Έκθεση για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μιχάλη Κακογιάννη

Με την αφιερωματική έκθεση «Ο Κόσμος του- Ο Κόσμος μας» το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης γιορτάζει τα 100 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου Έλληνα σκηνοθέτη, την προσεχή Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου στο χώρο του (Πειραιώς 206. Ταύρος) μια «μικρογραφία της Επιδαύρου», όπως τον αποκαλούσε ο ίδιος ο δημιουργός του.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, υπό την επιμέλεια του εικαστικού & σκηνογράφου Κωνσταντίνου Ζαμάνη, με τη συμβολή- συμβουλή του κορυφαίου σκηνογράφου Διονύση Φωτόπουλου.

Στον εκθεσιακό χώρο, ξεδιπλώνεται ο μαγικός κόσμος του Μιχάλη Κακογιάννη και φωτίζεται μέσα από τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη ζωγραφική, τα κείμενα και την καθημερινότητα του. Με απλό τρόπο παρουσιάζονται θεματικά οι αναζητήσεις στην πορεία του μακρόπνοου έργου του. «Προσπαθώντας να συνενώσουμε τις εξαιρετικά επεξεργασμένες φωτογραφίες από τις ταινίες του , την παρέμβαση στο κτήριο του Ιδρύματος από τον Jim Gogswell, μικρά τεκμήρια / υλικά από τα γυρίσματα, τους στίχους του και την παρουσίαση όλου του Αρχείου του Μιχάλη Κακογιάννη, θελήσαμε να δώσουμε στον επισκέπτη το έναυσμα να αναστοχαστεί, να ξανα-γνωρίσει και να εμπνευστεί από το έργο ενός άνδρα πολυσχιδούς, εμπνευσμένου και ακούραστου» σημειώνει ο επιμελητής Κ. Ζαμάνης

Οι επισκέπτες θα δουν κοστούμια, σκηνικά, φωτογραφίες από γυρίσματα, από τη «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα Μαύρα», την «Ιφιγένεια», την «Ηλέκτρα», τον «Ζορμπάς» αλλά και το γραφείο του και την κάμερα με τις οποία αιχμαλώτιζε τις σκηνές των ταινιών.

Δοσμένος ολοκληρωτικά στην τέχνη, είτε σκηνοθετούσε είτε έγραφε είτε ζωγράφιζε εξέφραζε μέσα από αυτή προβληματισμούς αξίες και μηνύματα ταξικά, κοινωνικά, πανανθρώπινα : για τη θέση της γυναίκας, τα πυρηνικά, ενώ στο ντοκιμαντέρ «Αττίλας 74», καταγράφει την Τουρκική εισβολή και κατοχή της πατρίδα τους, την Κύπρο.

Ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν ένας Πολίτης του Κόσμου. Ένας καλλιτέχνης που μπορούσε να δημιουργεί στα μεγαλύτερα θέατρα του πλανήτη, να βλέπει τις ταινίες του να πηγαίνουν στα Όσκαρ και παράλληλα να ψάχνει στις φτωχογειτονιές της Ελλάδας για να βρει το ιδανικό σκηνικό της «Στέλλα». Συνδύαζε το ελληνικό με το διεθνές, ακροβατώντας στις ξένες παραγωγές με αμιγώς ελληνικό τρόπο.

Το ίδρυμα ήταν ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιήθηκε. «Σαν μια μεγάλη παραγωγή ταινίας…. Φτιάξαμε έναν χώρο για θεατρικές παραστάσεις που νομίζω είναι μοναδικός στην Αθήνα. Είναι σαν μικρογραφία της Επιδαύρου, με σινεμά, αίθουσες εκθέσεων, καμαρίνια, γραφεία είναι πολύ ωραίο», έλεγε ο ίδιος για το τελευταίο δημιούργημα που μας άφησε. Έναν ανοιχτό χώρο πολιτισμού, μία παρακαταθήκη για όλους.