Ακροδεξιά: Ο αθέατος μηχανισμός, το νεύμα από τη φυλακή, η “τρύπια” ανάλυση…

Σε μεγάλο βαθμό η εγχώρια -κατόπιν …κάλπης- ανάλυση σχετικά με την έκρηξη της ακροδεξιάς περιστρέφεται στο παλαιό μνημονιακό αφήγημα περί κοινωνικών ανισοτήτων που υποδαυλίζει το φαινόμενο. Είναι, όμως, μόνο αυτό, ή κυρίως αυτό;

Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη συμβαίνουν τερατώδη πράγματα που μεταβάλλονται ταχύτατα σε “κανονικότητα”, η καθ’ ημάς αντίληψη, ωστόσο, αποφεύγει ή αρνείται να τα συμπεριλάβει στην ψηλάφηση των κοινωνικών τάσεων. Μόλις τώρα κάποιοι επικαλούνται μία προ μερικών εβδομάδων δημοσκόπηση στη Γερμανία που έφερε το ακροδεξιό και ξενοφοβικό AfD με ποσοστά κοντά στο 20%, πίσω από το σύμπλεγμα των χριστιανοδημοκρατών και χριστιανοκοικωνιστών και με το συγκυβερνών SPD (Σοσιαλδημοκράτες) να καταρρέουν στην τρίτη θέση. Το AfD, όμως, διογκώνεται ως ένα “τέταρτο κύμα” και κατακτά ακόμα και την πρώτη θέση στα ομόσπονδα κρατίδια εδώ και μερικά χρόνια. Μόλις χθες εξέλεξε για πρώτη φορά περιφερειάρχη στο Ζόνεμπεργκ της Θουριγγίας, όπου κέρδισε με διαφορά 5,5 μονάδες τον Χριστιανοδημοκράτη υποψήφιο στον δεύτερο γύρο.

Στην ανατολική Ευρώπη,από την Πολωνία, την Τσεχία, την Ουγγαρία του Όρμπαν και άλλες χώρες κυβερνούν κόμματα με ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό και ομοφοβικό πρόσημα. Οι ιδεολογίες του φόβου και του σκοταδισμού σαρώνουν. Ανάλογα φαινόμενα κυριαρχούν πολιτικά στις βορειοευρωπαϊκές χώρες, όπου οι ακροδεξιοί μετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας.

Οι περισσότερες από τις χώρες αυτές παραμένουν στο κλαμπ των πλουσιότερων της Ευρώπης, άλλες είναι πάνω από τον μέσο όρο. Μπορεί να εικάσει εύλογα κανείς πως δεν είναι μόνο η πτωχοποίηση και οι κοινωνικές ανισότητες αυτές που πυροδοτούν το φαινόμενο της ιδεολογικής επικράτησης της ακροδεξιάς. Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβαίνει, τελικά, και στην Ελλάδα, όπου βεβαίως συντρέχουν και επιπλέον λόγοι.

Η Αριστερά ενώ έχει σε γενικές γραμμές προσεγγίσει σωστά τις συγκεκριμένες τάσεις προσπάθησε να τις προσαρμόσει στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Στοχοποίησε, για παράδειγμα, τον Κυριάκο Μητσοτάκη για “ορμπανοποίηση” χωρίς να αντιλαμβάνεται πως οι αντιλήψεις έχουν γίνει εδώ και καιρό αποδεκτές από σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, το οποίο, όμως, δεν θεωρεί τη Ν.Δ το βασικό της όχημα. Επίσης αγνόησε το γεγονός πως δεν είναι (μόνο) οι ανισότητες η καύσιμη ύλη του φαινομένου και δεν βρήκε πειστικές απαντήσεις στα ζητήματα που πρωτίστως το πυροδοτούν. Το μεταναστευτικό, την ψευδαίσθηση ασφαλείας, τον εθνοκεντρισμό, την απαξίωση της Ευρώπης και άλλα. Ο “κασιδιαρισμός” είναι ανεκτός από περισσότερους από τους ψηφοφόρους των “Σπαρτιατών”, το τοξικό “πρόγραμμα” της Νίκης αγγίζει πιθανότατα μεγαλύτερο εύρος από την επιρροή του δασκάλου από την Κατερίνη.

Μερίδα της κοινωνίας αδυνατεί να βγάλει τον μήνα λόγω ακρίβειας αλλά προτάσσει τελικά ως σημαντικότερο θέμα τους “ξένους”, την Ροδόπη (…), το εθνικό “ιδεώδες”. Αδιαφορεί για τις παρακολουθήσεις (ή ισοπεδωτικά τις αποδίδει στα αδύνατα σημεία του πολιτικού συστήματος- όλοι φταίνε), ξεχνάει τα Τέμπη και την Πύλο, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την αστυνομική καταστολή. Ακόμα περισσότερο όταν εισπράττει μικρά οικονομικά ανταλλάγματα.

Η αντιπαράθεση στην ατζέντα της ακροδεξιάς δεν έβλαψε, έτσι, τη Ν.Δ, η οποία μπορούσε αν όχι να την υπηρετήσει, τουλάχιστον να μην την ενοχοποιήσει, έβλαψε, όμως, το αμήχανο “ανοικτό όραμα”του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν δει κανείς τα ποσοστά των “Σπαρτιατών” και της “Νίκης” στις λαϊκές γειτονιές μόνο τρόμο μπορεί να νοιώσει.

Και είναι ακόμα πιο τρομακτικό το γεγονός ότι ένας καταδικασμένος για εγκληματική (δολοφονική) οργανωση χρυσαυγίτης μπορεί μόνο με την επίνευσή του από την φυλακή να κινητοποιήσει έναν αθέατο μηχανισμό και να βάλει ένα μέχρι χθες ανύπαρκτο κόμμα στη Βουλή. Ο Ηλίας Κασιδιάρης έκανε κανονικά προεκλογική καμπάνια και ουδείς αντέδρασε, οι αφελείς επαναπαύτηκαν στις θεσμικές διατάξεις που έμπαζαν από παντού…