μέρες, που άλλοι φοβούνται να τις πουν.

Προνόμια για λίγους και εκλεκτούς τέλος, διαφάνεια παντού, τομές σε υγεία, παιδεία, εργασία, δικαιοσύνη, διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας στον στρατό.

Έχω επίγνωση ότι δε διαθέτω κομματική προϋπηρεσία. Η προϋπηρεσία μου είναι στην εργασία και στην κοινωνική ζωή.

Η υποψηφιότητα που τώρα θέτω δείχνει έναν άλλο δρόμο: Από την κοινωνία, για την κοινωνία.

Αρκετές γενιές χάθηκαν. Έφτασε η ώρα να φτιάξουμε το Ελληνικό Όνειρο που τόσο έχουμε ανάγκη. Με ένα κράτος που διασφαλίζει ισοτιμία στην ευκαιρία. Με έναν πολίτη που το μέλλον του δεν προδιαγράφεται από το πού και πώς γεννήθηκε.

Για να γίνει το Ελληνικό Όνειρο πραγματικότητα, πρέπει να νικήσουμε όσους ωφελούνται από μία Ελλάδα άγονο χωράφι και όχι Ευρώπη στην πράξη.

Θέλετε να βάλετε απέναντι στον κληρονόμο Μητσοτάκη ένα άτομο αυτοδημιούργητο;

Θέλετε να βάλετε απέναντι στους δήθεν άριστους ένα άτομο που μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, που τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία;

Θέλετε να βάλετε απέναντι στον Πρωθυπουργό της δήθεν οικονομικής σταθερότητας ένα άτομο που ξέρει καλύτερα χρηματοοικονομικά και επιχειρείν από εκείνον, επειδή έχει δουλέψει και επιχειρήσει;

Θέλετε να βάλετε απέναντι στον σκηνοθετημένο Πρωθυπουργό του Γκρίνμπεργκ έναν άνθρωπο με ενσυναίσθηση;

Θέλουμε να βάλουμε απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη κάποιον που θα τον νικήσει;

Εγώ έχω όρεξη, δεν έχω καμία απολύτως εξάρτηση, δεν μπορούν να με εξαγοράσουν, όπως δεν μπόρεσαν να εξαγοράσουν τον Αλέξη.

Η υποψηφιότητά μου είναι ριζοσπαστική. Όπως και η ζωή μου.

Πάμε μαζί με σχέδιο. Το Ελληνικό Όνειρο δεν έχει χαθεί. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Καιρός να αναγεννηθούμε. Καιρός ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει και πάλι νικητής. Καιρός η σύγχρονη Αριστερά να γίνει πράξη. Καιρός να κάνουμε τον κάθε πολίτη υπερήφανο».