Economist: Είναι οι ΗΠΑ σε στρατηγική σύγχυση;- Σκληρή κριτική για το ταξίδι Πελόζι στην Ταϊβάν

“Με όποιον τρόπο κι αν δει κανείς την επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν οδηγείται στην επιβεβαίωση της άποψης για μια στρατηγική ασυναρτησία των ΗΠΑ”, επισημαίνει σε ανάλυσή του ο Economist, επιχειρώντας να τεκμηριώσει τον λανθασμένο χρονισμό της επιλογής του no3 της αμερικανικής ιεραρχίας να προκαλέσει μια βαθιά ρήξη στις σινοαμερικανικές σχέσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ακόμα και στρατιωτική εμπλοκή.

Πολλά άρθρα στον αμερικανικό και γενικότερα αγγλοσαξονικό Τύπο διατυπώνουν κριτική, ορισμένα και σκληρή, γι αυτή την επιλογή. Και αναδεικνύουν τις αμήχανες και αντίθετες απόψεις, συχνά εντελώς αντιφατικές, στο υψηλότερο βάθρο της αμερικανικής διοίκησης. Ο Economist διερωτάται ακόμα και για το έλλειμμα ηγεσίας του Τζο Μπάϊντεν, άλλες φωνές αναφέρουν πως η Νάνσι Πελόζι θα μπορούσε -παρά την μεγάλη ηλικία της- να σκέφτεται ακόμα και το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών.

“Η Κίνα έχει αντιμετωπίσει τις χώρες που διατηρούν ακόμη και τους πιο αθώους δεσμούς με την Ταϊβάν, όπως η ίδια ισχυρίζεται. Η Λιθουανία, για παράδειγμα, με πληθυσμό 2,6 εκατομμυρίων, έχει αισθανθεί την οργή της Κίνας επειδή απλώς επέτρεψε στην Ταϊβάν να ανοίξει ένα γραφείο με επίσημο όνομα στο Βίλνιους, την πρωτεύουσά της. Η κα Πελόζι, η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Αμερικής, έχει επίσης απειληθεί. Η Κίνα λέει ότι ο στρατός της «δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια» εάν επισκεφθεί την Ταϊβάν—κάτι που έχει κάθε δικαίωμα να κάνει, και αυτό έκανε ο Newt Gingrich, ο προκάτοχός της ως ομιλητής, το 1997. Ίσως το ταξίδι της να εμπνεύσει άλλους να αντισταθούν στην Κίνα”, αναφέρει αρχικά ο Economist.

Και συνεχίζει στην ανάλυσή του:

Μια άλλη άποψη, ωστόσο, είναι ότι το ταξίδι είναι ένα σύμπτωμα της ασυνάρτητης προσέγγισης της Αμερικής προς την Κίνα – τον πιο σημαντικό αντίπαλο της χώρας μακροπρόθεσμα...

Ένα πρόβλημα είναι η επιλογή του χρόνου από την Πελόζι. Σίγουρα, υπάρχουν στιγμές που η Αμερική πρέπει να αντιμετωπίσει την Κίνα για να καταστήσει σαφές ότι θα διεκδικήσει τα συμφέροντά της, θα πιέσει για τα δικαιώματά της και θα υπερασπιστεί τις αξίες της. Αλλά τέτοιες στιγμές είναι συχνά γεμάτες με κίνδυνο κλιμάκωσης. Η Αμερική πρέπει να τα επιλέξει προσεκτικά.

Αυτή είναι μια ευαίσθητη περίοδος για τον ηγέτη της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ , ο οποίος αντιμετωπίζει μεγάλες εσωτερικές προκλήσεις ενώ προετοιμάζεται για ένα συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος στο οποίο αναμένεται να εξασφαλίσει τρίτη πενταετή θητεία ως αρχηγός του κόμματος, παραβιάζοντας τους πρόσφατους κανόνες. Ο Σι έχει καλλιεργήσει μια επιθετική μορφή εθνικισμού και έχει συνδέσει την «επανένωση» με την Ταϊβάν με τον στόχο του για «εθνική αναζωογόνηση». Τώρα είναι μια επικίνδυνη στιγμή για να δοκιμαστεί η αποφασιστικότητά του.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η προφανής έλλειψη συντονισμού της κας Πελόζι με τον Τζο Μπάιντεν. Όταν ρωτήθηκε για τα σχέδιά της, ο πρόεδρος ανέφερε στρατιωτικούς αξιωματούχους που θεώρησαν ότι το ταξίδι «δεν ήταν καλή ιδέα αυτή τη στιγμή». Μόλις διέρρευσε, οι επιλογές του ήταν όλες κακές: να “ευλογήσει” το ταξίδι της Πελόζι και να διακινδυνεύσει μια αντιπαράθεση με την Κίνα, ή να την αποτρέψει από το να πάει, υποχωρώντας στις κινεζικές απειλές (και ανοίγοντας τον εαυτό του στην κριτική των Ρεπουμπλικανών). Είναι αλήθεια ότι το Κογκρέσο είναι ξεχωριστός κλάδος από την εκτελεστική εξουσία, αλλά η πολιτική της Ταϊβάν είναι πολύ σημαντική για πολέμους χλοοτάπητα. Στο τέλος, η κ. Πελόζι έκανε τον Μπάιντεν να φαίνεται αναποφάσιστος και χωρίς εξουσία.

Το χειρότερο, το ταξίδι της Πελόζι κινδυνεύει να αποκαλύψει πόσο αβέβαιη είναι η κυβέρνηση (των ΗΠΑ) για την πολιτική της στην Ταϊβάν… Αλλά η κατάσταση θα δοκιμάσει επίσης τον Μπάιντεν και την ομάδα του, που ήδη ασχολούνται με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είναι προετοιμασμένοι;

Ο Μπάιντεν έχει υποσχεθεί περισσότερες από μία φορές να υπερασπιστεί την Ταϊβάν από εισβολή, αγνοώντας μια μακροχρόνια θέση « στρατηγικής ασάφειας » σύμφωνα με την οποία οι προηγούμενοι πρόεδροι απέφευγαν σκόπιμα τις σαφείς δεσμεύσεις. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον υποστηρίζουν αυτή τη νέα σαφήνεια, ειδικά καθώς η Κίνα αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση – και πιο ικανή να νικήσει την Αμερική σε μια μάχη για την Ταϊβάν. Αλλά μετά από κάθε υπόσχεση, οι βοηθοί του προέδρου υποχωρούν, μετατρέποντας τη στρατηγική ασάφεια σε στρατηγική σύγχυση.

Η Αμερική έχει δίκιο που θέλει να υπερασπιστεί την Ταϊβάν από την εισβολή. Η χώρα είναι μια φιλοδυτική δημοκρατία 24 εκατομμυρίων ανθρώπων που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία, παράγοντας τα καλύτερα τσιπ υπολογιστών στον κόσμο . Είναι επίσης ένας πυλώνας της αμερικανικής τάξης στην περιοχή. Αλλά η δήλωση αυτής της πρόθεσης ελάχιστα αποθαρρύνει την Κίνα, η οποία ήδη υποθέτει ότι η Αμερική θα προστάτευε το νησί. Αν μη τι άλλο, η χάραξη μιας ξεκάθαρης γραμμής θα έστελνε μήνυμα στον Σι Τζινπινγκ πόσο μακριά μπορεί να φτάσει (η Ουάσιγκτον), αντιμετωπίζοντας τις τακτικές της «γκρίζας ζώνης» που χρησιμοποιεί η Κίνα για να παρενοχλήσει την Ταϊβάν. Για παράδειγμα, έχει πετάξει ολοένα μεγαλύτερο αριθμό πολεμικών αεροσκαφών κοντά στον εναέριο χώρο της Ταϊβάν πολλές φορές φέτος. Αντί να είναι επιβλητικός, ο Μπάιντεν θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αποτροπή εισβολής βελτιώνοντας τη στρατιωτική ικανότητα της Ταϊβάν.

Από την άλλη, η Ταϊβάν πρέπει να κάνει περισσότερα για την καταπολέμηση της διαφθοράς και του κόστους εξοπλισμών στις ένοπλες δυνάμεις της, και για τη βελτίωση της εκπαίδευσης και της στρατολόγησης.

Η Αμερική πρέπει να καταστήσει σαφές ότι είναι πρόθυμη να βοηθήσει. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αναβαθμίσει την εκπαιδευτική της αποστολή στην Ταϊβάν, να της προσφέρει στρατιωτική βοήθεια τύπου Ισραήλ για να αγοράσει αμερικανικά όπλα και να δημιουργήσει οικονομικά κίνητρα για να επιλέξει πιο ασύμμετρες απειλές. Την επόμενη φορά που η Αμερική θα πραγματοποιήσει ασκήσεις με τους άλλους Ασιάτες συμμάχους της, θα πρέπει να καλέσει την Ταϊβάν ως παρατηρητή (ή και να συμμετάσχει). Θα πρέπει όλοι να ακολουθήσουν την Αμερική και την Ιαπωνία στην ανάπτυξη σχεδίων για την επόμενη μεγάλη κρίση.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν σωστά σημειώνει ότι το ταξίδι της Πελόζι δεν αλλάζει το status quo. Η Πελόζι θα πρέπει να προσπαθήσει να κάνει κάτι καλό όσο είναι εκεί, προειδοποιώντας τόσο για την βίαιη κατοχή της Ταϊβάν από την Κίνα όσο και για την ανεξαρτησία της Ταϊβάν. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να εκφράσει ενεργητική υποστήριξη στους Ταϊβανέζους οικοδεσπότες της.

Η Κίνα θα απαντήσει, πιθανώς με στρατιωτική δράση που θα μπορούσε να περιλαμβάνει αποστολή πολεμικών αεροσκαφών πάνω από την Ταϊβάν ή ακόμη και εκτόξευση πυραύλων σε ύδατα έξω από το νησί, καθώς και οικονομικά και διπλωματικά μέτρα για την περαιτέρω απομόνωσή του. Η κινεζική απάντηση θα μπορούσε να διαδραματιστεί σε εβδομάδες και μήνες, αν όχι χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα, η πραγματική δοκιμασία της δέσμευσης της Αμερικής δεν θα είναι οι επισκέψεις που θα τραβήξουν τα πρωτοσέλιδα αλλά αν θα βοηθήσει την Ταϊβάν να γίνει πιο ανθεκτική.