Παπαδόπουλος- Φλωρίδης: Φιλελεύθεροι βίοι αποκλίνοντες…

Αρχικά, μία μικρή ιστορία από το παρελθόν: ήταν παραμονές των εκλογών του Μαϊου του 2012, όταν ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος επιχειρούσε συσπείρωση του “όλου” ΠΑΣΟΚ, απέναντι -όπως έλεγε- στην “δημαγωγία” του Αντώνη Σαμαρά για την διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό σήμανε προσκλητήριο και προσέγγισε τους Αλέκο Παπαδόπουλο και Γιώργο Φλωρίδη για να επιστρέψουν και να ενταχθούν στα ψηφοδέλτια.

Ο πρώτος διατήρησε την αυτονομία του και διακρίθηκε όλα αυτά τα χρόνια ως “αναχωρητής” που παρεμβαίνει για να καυτηριάσει τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και του οικονομικού μοντέλου της χώρας, ο δεύτερος, αφού ψηλάφισε την προοπτική συγκρότησης “μετώπου λογικής” με την Άννα Διαμαντοπούλου και άλλα στελέχη, εγκαταστάθηκε πρωταγωνιστικά στην πιο σκληρή εκδοχή του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μπλοκ.

Υπό την ευρεία έννοια του όρου είναι αμφότεροι φιλελεύθεροι. Όχι, όμως, και …πολυτελείας, ώστε να εισπράξουν το ίδιο την πρόσφατη μομφή του πρωθυπουργού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφερόταν -μεταξύ άλλων- στον πρώτο, για την κριτική του στη νοοτροπία της επιδοματικής πολιτικής.

Κάπως έτσι, ο Αλέκος Παπαδόπουλος συνεχίζει ως αναχωρητής, ο δε Γιώργος Φλωρίδης αναμένει την πρόσκληση στο Μέγαρο Μαξίμου, όπου μέσω φωτογραφικού ενσταντανέ θα ανακοινωθεί η υποψηφιότητά του με τη Ν.Δ.

Το Σαββατοκύριακο, όλως τυχαίως, και οι δύο αρθρογράφησαν σχετικά με τις πολιτικές (και προεκλογικές) εξελίξεις.

Ο κ. Παπαδόπουλος γράφει στην “Καθημερινή της Κυριακής” (ολόκληρο το άρθρο εδώ):

Είναι εµφανής πλέον η ροπή της κοινωνίας μας σε φαινόμενα καλπάζουσας παρακμής και θεσμικής εξαχρείωσης.

Η χώρα σήμερα είναι γεμάτη από λειτουργικά ελλείμματα και αβεβαιότητες. Κυρίως όμως αυτό που αποσυνθέτει συστηματικά τη χώρα μας είναι η συνεχιζόμενη γενικευμένη καταρράκωση των θεσμών στον βωμό της κομματικής ιδιοτέλειας και η υποκατάστασή τους από παραθεσμούς και εξωθεσμικούς μηχανισμούς. Μακάρι να περιορίζονταν μόνο στις πρόσφατες υποκλοπές, που αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου.

Η, εδώ και χρόνια, πνευματική καθήλωση της χώρας τροφοδοτείται καθημερινά από έναν απολίτικο επικοινωνισμό, από έναν άνευ ορίων εξουσιασμό και από τη ραγδαία διαστροφή του πολιτισμικού χαρακτήρα της κοινωνίας μας από τα μέσα ενημέρωσης – και όχι μόνο.

Οι θεσμοί μας όλο και περισσότερο αποδυναμώνονται ή, το χειρότερο, ενοποιούνται λειτουργικά γύρω από νοσηρούς άξονες. Η δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα πολίτευμα που διασφαλίζει κάθε τέσσερα χρόνια την εκλογή πρωθυπουργών, βουλευτών, δημάρχων, συνδικαλιστών κ.λπ. Πραγματική θεσμική δημοκρατία σημαίνει κι άλλα πράγματα εκτός από τις εκλογές.

Ο δε Γιώργος Φλωρίδης, ο οποίος καθημερινά “τουϊτάρει” κατά του ΣΥΡΙΖΑ με μέγα πάθος, επιχειρηματολογεί,με άρθρο του στα “Νέα”, για τον σωτήριο ρόλο του πρωθυπουργού και την ανάγκη αυτοδυναμίας της Ν.Δ στις εκλογές:

«Η επιδίωξη δε της αυτοδύναμης μορφής διακυβέρνησης δεν αλλάζει καθόλου τον πολύπλευρο και στρατηγικό χαρακτήρα του περιεχομένου της, που αγκαλιάζει την πλειοψηφία των Ελλήνων. Το αντίθετο μάλιστα. Η κυβερνητική αυτοδυναμία είναι βασικός όρος για να εξσφαλιστεί η αναγκαία διαχειριστική επάρκεια και αποτελεσματικότητα, σε συνθήκες γεωπολιτικής αβεβαιότητας και υπαρκτών εθνικών απειλών»

«Έτσι, αυτό που δείχνει να καταφέρνει και να επανασυγκροτεί για δεύτερη φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια, πέραν των κομματικών τειχών, πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία, η οποία στηρίζει έναν συνασπισμό διακυβέρνησης που υπηρετεί αυτό το εθνικό έργο».

Φιλελεύθερος πολυτελείας, για το Μαξίμου, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, φιλελεύθερος ειλικρινής και ανιδιοτελής, ο Γιώργος Φλωρίδης…