Γιατί Μακρόν…

Συνηθίζεται να αποκαλούμε τις κοινωνικές και πολιτικές τάσεις που παράγονται στη γαλλική δημόσια σφαίρα ως “πολιτικό εργαστήριο” που επηρεάζει γενικότερα την Ευρώπη. Ιστορικά, αναλογεί, όντως, στην Γαλλία αυτός ο όρος από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 έως τις μέρες μας.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Στον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών της Κυριακής θα συγκρουστούν ο απερχόμενος Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και η Μαρίν Λεπέν. Όποιες επιφυλάξεις κι αν έχει κανείς, είναι βέβαιο πως για το καλό της Ευρώπης -αυτής της διστακτικής, αμήχανης και αδρανούς γραφειοκρατίας των Βρυξελλών- η επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι ο Μακρόν.

Ορθώς, άλλωστε, ο ηγέτης της Αριστεράς Ζακ Λικ Μελανσόν δήλωσε έγκαιρα “καμία ψήφος στην Λεπέν”, και ως φαίνεται από τις τελευταίες δημoσκοπήσεις η πιθανότερη εκδοχή της επανεκλογής Μακρόν θα χρωστά πολλά σε αυτή την καθαρή θέση του τρίτου σε δύναμη υποψηφίου για την γαλλική προεδρία, ο οποίος οριακά μόνο δεν κατόρθωσε να είναι στον β’ γύρο.

Είναι αλήθεια πως ως προς την ευρωπαϊκή παρουσία του ο Εμανουέλ Μακρόν αποτελεί μακράν την ενδεδειγμένη λύση και αυτό αφορά και την Ελλάδα. Η εποικοδομητική στάση του σχετικά με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι απόψεις του για κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές στην εξωτερική πολιτική και στην άμυνα, και το γεγονός ότι ενίοτε καλύπτει τα κενά της γερμανικής ηγεμονίας, είναι μερικοί από τους λόγους που είναι προτιμότερος από μία υποψήφια που ανέδειξε το μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα της ακρίβειας, όμως δεν μπορεί να αποτινάξει το ακροδεξιό παρελθόν της και απόψεις που θα διχάσουν την Ευρώπη.

Η επικράτηση Μακρόν, ωστόσο, ενέχει έναν σοβαρό κίνδυνο. Για τους Γάλλους, ο απερχόμενος πρόεδρος βάθυνε τις κοινωνικές ανισότητες και έδρασε ως πρόεδρος των λίγων. Το αποτύπωμα της πρώτης προεδρικής του θητείας δεν ήταν θετικό για την κοινωνία και αυτό είναι ένα βάρος που δεν πρέπει να υποτιμάται. Ο κίνδυνος, λοιπόν, είναι να μεταφράσει, ως νικητής των εκλογών, με αλαζονικό τρόπο το αποτέλεσμα και να θεωρήσει πως η αντι-ακροδεξιά ψήφος συνιστά επιβράβευση των δικών του πολιτικών.

Να κρυφτεί, δηλαδή, η αγωνία και η αντίδραση των πολιτών που πτωχοποιούνται λόγω της κρίσης στη Γαλλία, και ολόκληρη την Ευρώπη, πίσω από την διχαστική ακροδεξιά ρητορική της Λεπέν. Σε μία νίκη Μακρόν, οι Βρυξέλλες και πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (μεταξύ των οποίων ίσως και η Αθήνα) θα αισθανθούν ανακούφιση και ενδέχεται να υπερκεράσουν τα πραγματικά μηνύματα του “πολιτικού εργαστηρίου”. Αυτή θα ήταν μία πολύ δυσμενής εξέλιξη και οι μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις θα εκπλήξουν όσους θεωρούν ότι “πέρασαν τα δύσκολα”.

Ο Μακρόν διέλυσε τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία (σοσιαλιστές και γκολιστές) και ηγήθηκε μιας τάσης δήθεν μετριοπαθούς που εγκαταστάθηκε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, μάλλον με απολιτίκ χαρακτηριστικά και, πάντως, χωρίς κοινωνικό πρόσημο για τους πολλούς. Όσοι, λοιπόν, επιχειρήσουν να αξιοποιήσουν μία πιθανή -αλλά όχι βέβαια, όπως λένε οι δημοσκόποι- επικράτηση Μακρόν και να την προεκτείνουν στα καθ’ ημάς, πρέπει να γνωρίζουν τα συμπεράσματα του “πολιτικού εργαστηρίου” είναι χρήσιμα, οι αναλογίες, ωστόσο, δεν ευνοούν “αντιγραφές” και διθυράμβους.

Αναμφίβολα Μακρόν, λοιπόν, όχι, όμως, στην ψευδαίσθηση της επικρότησης πολιτικών που ενισχύουν τις κοινωνικές ανισότητες.