Ο Πολάκης δεν είναι (μόνο) εσωτερικό θέμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάτι περισσότερο…

Η τραγωδία στα Τέμπη είναι -δεν ήταν διότι επεκτείνεται εις το διηνεκές- μία τομή στον χρόνο και ως εκ τούτου σχεδόν τίποτε άλλο δεν θα χωρά για πολύ καιρό στην δημόσια σφαίρα. Ο,τιδήποτε θα μοιάζει ασήμαντο μπροστά στον πόνο, την οργή και την συζήτηση που άνοιξε σχετικά με το ποιό κράτος, ποιοί εκπροσωποί του και, κυρίως, πώς θα μπορέσουν να εγγυηθούν πως ό,τι συνέβη δεν θα ξανασυμβεί και πώς οι παθογένειες θα σταθεί εφικτό να ιαθούν και να μην διαιωνίζονται ως μεταστατική κατάσταση με Πόντιους Πιλάτους που θα μετακινούν τις ευθύνες.

Προσπαθώ να τηρώ αυτή την άποψη, να την κρατώ στο επίκεντρο όσων λέω και όσων γράφω. Θα επιτρέψω στον εαυτό μου, ωστόσο, δυο τρεις κουβέντες σχετικά με τον ανακύψαν θέμα Πολάκη μετά την σιγή που επέβαλε ο θρήνος και η αναζήτηση των υπευθύνων για την τραγωδία.

Ουδείς εγκάλεσε ποτέ τον Παύλο Πολάκη για την υπουργική του αποτελεσματικότητα (ως αναπληρωτής της Υγείας) και την εντιμότητά του. Οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ τον αξιολογούν ως έναν καλό υπουργό, σε καμία περίπτωση δεν ήταν από τους μέτριους ή τους κακούς σε ένα σύστημα που νοσεί εδώ και δεκαετίες. Περί εντιμότητας, δε, δεν έχει ακουστεί ποτέ το παραμικρό. Ούτε, φυσικά, για την επιδεξιότητα με την οποία ανέδειξε σκάνδαλα και όζουσες υποθέσεις της σημερινής διακυβέρνησης.

Εκείνο που πάντοτε προβλημάτιζε ή προκαλούσε μείζονες αντιδράσεις ήταν “η συμπεριφορά Πολάκη”, ο επιπόλαιος αλλά έμφυτος τρόπος με τον οποίο μπορούσε να μετατρέψει τον λαϊκισμό σε ακραίες εκφράσεις. Αυτή η πορεία κορυφώθηκε με την στοχοποίηση δημοσιογράφων, τραπεζιτών και δικαστών με εκείνη την (νυχτερινή) ανάρτηση που ανάγκασε τον Αλέξη Τσίπρα να του δείξει την πόρτα εξόδου από τα ψηφοδέλτια. Είχε προηγηθεί, βεβαίως, η αμφισβήτηση του ίδιου του αρχηγού του, όταν προσπάθησε να επιβάλει έναν φίλο του στο ψηφοδέλτιο Χανίων.

Αν το δεύτερο αφορούσε τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο (η στοχοποίηση) αφορούσε: αφενός την στρατηγική μετατόπιση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς την μετριοπαθή διαχείριση, την θεσμικότητα και τον λεγόμενο κεντρώο χώρο, και αφετέρου τον σεβασμό προς τους θεσμούς και την δημοκρατική λειτουργία.

Ακόμα κι αν πιστεύεις πως η ενημέρωση χειραγωγείται δεν δικαιούσαι να κρεμάς πρόσωπα στα μανταλάκια και να αναγορεύεις σε εχθρούς κάποιους δημοσιογράφους παραδίδοντάς τους στον φανατισμένο κομματικό οπαδισμό. Πρόκειται για φασίζουσα πρακτική που το ίδιο το κόμμα σου έχει -και σωστά- καταγγείλει κάθε φορά που γίνεται από την άλλη πλευρά.

Η επιστολή συγγνώμης και μεταμέλειας του Παύλου Πολάκη απευθύνθηκε προς τα κομματικά όργανα και προς τον Αλέξη Τσίπρα. Από εκείνον ζήτησε επιείκεια και κατανόηση.

Στην επιστολή αναφέρει πως δεν είχε την πρόθεση να στοχοποιήσει κανέναν. Το έπραξε, όμως.

Και επειδή το έπραξε, οφείλει μία δεύτερη συγγνώμη προς αυτούς τους οποίους στοχοποίησε. Αυτό δεν το έχει κάνει ακόμα. Και δημιουργεί εύλογα την υποψία πώς εάν το κόμμα και ο Αλέξης Τσίπρας του συγχωρήσουν το “αδίκημα” μπορεί στην επόμενη στροφή να το ξανακάνει. Επειδή κατά βάθος αυτό πιστεύει.

Κατά το παρελθόν, σε ανάλογες περιπτώσεις (στοχοποίησης δημοσιογράφων μεταξύ αυτών) ερχόταν εκ των υστέρων ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να ζητήσει συγγνώμη από αυτούς που είχε διασύρει ο Παύλος Πολάκης. Ο ίδιος ποτέ. Προφανώς και δεν είναι “κανονικό” κάτι τέτοιο.

Δεν μπορώ να προβλέψω μέχρι που θα φτάσει η επιείκεια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του Σφακιανού, εάν, δηλαδή, θα του δώσει “χάρη” λόγω αναγκαίας εκλογικής πανστρατιάς, και θα τον επανεντάξει στα ψηφοδέλτια- στα Χανιά ή κάπου αλλού. Δεν αγιάζει, όμως, ο σκοπός τα μέσα, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Υπάρχει και υπέρτερος σκοπός, υπάρχει, δηλαδή, ένας στρατηγικός πολιτικός και εκλογικός/ μετεκλογικός στόχος που δεν μπορεί να υπηρετηθεί από αντιλήψεις Πολάκη, ή, έστω, αντιλήψεις που περιέρχονται σε προεκλογική ύπνωση και θα φουντώσουν ξανά στο μέλλον. Διότι τότε το κόστος θα είναι ακόμα μεγαλύτερο.

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να προχωρήσει στον δρόμο που πιστεύει και να κριθεί για το αποτέλεσμα. Ο δε Παύλος Πολάκης πρέπει να κρατήσει την ζωτικότητά του για την δρώσα πολιτική και να μην την εξαντλεί στον άμβωνα. Πρέπει να πάρει τον χρόνο του και να αξιολογήσει τις συμπεριφορές του με πλήρη συνείδηση και σε απόσταση. Είναι κρίμα αλλά είναι αναγκαίο.