Εκτός κάδρου σύγκρουσης ο Ανδρουλάκης- Στοιχίζει η κοινοβουλευτική απουσία;

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του προέδρου της κοινοβουλευτικής (του) ομάδας Μιχάλη Κατρίνη και την μεστή νομικών και συνταγματικών επιχειρημάτων ομιλία του εμπειρότατου Χάρη Καστανίδη, η χθεσινή σύγκρουση για το νομοσχέδιο περί την ΕΥΠ (και τις υποκλοπές) ανέδειξε την πλήρη αμηχανία του ΠΑΣΟΚ και το σοβαρό πρόβλημα της κοινοβουλευτικής απουσίας του αρχηγού του.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης έσπευσε, περίπου μία ώρα μετά την αποχώρηση του πρωθυπουργού και την λήξη της αντιπαράθεσης, να στείλει στα δημοσιογραφικά γραφεία και τους τηλεοπτικούς σταθμούς μία βιντεοσκοπημένη δήλωση. Πολύ λίγο, πολύ αργά.

Την ανάρτησε, δε, στο Twitter με τον συνοδευτικό τίτλο ” Ο ελληνικός λαός έγινε θεατής άλλης μιας παράστασης διχόνοιας και τοξικού λόγου από τους δυο συνήθεις πρωταγωνιστές, τον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Τσίπρα.”. Απορία ψάλτου βηξ…

‘Οταν διεξάγεται μία πολωτική και πρωτοφανής για τα κοινοβουλευτικά χρονικά σύγκρουση, κι ενώ έχουμε εισέλθει στην τελική ευθεία για τις εκλογές, η απουσία του πολιτικού, για την παρακολούθηση του οποίου (από ΕΥΠ και Pretador) “σφάζονται” Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι μόνο προβληματική για τον ίδιο, δημιουργεί ένα μεγάλο πολιτικό κενό.

Το μειονέκτημα του ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ευρωβουλευτή και όχι βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου είχε αναδειχθεί και κατά την διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ. Το εκλεκτορικό σώμα, ωστόσο, δεν το θεώρησε μείζον και του χάρισε μια ευρεία και εύκολη νίκη. Αναμφίβολα ικανός ο Μιχάλης Κατρίνης, κατορθώνει να εκπροσωπήσει το δόγμα της πολιτικής αυτονομίας, όμως, την ώρα που η πόλωση χτυπάει κόκκινο στο κοινοβουλευτικό και ευρύτερα πολιτικό κάδρο κυριαρχούν τα πρόσωπα των δύο μονομάχων και το τρίτο κόμμα μοιάζει με φτωχό συγγενή που απλώς περιμένει την ώρα της κάλπης που, εκ των πραγμάτων, θα το εξωθήσει στην λήψη πολύ σημαντικών αποφάσεων.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν φταίει, προφανώς, για την απουσία του από την Βουλή. Έχει, όμως, ευθύνη γιατί καλλιεργούνται εντυπώσεις για υποτονικότητα και αμηχανία έναντι του μείζονος θέματος των παρακολουθήσεων που έχει τον ίδιο ως πρωταγωνιστή. Αντιπαρατίθεται με ασπίδα την (ορθή) επιμονή του στους θεσμούς (Δικαιοσύνη, Ευρωκοινοβούλιο, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο PEGA), ή κάνει μερικά βήματα πίσω, αναζητώντας νέα αφετηρία που θα του επιτρέψει να κινηθεί με μεγαλύτερη άνεση όταν θα κληθεί να συνηγορήσει υπέρ σχημάτων συνεργασίας, ή να τα απορρίψει.

Η απουσία του, ωστόσο, είναι αξιοσημείωτη…