Ευρώπη ψυχορραγούσα και η πολιτική και κοινωνική δυστοπία του χειμώνα…

Αν ο Εμανουέλ Μακρόν ήταν το πρώτο θύμα, ο Μάριο Ντράγκι είναι ήδη -όποια κι αν είναι η έκβαση της ιταλικής πολιτικής κρίσης- το δεύτερο, σε αυτόν τον “ασύμμετρο πόλεμο” της Δύσης με την Ρωσία και του εκβιασμού του Βλαντιμίρ Πούτιν που έχει εργαλειοποιήσει και αναγάγει σε “πυρηνικό” όπλο τον μακρύ ενεργειακό χειμώνα στην Ευρώπη.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Εάν προσθέσει κανείς και την πολιτική “κατολίσθηση” που υφίσταται το SPD του Όλαφ Σολτς στην Γερμανία, η Ευρώπη αντιμετωπίζει οξύ πλέον πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης και το φάσμα μιας άνευ προηγουμένου πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής. Χωρίς ικανή ηγεσία και με την ακροδεξιά και τον λαϊκισμό να καραδοκούν σε διάφορες εκφάνσεις τους.

Όταν ήταν ακόμα σχετικά νωρίς, οι φωνές της λογικής που προέτρεπαν στην αναζήτηση μιας διαπραγματευτικής διόδου που θα οδηγούσε στην κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία ενοχοποιήθηκαν ως “φιλορωσικές” και εκείνοι που τις διατύπωναν “πουτινιστές”. Ήταν η περίοδος που ο Βολοντομίρ Ζελένσκι προσκαλούνταν στα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) χωρών ως μία ηρωϊκή μορφή -λογικό ως ηγέτης μιας χώρας που υφίστατο την ρωσική θηριωδία, αλλά χωρίς ματιά στο μέλλον…-, και το κυρίαρχο ζήτημα στην δημόσια συζήτηση ήταν η ανάγκη να ενισχυθούν οι ένοπλες δυνάμεις του με βαρέα όπλα ώστε να παραταθεί η πόλεμος μέχρις ότου θα εξουθενωνόταν η Ρωσία. Και ήταν εκείνη η περίοδος που πρωταγωνιστούσαν όσοι ζητούσαν να επιβληθούν ακόμα περισσότερες κυρώσεις στη Μόσχα και να γενικευθεί το εμπάργκο στο ρωσικό αέριο και πετρέλαιο ώστε να μην χρηματοδοτείται ο “πόλεμος και ο αναθεωρητισμός του Πούτιν”.

Παρότι ήταν εξώφθαλμο πως ήταν η Ουάσιγκτον που επιζητούσε την παράταση του πολέμου, τον οποίο αρκετά νωρίς είχε αναγάγει σε μία ψυχρή αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας, η Ευρώπη συντάχθηκε σχεδόν απόλυτα με αυτή την γεωπολιτική στρατηγική. Ο Μακρόν και ο Ντράγκι που εναγωνίως κρατούσαν ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με τον Πούτιν κατηγορήθηκαν γι’ αυτή την -υποτίθεται- αμφισημία της, ενώ ο Ζελένσκι στιγμάτισε την Γερμανία και προσωπικά τον Σολτς γιατί δεν συναινούσε σε ακόμα πιο έντονες κυρώσεις.

Η κατακρήμνιση της κυβέρνησης Ντράγκι είναι το πιο πρόσφατο δείγμα των πολιτικών συνεπειών αυτής της ευρωπαϊκής αβελτηρίας και είναι βέβαιο πως δεν θα είναι το τελευταίο.

Διότι, πολύ απλά, ο μέσος ευρωπαίος πολίτης δεν θα χρεώσει στον Πούτιν τον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος, τις αυξήσεις στην βενζίνη και τον καλπάζοντα πληθωρισμό που μαζί με την ύφεση πτωχοποιούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Θα αναζητήσουν τις ευθύνες στις κυβερνήσεις τους και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε τέτοιο βαθμό που αστόχαστα θα επικροτήσουν, ίσως, ακραίες πολιτικές φωνές και θα αθροιστούν δίπλα στον στρατό του σκληρού ευρωσκεπτικισμού.

Κι’ όμως, υπήρξαν αρκετοί που είχαν επισημάνει πως οι ευρωπαϊκές κυρώσεις στην Ρωσία πυροβολούν εν τέλει την ίδια την Ευρώπη και κάθε χώρα (της) ξεχωριστά. Κανείς δεν είναι πια ασφαλής και ουδείς δικαιούται να δηλώνει πως είναι “σε ευνοϊκότερη θέση” από τους άλλους, κι αυτό διότι η οικονομική κρίση, όπως και η πολιτική και η κοινωνική έχουν την δυνατότητα να “τρυπούν τα σύνορα” και να μεταδίδονται από χώρα σε χώρα, όπως η πανδημία του κοροναϊού.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν φαίνεται πως μπορεί σχετικά εύκολα να αντέξει ακόμα και την πλήρη διακοπή ροής φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Η Ευρώπη μπορεί; Μέχρις ώρας αποδεικνύεται πως βρίσκεται σε παραζάλη και λαμβάνει ημίμετρα και αυτά με πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Όταν στις αρχές Οκτωβρίου θα κληθεί να λάβει κάποια απόφαση (Σύνοδος Κορυφής) η θερμοκρασία στο Αμβούργο, την Κοπεγχάγη, το Βερολίνο, το Παρίσι θα έχει αρχίσει να κατρακυλά και τον Νοέμβριο ο χειμώνας θα χτυπάει την Βόρεια Ευρώπη.

Ο χρόνος εκδικείται την ευρωπαϊκή αβελτηρία. Ακόμα κι αν αύριο το πρωί τελειώσει, ως δια μαγείας, ο πόλεμος, οι συνέπειες του θα προκαλούν δραματικές επιπτώσεις για πολλούς μήνες ακόμα. Μόνο που δεν φαίνεται στον ορίζοντα μία τέτοια πιθανότητα. Η ΕΕ στέκει αμήχανη και αναξιόπιστη, χωρίς κοινή άμυνα και εξωτερική πολιτική, χωρίς ουσιαστικό γεωπολιτικό αποτύπωμα, και σύρεται στο γενικότερο σχέδιο του Μπάϊντεν που μοιάζει σαν να έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας κάποια “ιερή αποστολή” εναντίον του (ρωσικού) “κακού”, το ίδιο, δε, είναι πιθανό να κάνει και κατά της Κίνας, μόλις λάβει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ο δικός της εκδηλούμενος αναθεωρητισμός προς την Ταϊβάν.

Οι ειδικοί της ενέργειας περιγράφουν μία χειμωνιάτικη δυστοπία. Και δεν είναι μόνο η επάρκεια που κάποιες χώρες, όπως η Ελλάδα, μπορεί να αντιμετωπίσουν ικανοποιητικότερα από άλλες. Η Βόρεια Ευρώπη θα κρυώσει πολύ περισσότερο από τη Νότια, όλοι, όμως, θα κληθούν να πληρώσουν αφόρητους λογαριασμούς ρεύματος, μαζί με την ακρίβεια σε όλα τα βασικά είδη διαβίωσης. Οι πτωχότερες χώρες, όπως η Ελλάδα, θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο.

Και μην ξεχνάτε και την πανδημία από την οποία δεν γλυτώσαμε…

Είναι, δυστυχώς, πολύ πιθανό αυτή η δυστοπία να ξυπνήσει τέρατα στην Ευρώπη, είναι, όμως, βέβαιο πως οι λαοί θα αντιδράσουν με μη προβλέψιμο τρόπο…