Editorial Libre: Περί πολιτικής αστάθειας…

Είναι αλήθεια -και αποτυπώνεται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις- πως οι πολίτες ιεραρχούν ως πρώτο πρόβλημα, απ΄ όσα αντιμετωπίζουν, την ακρίβεια. Θα έλεγε κανείς πως είναι και αναμενόμενο, και αυτονόητο.

Αποτελεί, ωστόσο, παραπλάνηση να καλλιεργείται η εντύπωση πως αυτή η ιεράρχηση σημαίνει πως υποτιμούν και δεν ενδιαφέρονται για το μείζον θέμα Δημοκρατίας και την διάρρηξη του κράτους Δικαίου, όπως αυτά προκύπτουν από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων.

Η κυβέρνηση έχει δημοσκοπικά και πολιτικά κάθε λόγο να επισημαίνει την “πρωτιά” της ανησυχίας των πολιτών για την ενεργειακή κρίση, τους λογαριασμούς ρεύματος και την εκτόξευση των τιμών σε βασικά αγαθά. Θεωρεί πως είναι ένα δύσκολο μεν, πολιτικά διαχειρίσιμο, όμως, ζήτημα και, σε κάθε περίπτωση, προτιμά να αναμετρηθεί μόνο με αυτό από το να παραπαίει μεταξύ σκανδαλωδών αποκαλύψεων και της πολιτικής ευθύνης του πρωθυπουργού.

Στις ευνομούμενες χώρες, ωστόσο, κανένα θέμα Δημοκρατίας δεν παραμερίζεται επειδή πρέπει να επιλυθεί ένα άλλο κοινωνικό, ή οικονομικό θέμα. Καμία διακυβέρνηση δεν είναι αλα καρτ και ουδείς έχει το δικαίωμα να δημιουργεί την αίσθηση πως όποιος υποφέρει οικονομικά δεν πρέπει να ασχολείται με την ποιότητα της Δημοκρατίας.

Η Ευρώπη, άλλωστε, έχει δείξει -παρά τα τεράστια ελλείμματα ηγεσιών, πολιτικών και αντανακλαστικών- ότι ενδιαφέρεται και για τα δύο. Αλλιώς, δεν θα επέβαλε κυρώσεις και δεν θα πίεζε τα τελευταία χρόνια χώρες (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία) που καταγράφουν αρνητικές επιδόσεις ως προς την τήρηση του ευρωπαϊκού θεσμικού κεκτημένου, μόνο και μόνο επειδή οι οικονομίες τους ανθούν και η πλειονότητα των πολιτών τους δηλώνουν ικανοποιημένοι από τις πολιτικές των κυβερνήσεών τους.

Επίσης, ο κίνδυνος πολιτικής αστάθειας δεν μπορεί να δρα ως άλλοθι για συγκαλύψεις και συμψηφισμούς. Την πολιτική αστάθεια και, πιθανώς, τις οικονομικές αναταράξεις που μπορεί να προκαλέσει, δεν τις αντιμετωπίζει κανείς κρύβοντας κάτω από μιντιακά και πολιτικά χαλιά τα “μυστικά” των όποιων σκανδάλων που πλήττουν την καρδιά της Δημοκρατίας. Διότι, εν τέλει, αυτή ακριβώς η τάση συγκάλυψης, που οδηγεί σε διάρρηξη των θεσμών και της σχέσης των πολιτών με το πολιτικό σύστημα, είναι που παράγει ή εντείνει την πολιτική αστάθεια.

Σταθερότητα δεν δημιουργούν οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις που εγκαθιδρύουν περιβάλλοντα (αυτο)προστασίας και εξοβελίζουν κάθε τι που θεωρείται προβληματικό, ακόμα κι αν αφορά την λειτουργία των θεσμών και του πολιτεύματος, αλλά εκείνες που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη, ζητούν συγγνώμη και επιβάλλουν κυρώσεις. Αυτές που υπερβαίνουν στερεότυπα και καλλιεργημένα μοντέλα αυταρέσκειας και παντοδυναμίας και προβάλλουν πρώτα απ΄ όλα τον σεβασμό στους θεσμούς.

Libre