Δεν είναι καρικατούρα, έχει σχέδιο και είναι επικίνδυνος…

Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης δεν είναι μόνο ένας ναζιστής από το παρελθόν, ένας αρνητής του Ολοκαυτώματος και φανατικός αντισημίτης. Όσοι τον αντιμετωπίζουν ως μία φαιά καρικατούρα, ή ως έναν “απόστρατο” φασίστα, κάνουν μεγάλο λάθος.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Η επιμονή του να προκαλεί με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς μέσα στο δικαστήριο δεν οφείλεται σε κάποια πολιτική “άνοια”, και ως εκ τούτου δεν πρέπει να του αποδίδεται το “ακαταλόγιστο”, κάτι που ως στάση μάλλον προτιμά η δικαστική έδρα για να αποφύγει …κακοτοπιές.

Πρόκειται για σχέδιο που αποσκοπεί στα εξής:

• Πρώτα, στο να αποπροσανατολίσει από την ουσία της δίκης της εγκληματικής οργάνωσης της “Χρυσής Αυγής”. Να φύγουν, δηλαδή, τα βλέμματα από την Μάγδα Φύσσα, και η προβολή της διαδικασίας από τα εγκλήματα των νεοναζί, και να εστιάσει ο φωτογραφικός φακός στην εικόνα του φασιστικού χαιρετισμού. Η γελοία επίκληση του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά γίνεται μόνο για να “επιχειρηματολογηθεί” η προκλητική κίνηση ενόψει της απόφασης του πειθαρχικού συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Και για να γίνει πιο εύκολη η μετάδοση του μηνύματος.
• Και, παράλληλα, στο να συνδράμει στην επιχειρούμενη αποενοχοποίηση και αναβίωση του νεοναζιστικού μορφώματος που “σάρωνε” πριν δέκα χρόνια και έφτασε μέχρι τα έδρανα της Βουλής.

Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης αντιλαμβάνεται πως οι νεοναζί με νέο, πιθανώς, μανδύα αποκτούν ερίσματα ικανά για να επιστρέψουν στη Βουλή. Οι “Έλληνες” του Ηλία Κασιδιάρη καταγράφουν σταθερά ποσοστά πάνω από το 2% σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η δε “Χρυσή Αυγή” ένα επιπλέον 1% στις περισσότερες από αυτές. Η “μαγιά” υπάρχει και ενισχύεται από την οργή και απογοήτευση του κόσμου λόγω της πτωχοποίησης και της ακρίβειας, ενώ, ταυτόχρονα, προϊόντος του χρόνου αποενοχοποιείται ως “τάση” που – με άλλες προμετωπίδες- κερδίζει έδαφος σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και φθάνει ακόμα και στην διακυβέρνηση.

Η δικαστική έδρα, αντιμετωπίζοντας φοβικά και ανεκτικά τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, ρίχνει (άθελά της) νερό στον μύλο της φασιστικής συμπεριφοράς και εμμέσως καθιστά εύπεπτο το εμετικό.

Ανάλογο είναι και το λάθος του πολιτικού δημοκρατικού τόξου. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, παγιδευμένες στην προεκλογική διαμάχη της ακραίας πόλωσης, δυσκολεύονται να αντιληφθούν πως το φίδι δεν αποκεφαλίστηκε ολοκληρωτικά και άρχισε να γεννά μικρά φιδάκια. Ο κίνδυνος μιας Βουλής με τους ιδεολογικούς επιγόνους των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα είναι υπαρκτός. Και εφόσον συμβεί κάτι τέτοιο, τα δημοκρατικά κόμματα θα έχουν κάνει για δεύτερη φορά το ίδιο λάθος.