Τρεις κινήσεις Τσίπρα προς το ΠΑΣΟΚ για κυβέρνηση συνεργασίας

Προ διμήνου, ο (νέος) εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Γιάννης Μπρατάκος, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο συγκρότησης μιας κυβέρνησης συνεργασίας, με κορμό τη Ν.Δ και “ένα κόμμα ευρωπαϊκού και μεταρρυθμιστικού προσανατολισμού”. Η “φωτογραφία” του ΠΑΣΟΚ ξεκάθαρη. Με νεότερη συνέντευξή του στην RealNews, ωστόσο, ομνύει στην ανάγκη της αυτοδυναμίας, την οποία θεωρεί ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για την διακυβέρνηση της χώρας.

Η μετάβαση από την μία θέση στην άλλη δεν αφορά μόνο τον συνεργάτη του πρωθυπουργού. Διατρέχει, εδώ και μήνες, τον δημόσιο λόγο και άλλων στελεχών, το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, έχει εξοβελισθεί και η στρατηγική επιδίωξη της αυτοδυναμίας έχει γίνει αυτοσκοπός. Είναι λογικό. Η -κατά το ΠΑΣΟΚ- αποκαθήλωση του ανδρεϊκού και γεννηματικού “γκράαλ”, του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ήταν η χαριστική βολή, μετά την υπόθεση του παρακολουθήσεων με τον Νίκο Ανδρουλάκη θύμα και “νόμιμης επισύνδεσης” από την ΕΥΠ, και του Pretador.

Όταν έχεις κόψει κάθε γέφυρα, πώς να επιδιώξεις συνεργασίες; Διότι, εάν και εφόσον προέκυπτε τέτοια περίπτωση, αυτό θα ισοδυναμούσε με εξευτελισμό του ΠΑΣΟΚ και εκλογική και πολιτική του απίσχναση, σε βαθμό αφανισμού- χειρότερα απ΄ ότι συνέβη την περίοδο 2012-14.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα παλέψει μέχρις εσχάτων για την αυτοδυναμία γιατί αποτελεί όρο πολιτικής επιβίωσής του. Και επειδή, ούτε έχει, ούτε μπορεί να έχει κυβερνητικό εταίρο στον χώρο του κέντρου. Ο,τιδήποτε άλλο θα αποτελεί μια “τερατογέννεση”, πολύ χειρότερη από εκείνη που ξόρκισε από την ΔΕΘ.

Το ζήτημα από εδώ και στο εξής είναι τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Η στρατηγική της προοδευτικής διακυβέρνησης έχει αρχίσει να αποκτά (και) δημοσκοπικό αποτύπωμα, καθώς δεν αφήνει αδιάφορο ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων- ανάλογα με το πώς τίθεται το ερώτημα.

Πολλά θα κριθούν από το αποτέλεσμα της πρώτης κάλπης. Εάν η διαφορά είναι σχετικά μικρή, η δε Ν.Δ απέχει πολύ από το 37-38% (ανάλογα με το άθροισμα των εκτός Βουλής κομμάτων), όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε σε επενδυτές στο Λονδίνο, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά.

Όμως, για να αποκτήσει ουσία το αφήγημα Τσίπρα, πρέπει να κλείσουν πληγές του παρελθόντος. Μεγάλη μερίδα στελεχών του ΠΑΣΟΚ (από τον Κ. Σκανδαλίδη, τον Μιχ. Κατρίνη, τον Χ. Καστανίδη, τον Π. Γερουλάνο, τον Γ. Παπανδρέου, μέχρι τον ίδιο τον Νίκο Ανδρουλάκη), θα μπορούσαν να συναινέσουν στο εγχείρημα μιας κυβέρνησης συνεργασίας, αρκεί:

–Να υπάρχει σαφής προγραμματική πρόταση διακυβέρνησης, με στόχους και χρονοδιάγραμμα. Αυτό είναι μάλλον το ευκολότερο, αν λάβει κανείς υπόψιν του τον τρόπο π.χ με τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας υπερασπίστηκε το ΕΣΥ του Ανδρέα και του Γεννημματά, ή το πώς στάθηκε στην υπόθεση των υποκλοπών. Εάν ακούσει κανείς τον Γ.Δραγασάκη, τον Δ. Λιάκο, τον Γ. Χουλιαράκη περί την οικονομία, ή τον Ν. Φαραντούρη και τον Χ. Δούκα για τα ενεργειακά, κατανοεί πως οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές.

–Ο Αλέξης Τσίπρας, πρέπει να ανακοινώσει σύντομα μια ομάδα προσώπων με προβολή διακυβέρνησης που να μην έχουν αναγωγή στο παρελθόν της μεγάλης σύγκρουσης του πρώτου και δεύτερου μνημονίου. Ένα βήμα έγινε, όταν ο πρόεδροςτου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, με αφορμή τις υποκλοπές, “καθαγίασε” την επιστημονική εγκυρότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου, ή την συμβολή του Νίκου Αλιβιζάτου. Ή όταν πήγε στην εκδήλωση για το ίδιο θέμα που οργάνωσαν οι κεντροαριστεροί Γιώργος Σωτηρέλης και Ξενοφών Κοντιάδης. Χρειάζονται, όμως, και άλλα βήματα. Είτε ξινίζουν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι, αρκετά πρόσωπα της περιόδου 2015-19 δεν θα μπορούσαν να είναι σε μία κυβέρνηση συνεργασίας. Μπορούν να το χωνέψουν αυτό οι τάσεις και οι περσόνες της Κομουνδούρου; Ακόμα, άγνωστο.

–Ένα ακόμα πράγμα που μπορεί (και πρέπει) να κάνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να προχωρήσει σε μία διπλή αναθεώρηση της πρόσφατης ιστορίας: να καταστήσει σαφή την ευθύνη της κυβέρνησης της Ν.Δ από το 2004-2009, ώστε να κοπούν οριστικά οι συσχετισμοί με τον “τρίτο πυλώνα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ”, αφετέρου να αποκηρύξει εύσχημα την ρητορική της περιόδου μετά το 2009. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κανένα λόγο να αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ με πατερναλισμό. Είναι και σε ικανό βάθος χρόνου θα εξακολουθήσει να είναι η ηγετική φιγούρα στον χώρο της κεντροαριστεράς. Δεν θα σπαταλήσει το κεφάλαιό του εάν τείνει χείρα φιλίας με ειλικρινή τρόπο και αυτοκριτική. Το αντίθετο, κερδισμένος θα βγει. Πάντοτε ο μεγαλύτερος κάνει το γενναίο βήμα.

Όλα αυτά πρέπει να γίνουν πριν την πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής. Για να ενισχύσει και την κινητικότητα όσων σκέφτονται να απόσχουν, ή των αναποφάσιστων. Να δημιουργήσει ένα ρεύμα υπέρ μιας κυβέρνησης συνεργασίας που θα έχει ουσία και λογική.