Η κακιά η (χ)ώρα, ο Επιμηθέας και οι συμψηφισμοί

Έσπευσαν κάποιοι να μεθερμηνεύσουν την πέμπτη παράγραφο της παραγγελίας-παρότρυνσης του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ισίδωρου Ντογιάκου για να διατυπώσουν το επιχείρημα (;) της επόμενης μέρας της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών.

Αναφέρει, λοιπόν, ο ανώτατος δικαστικός λειτουργός: “Είναι μακάβριο να λέγεται, αλλά, ενίοτε, ισχύει, ότι ένα δυσάρεστο γεγονός όπως ο θάνατος μπορεί να αποτελέσει την αφορμή, ώστε να γεννηθεί κάτι καλό. Στο πρόσφατο παρελθόν η Ελληνική Δικαιοσύνη δέχτηκε έντονη κριτική σε άλλη τραγωδία που επίσης συγκλόνισε τη Χώρα και θρηνήσαμε εκατόμβες θυμάτων.”

Η παράγραφος πονηρά αποσπάται από το σύνολο της παρέμβασης που αφορά την έρευνα των δικαστικών αρχών και αγνοείται η ακροτελεύτια φράση: “Η ορθή και ταχεία απονομή δικαιοσύνης θα αποτελεί αιώνιο μνημόσυνο για τις ψυχές των νεκρών.” Όπως και την επισήμανση: “…να περατωθεί το συντομότερο δυνατόν (η έρευνα), ασφαλώς υπό καθεστώς νηφαλιότητας, ψυχραιμίας και δικαιοκρισίας, αγνοώντας ψιθύρους και κραυγές, από οπουδήποτε και αν προέρχονται, οποιουσδήποτε και αν εξυπηρετούν”.

Κι επειδή περί “νηφιαλιότητας” ο λόγος, άρχισαν κάποιοι (πρωτοστατούντες, δε, ορισμένοι εξ ημών των δημοσιογράφων) τους συμψηφισμούς και, άκουσον- άκουσον, την ιδεολογικοποίηση της “δίκαιης θυσίας”. Ό,τι, δηλαδή, δυστυχώς τι να κάνουμε, η Ελλάδα μαθαίνει και βελτιώνεται μέσα από τον πόνο, τον θρήνο, την οδύνη, τις εκατόμβες!

Διότι, όπως λένε, η θυσία των οπαδών του ΠΑΟΚ και των μαθητών από το Μακρυχώρι Ημαθίας “εξυψώθηκε” δια της κατασκευής των σηράγγων του Μαλιακού και των Τεμπών (έργα, ως γνωστόν, προαποφασισμένα…), όπως και το τραγικό ναυάγιο του “Εξπρές Σάμινα” ήταν αυτό που μας ανάγκασε να αποκτήσουμε ασφαλή ναυσιπλοϊα, ή το Μάτι μας ανάγκασε να ανακαλύψουμε το “112”. Ναι, ειπώθηκαν και γράφτηκαν τέτοια πράγματα.

Προφανώς, κατ΄ αυτούς, οι τραγωδίες έχουν μια “παιδευτική” διάσταση, χάριν σε αυτές βελτιωνόμαστε, κι αυτό απαλύνει (;) τις συνέπειες και την οδύνη. Είναι τραγικό ακόμα και να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο και είμαι βέβαιος πως ο κ. Ντογιάκος καμία τέτοια άποψη δεν διατύπωσε. Τουναντίον, μάλλον κατέστησε σαφές πως μέσα από την δίκαιη και πλήρη απόδοση των ευθυνών μπορεί, ίσως, να προκύψει η διδαχή που θα οδηγήσει σε αφύπνιση- αν και η ιστορία δείχνει πως σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι “ερμηνευτές” του ξέχασαν κάπως την πρώτη προσταγή: την πλήρη και δίκαιη απόδοση των ευθυνών.

Κι έτσι προκύπτει και η διαχρονικότητα, άλλως πως η μοίρα του Επιμηθέα, αντίληψη, βεβαίως, που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Όταν, δηλαδή, αφορά τους μεν και όχι τους δε.

Σε αυτά τα πράγματα, όμως, στον θρήνο, την οδύνη, την τραγωδία, κανένας ανταγωνισμός δεν χωρά. Τι κάναμε εμείς, τι είχαν κάνει οι άλλοι. Η τραγωδία και οι ευθύνες που προκύπτουν μπορεί να υπάγονται σε μια αλληλουχία σφαλμάτων, έχουν όμως και στίγμα στον χρόνο (ενεστώτας και όχι αόριστος), και πρόσωπα που την φέρουν ακέραια όταν συντελείται. Ακόμα και για τα “συστημικά” λάθη του (διαχρονικού) χθες, ευθύνεται κυρίως ο τωρινός φορέας της (ευθύνης).

Εκεί έξω, δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι διαδηλώνουν για τους νεκρούς των Τεμπών, όλοι μαζί κάτω από το σύνθημα “δεν φταίει η κακιά η ώρα, φταίει η κακιά η (χ)ώρα”. Και μπορεί η χώρα να έχει πολλά πρόσωπα διακυβέρνησης και ένα πολιτικό σύστημα που την διατρέχει στον χρόνο, όμως αυτό που πρωτίστως συμβαίνει είναι η διαρραγή κάθε ίχνους εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος. Ένα κράτος που για να είναι δίκαιο πρέπει να είναι ασφαλές. Επ΄ αυτού, ναι, υπάρχουν ευθύνες, μετά τις ευθύνες, μετά τις ευθύνες…

Κανείς δεν απαλλάσσεται για το μη ασφαλές κράτος, όμως, για να αρθεί αυτή η επίκληση της διαχρονικότητας, πρέπει μία φορά, έστω μία φορά, να γίνει η αναγκαία ρωγμή στον χρόνο και να αποδοθούν πλήρως, αποφασιστικά, κατηγορηματικά, και καταλυτικά οι ευθύνες για την (μία) τραγωδία. Στο Μάτι, για παράδειγμα, κινήθηκαν διαδικασίες, πολιτικοί και επιχειρησιακοί υπεύθυνοι κάθησαν στο εδώλιο, πολιτικά πλήρωσαν τα επίχειρα οι τότε κυβερνώντες, έγιναν αφιερώματα επί αφιερωμάτων από τα μίντια (και ορθώς). Εάν, τώρα, η έρευνα μιας τριμελούς επιτροπής, ή των εισαγγελικών και ανακριτικών αρχών καταλήξει άρον-άρον (λόγω εκλογών) στην ευθύνη του “ανθρώπινου λάθους” και προσωποποιηθεί μόνο σε έναν σταθμάρχη, τότε η χώρα θα παραμείνει εσαεί …κακιά. Και η οργή (κυρίως της νέας γενιάς) θα προεκτείνεται στο μέλλον.

Σκεφτείτε το.

Υ.Γ Είναι ανεπίτρεπτο να δημοσιεύονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ύβρεις περί #δολοφονων. Αυτοί που τα αναρτούν είναι οι ίδιοι που αντιδρούσαν όταν οι “άλλοι” αναρτούσαν το ίδιο χάσταγκ μετά το Μάτι. Έλεος με τους τοξικούς και τους χυδαίους.