Τσίπρας: Όλες οι κρίσιμες αποφάσεις στον τομέα της Ενέργειας από την κυβέρνηση ήταν λανθασμένες

Τις ευθύνες της κυβέρνησης για το ρεκόρ ενεργειακού πληθωρισμού ανέδειξε ο Αλέξης Τσίπρας κατά τον χαιρετισμό του στο νέο βιβλίου του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιά Νικόλα Φαραντούρη «Η Ενεργειακή Κρίση στην Ελλάδα – Η δίνη της ακρίβειας, οι προειδοποιήσεις, οι προτάσεις για έξοδο».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ τόνισε πως όλες οι κρίσιμες αποφάσεις στον τομέα της ενέργειας από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης, ήταν λανθασμένες.

«Καταρχήν ας εξετάσουμε αυτές τις αποφάσεις σε σχέση με το κριτήριο της αυτονομίας και της αυτάρκειας της χώρας σε σχέση με την προσφορά της ενέργειας στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.

Να θυμίσω την απόφαση για την βίαιη απολιγνιτοποίηση το 2019;

Δεν μιλάμε εδώ για την σταδιακή και ομαλή πορεία μείωσης του μίγματος του λιγνίτη στην  παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και την αντικατάστασή του από ΑΠΕ, που όλα τα κράτη είχαν προβλέψει -και σωστά-

Μιλάμε για την απόφαση της βίαιης – απότομης μείωσης, του ξαφνικού θανάτου των λιγνιτικών μας μονάδων, ακόμη και της υπερσύγχρονης μονάδας της Πτολεμαΐδας που δεν έχει τεθεί καν σε λειτουργία, παρ’ ό,τι στοίχισε δισεκατομμύρια στον Έλληνα φορολογούμενο και  που με τόση βιασύνη ανακοίνωσε ο κος Μητσοτάκης, μόλις δύο μήνες από την ανάληψη της εξουσίας.

Άρα αυτό που έγινε στη πράξη δεν ήταν βίαιη απολιγνιτοποίηση αλλά βίαιη αεριοποίηση. Έτσι ενώ όλες οι χώρες μείωναν την κατανάλωση Φυσικού Αερίου ιδίως στην ηλεκτροπαραγωγή (Ολλανδία κατά 49% Γαλλία κατά 46%), στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 24%.

Και ταυτόχρονα είχαμε πλήρη απόσυρση του κράτους από τη δυνατότητα να παρεμβαίνει για να εξασφαλίζει χαμηλές και σταθερές τιμές ενέργειας. Με την ιδιωτικοποίηση μιας σειράς κρίσιμων δημόσιων εταιρειών ενέργειας.

Την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του ΔΕΔΔΗΕ, της ΔΕΠΑ Υποδομών. Θυμίζω ότι ΔΕΔΔΗΕ και ΔΕΠΑ Υποδομών, αποτελούν μονοπώλια καθώς έχουν στην ιδιοκτησία τους τα δίκτυα διανομής ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου αντίστοιχα. Δηλαδή ο δημόσιος βραχίονας που ειδικά σε καιρούς κρίσης πρέπει να παρεμβαίνει, απαξιώθηκε, ή πωλήθηκε ή αφέθηκε στην λογική της κερδοσκοπίας.

Οι ΑΠΕ που αποτελούν την πιο φιλική προς το περιβάλλον μορφή παραγωγής ενέργειας, που επιπλέον είναι ευρέως διαθέσιμες και επομένως μπορεί να επωφεληθεί από αυτές το σύνολο της κοινωνίας με άμεσο τρόπο,  με βάση το μοντέλο ιδιοπαραγωγής- ιδιοκατανάλωσης, τρία χρόνια τώρα δεν στηρίχτηκαν.

Όλα τα έργα που παρουσιάζει σήμερα η κυβέρνηση είναι αυτά των 3000 MW  που εντάχθηκαν στο πλαίσιο στήριξης την περίοδο 16-18.
Είναι αυτά που εγκαταστάθηκαν από το 18 μέχρι σήμερα με δεσμευτικά χρονοδιαγράμματα 24 και 36 μηνών και θα εντάσσονται ακόμη και μέχρι το 2023 λόγω των παρατάσεων που έλαβαν εξαιτίας της πανδημίας.

Θα διαβάσατε στις κυριακάτικες εφημερίδες τη κριτική για δεκάδες ώριμες επενδύσεις εκατομμυρίων, που με απόφαση του υπουργού μένουν εκτός δικτύου, για να προωθηθούν άλλες με πελατειακά κριτήρια.

Αλλά, επαναλαμβάνω, το κρισιμότερο είναι ότι εγκαταλείφθηκε η πολιτική στήριξης των ΑΠΕ και των ενεργειακών κοινοτήτων.

Τέλος οι Ελεγκτικοί Μηχανισμοί, τέθηκαν σε πλήρη αδράνεια.

Ακόμη και οι Ανεξάρτητες Αρχές που οι ίδιοι διορίσανε έγιναν εχθροί, καταγγέλλοντας παρεμβάσεις που έγιναν στο έργο τους. Έγιναν εχθροί γιατί απαιτούσαν να υπάρχει ένας στοιχειώδης έλεγχος στην αγορά».

Όπως τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας, «η κυβέρνηση, δέσμια των ιδεολογικών της εμμονών αλλά και ισχυρών συμφερόντων στο χώρο της ενέργειας, απενεργοποίησε από την πρώτη μέρα της θητείας της την δυνατότητα του κράτους να παρεμβαίνει στον τομέα της ενέργειας και αγνόησε αυτό που κάθε χώρα θα έπρεπε να έχει ως πρώτο στόχο: την ενεργειακή ασφάλεια και αυτονομία, παραδίδοντας τη χώρα στο ρίσκο του εισαγόμενου φυσικού αερίου.  

Ανεξάρτητα λοιπόν από την ανεπάρκεια της Ευρώπης, οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης για το ρεκόρ ενεργειακού πληθωρισμού είναι εξαιρετικά μεγάλες». Όλα αυτά τα δεδομένα καταγράφονται στο βιβλίου του Φαραντούρη».

Ο Αλέξης Τσίπρας έκλεισε τον χαιρετισμό του λέγοντας πως ο Νικόλας Φαραντούρης «ως επιστήμονας τις μέρες της ενεργειακής κρίσης κάνει το καθήκον του. Τεκμηριώνει, διαφωτίζει, παρεμβαίνει.

Αυτός είναι ο ρόλος της επιστήμης. Όχι να είναι στην υπηρεσία της προπαγάνδας, αλλά στην υπηρεσία της αλήθειας, στην υπηρεσία του κοινού καλού. Έτσι όπως ο καθένας το κατανοεί. Και έτσι όπως αντικειμενικά η επιστήμη το προσδιορίζει.

Μακάρι να ήταν οι περισσότεροι συνάδελφοί του σε αυτή τη κατεύθυνση που είναι ο Νικόλας. Και μακάρι να είναι αυτό το βιβλίο μια αφορμή να προβληματιστούμε και να αφυπνιστούμε. Να αφήσουμε τις εύκολες ατάκες και να αναζητήσουμε λύσεις που περνάνε μέσα από τη βάσανο της μελέτης, της γνώσης και της τεκμηρίωσης. Γιατί μόνο τότε οι λύσεις θα είναι δίκαιες και βιώσιμες».