Hashtag και “λαϊκά δικαστήρια”

Τα περί “κόμματος παιδοβιαστών” που ακούγονται από ορισμένους, λόγω της αδράνειας μιας αντίληψης όχλου που στήνει αγχόνες χωρίς να σκεφτεί δύο φορές τι σημαίνει αυτό, είναι και ανήθικο, και χυδαίο, και πολιτικά ανερμάτιστο. Τι θα συνέβαινε, για παράδειγμα, εάν μεταξύ των “213”, ή ακόμα και εκείνων σε βάρος των οποίων εκδίδονται εντάλματα σύλληψης επειδή αποδεδειγμένα έχουν βιάσει (επ΄ αμοιβή) την 12χρονη στα Σεπόλια, βρισκόταν και κάποιος που έχει “θητεύσει”, ή έχει σχέση, με άλλον πολιτικό χώρο;

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Και, επιπλέον, πως συνάδει με το ήθος μιας παράταξης που διευρύνεται, συνομίλησε ή επιδιώξει να συνομιλήσει ξανά σε ένα ευρύτερο πολιτικό φάσμα, να δέχεται πως ο παιδοβιασμός μπορεί να έχει συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα; Ευτυχώς, οι ψύχραιμοι που ηγούνται δεν πέφτουν σε αυτό το σφάλμα, οφείλουν, ωστόσο, να μεμφθούν και να καθοδηγήσουν εκείνους που υποκύπτουν εύκολα στον πειρασμό του λαϊκισμού και του διχασμού.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα έχει και μια πρόσθετη και πολύ σημαντική διάσταση. Έχει υποστεί τέτοιες χυδαίες επιθέσεις, όταν έκαναν θραύση τα #hashtag #Συριζα_δολοφονοι (για το Μάτι, ή παλαιότερα για την Marfin), ή #Συριζα_προδοτες (για την Συμφωνία των Πρεσπών). Γι αυτό και πρέπει να είναι δυο φορές προσεκτικότερα όσα στελέχη ρέπουν στο να εκπέμπουν την ίδια τοξικότητα που έχουν εισπράξει από πολιτικούς αντιπάλους.

Τα social media δεν είναι “λαϊκά δικαστήρια”, όσο κι αν κάποιοι χρήστες και τα γνωστά τρολ (της μιας και της άλλης πλευράς) φαντασιώνονται εαυτούς σε ρόλο ενόρκων που αποφασίζουν ποιος θα οδηγηθεί στην πυρά και ποιός όχι.

Στην χώρα έχει σωρρευτεί πολύ τοξικό φορτίο, η κοινωνική χύτρα έχει φτάσει σε σημείο βρασμού και εύκολα μπορεί να τιναχθεί το καπάκι στον αέρα.

Είναι γενικευμένη η αίσθηση ατιμωρησίας που μαζί με τις ανισότητες, την πτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση τμημάτων της κοινωνίας είναι βέβαιο πως θα διχάσει ακόμα περισσότερο και θα προκαλέσει μη ανατάξιμες ρωγμές. Μπορεί και χειρότερα πράγματα που ήδη αποτυπώνονται ως μηνύματα στις δημοσκοπήσεις.

Η κριτική για την λειτουργία της αστυνομία, ακόμα και της Δικαιοσύνης, ή ακόμα χειρότερα για τις όποιες προσπάθειες συγκάλυψης, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και θεμιτή είναι, και επιβεβλημένη. Ο βόρβορος, όμως, της ισοπεδωτικής προσέγγισης, όχι.

Υ.Γ Σε συνέχεια όλων αυτών, παραθέτω την άποψη του καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλου (οι γνωρίζοντες αντιλαμβάνονται τους λόγους για τους οποίους, εκτός από το αδιαμφισβήτητο επιστημονικό του κύρος, η γνώμη του έχει ιδιαίτερη αξία). Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό (εδώ).