Η εικόνα της χώρας, μια παράπλευρη απώλεια…

Ενώ τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου (πιο πρόσφατο αυτό των New York Times) για το άγος των εν Ελλάδι υποκλοπών συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, το πρόσωπο της Εύας Καϊλή ήρθε να εγκατασταθεί στα πρωτοσέλιδα των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών εφημερίδων και η αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου κάνει τον γύρο του διαδικτύου ως η “μακρά χειρ” της αδρά πληρωμένης προπαγάνδας των σεϊχηδων της Ντόχα.

Στο εσωτερικό, η αντιμετώπιση του νέου σκανδάλου είναι αμήχανη και αποπροσανατολιστική. Κυβερνητικά στελέχη κάνουν λόγο για ένα “πρόβλημα των σοσιαλιστών” και η τόσο δημοφιλής στις τάξεις της Ν.Δ ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ μετατρέπεται σε αποδιοπομπαίο τράγο. Η χρησιμότητά της έληξε με την σύλληψή της στις Βρυξέλλες.

Τι θα συμβεί, όμως, εάν έχει δίκιο η ιταλική La Repubblica που βάζει έμμεσα (και προσώρας άνευ αποδείξεως) στο κάδρο του Qatargate και τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν, Μαργαρίτη Σχοινά, σημαντικό παράγοντα των Βρυξελλών και ιδιαίτερα φιλόδοξο για κάποιον μελλοντικό ρόλο στα καθ΄ημάς; Από την άλλη, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος έσπευσε εγκαίρως να παραιτηθεί από την ΜΚΟ-κριό για ύποπτες συναλλαγές του ιταλού “εγκαφάλου” Πανκέρι, πυκνώνουν, ωστόσο, οι φήμες πως κι άλλα γνωστά μας πρόσωπα μπορεί να βρεθούν πίσω από τις κουϊντες.

Τυπικά, η κομματική ταυτότητα της Καϊλή γράφει “ΠΑΣΟΚ” και ως εκ τούτου το πλήγμα για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι δεδομένο. Πολλοί ανακαλούν στην μνήμη τους μια παλιά έφεση που είχαν στελέχη αυτού του κόμματος στις μίζες, από τον Άκη Τσοχατζόπουλο, μέχρι την “χορηγία” της Siemens που, όπως ομολογήθηκε, μετέφερε ο Θόδωρος Τσουκάτος στα άδηλα ταμεία της Χαριλάου Τρικούπη. Ουσιαστικά, όμως, η αντιπρόεδρος του ΕΚ είχε προ πολλού υπερβεί την κομματική της ένταξη (από την εποχή που την “ανακάλυψε” στη Θεσσαλονίκη ο Σπύρος Βούγιας και την σύστησε στα αθηναϊκά κέντρα) και είχε γίνει πρώτο όνομα στην μαρκίζα του ακραίου κέντρου και του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, για να κερδίσει στη συνέχεια εύνοια και φιλοδοξίες στην αυλή του νέου συστήματος εξουσίας. Η καριέρα της σταμάτησε στο βελγικό αστυνομικό τμήμα που κρατείται, αλλιώς θα μπορούσε να εξελιχθεί ταχύτατα και να κατακτήσει θώκους εγχώριους ή ευρωπαϊκούς με όποια σημαία ευκαιρίας επέλεγε η ίδια.

Υπάρχει, όμως, και η μεγάλη εικόνα. Η εικόνα της χώρας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο. Δυσφημείται για το σκάνδαλο των υποκλοπών, για το κράτος δικαίου, για την κατάσταση του Τύπου, και τώρα και επειδή μία προβεβλημένη πολιτικός με σημαντική θέση στους ευρωπαϊκούς θεσμούς πρωταγωνιστεί σε ένα σκάνδαλο διαφθοράς και ξεπλύματος μαύρου χρήματος ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης- εφόσον στοιχειοθετηθεί και επιβεβαιωθεί το κατηγορητήριο.

Από τις μίζες των εξοπλιστικών και το 5% των αναθέσεων στη Siemens, μέχρι τη Novartis και τις παρακολουθήσεις, για τους ευρωπαίους η Ελλάδα επιβεβαιώνει το στερεότυπο της διαφθοράς. Περισσότερο, ή λιγότερο ακριβής, είναι μια εικόνα που την αδικεί. Αδικεί τους πολίτες της που υπέφεραν τα πάνδεινα από μία χρεοκοπία που κόμματα και κυβερνήσεις προκάλεσαν, από μία επώδυνη αλληλουχία μνημονίων, από την επιτροπεία, και τώρα από την ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση.

Είναι οι ίδιοι πολίτες που έχουν ελάχιστη εμπιστοσύνη πλέον στους θεσμούς (πολιτική, δικαιοσύνη, Εκκλησία) και οι οποίοι -αρκετοί- ρέπουν προς μια διεστραμμένη αντίληψη “όλοι το ίδιο είναι” και έναν ηθικό αφοπλισμό απέναντι σε ακραία φαινόμενα βίας και στις ακροδεξιές αντιλήψεις που καραδοκούν. Θα τα βρούμε μπροστά μας…

Αυτή την εβδομάδα επιβεβαιώνεται πως ένας κορυφαίος υπουργός παρακολουθήθηκε από την ΕΥΠ, την υπηρεσία που υποτίθεται εγγυάται την εθνική ασφάλεια. Την επόμενη μπορεί να επιβεβαιωθεί πως παρακολουθήθηκαν και οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων. Είναι τα “ρυπαρά κέντρα” που τα δημιουργούν όλα αυτά, ή, μήπως, τα ρυπαρά κέντρα που δημιούργησαν κάποιοι;

Η εύκολη απάντηση που λαμβάνει και την “αξιόπιστη” σφραγίδα των δημοσκοπήσεων είναι πως δεν αφορούν σχεδόν κανένα όλα αυτά. Είναι, όμως, η απάντηση που θέλουμε; Είναι η απάντηση που μας ταιριάζει; Επαναπαυόμαστε στην εσωτερική νιρβάνα και την σιωπή και αδιαφορούμε για το πώς μας βλέπουν όλοι εκεί έξω. Ευρωπαίοι, κατ’ όνομα, μικροί φεουδάρχες του τίποτε επί της ουσίας, πολύ μακριά απ΄ όσα στην Ευρώπη θεωρούνται θεμελιώδη και αυτονόητα. Χωμένοι μέχρι τον λαιμό σε μικροθεωρίες συνωμοσίας και στην τοξικότητα, αυτάρεσκοι μπροστά στο είδωλο που έχουν/έχουμε κατασκευάσει για εμάς και το έχουμε αποδεχθεί γιατί δεν τολμάμε να δούμε την αλήθεια.

Μέχρι τις εκλογές έτσι θα πορευτούμε, ίσως και μετά. Η πνευματική ζωή (και οι …ταγοί της) απούσα, παράλυτη και υποκριτική, το πολιτικό σύστημα ανήμπορο να υπερβεί την κρίση μεγαλείου και να συναινέσει στα ελάχιστα, τα μέσα ενημέρωσης στρατευμένα. Και οι …έξω καγχάζουν για μια χώρα που, ενώ (εμφανώς) μπορεί να κάνει άλματα -και η συγκυρία την ευνοεί-, επαίρεται για τα σπουδαιοφανή την ώρα που βυθίζεται.

Το διακύβευμα για το άμεσο μέλλον (και τις εκλογές) είναι ένα: η αποκατάσταση των θεσμών και η λειτουργία της χώρας με δικαιοσύνη. Ελπίδες ελάχιστες, αλλά αυτό είναι…