Κρήτη: Κινητοποίηση στα Δικαστήρια Ηρακλείου για την απόπειρα γυναικοκτονίας στο Ζαρό

Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα Δικαστήρια Ηρακλείου, καλεί η Φεμινιστική Αλληλεγγύη, με αφορμή την παρ’ολίγον γυναικοκτονία που αποφεύχθηκε στο χωριό Ζαρός.

Η συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για την Τετάρτη 23 Μαρτίου στις 10:30 το πρωΐ, την ώρα που θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα ο 62χρονος ο οποίος παρ’ολίγον να σκοτώσει τη σύζυγό του μετά από ξυλοδαρμό.

Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα Δικαστήρια Ηρακλείου, καλεί η Φεμινιστική Αλληλεγγύη, με αφορμή την παρ’ ολίγον γυναικοκτονία που αποφεύχθηκε στο χωριό Ζαρός.

Αναλυτικά το κείμενο-κάλεσμα από τη Φεμινιστική Αλληλεγγύη Ηρακλείου:

«Μια γυναικοκτονία που δεν ολοκληρώθηκε. Μια παρολίγον δολοφονημένη, μια ζωντανή νεκρή, μια ακόμη αδερφή μας έζησε ακόμη μια φορά την βαρβαρότητα στο Ζαρό. Η κοινωνία ήξερε, οι γιοι της ήξεραν, η αστυνομία πιθανόν ήξερε ότι ο 62χρονος σύζυγός της, βιαιοπραγούσε συχνά πάνω στο βασανισμένο της κορμί.

Το αποκορύφωμα της φρίκης το βίωσε για πέντε ολόκληρες μέρες όταν τη χτυπούσε με μίσος, γυμνή για να μη μπορεί να βγει στο δρόμο, την έβρεχε με νερό για να βιώνει όλο τον πόνο, την αγωνία και τον τρόμο που της προκαλούσε με τα βάναυσα χτυπήματά του, με αποκορύφωμα το άνοιγμα του γκαζιού για να την αποτελειώσει. Οι γείτονες «δεν κατάλαβαν τίποτα» και ο γιος της ανησύχησε και ειδοποίησε την αστυνομία.

Δεν μας είναι ξένες οι αντιλήψεις που θέλουν τη γυναίκα υποταγμένη εφ΄όρου ζωής σε ένα σατράπη, βάρβαρο σύζυγο για χάρη των παιδιών ή για την “τιμή” της οικογένειας. Δεν μας είναι πρωτάκουστο ότι η γυναίκα ενοχοποιείται για κάθε ατομική συμπεριφορά του άντρα της ή των παιδιών της, λες και ζούμε ξεκομμένες από την κοινωνία, λες και αναθρέφουμε τα παιδιά μας μόνες μας, χωρίς άλλες επιρροές.

Η Ελένη δεν είχε προσπαθήσει να φύγει, «φοβόταν για τη ζωή των παιδιών της». Υπάρχουν υπεύθυνοι γι΄αυτή τη φρίκη, ο σύζυγος δεν ήταν ο μόνος θύτης της.

Υπεύθυνο είναι το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, οι γείτονες που βλέπουν και ακούν κι όμως δεν κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν το κακό.

Υπεύθυνη είναι η τοπική κοινωνία που ήξερε και σιωπούσε, η κλειστή επαρχιακή κοινωνία ή η αδιάφορη αστική που υποθάλπει τους κακοποιητές, αδιαφορεί στις κραυγές των γυναικών και, όταν πια η έμφυλη βία φτάσει στο τελικό άκρο της, τη γυναικοκτονία, πέφτει από τα σύννεφα για τον οικογενειάρχη που δεν είχε δώσει δικαιώματα.

Υπεύθυνη είναι η αστυνομία που αδιαφορεί για τα θύματα, που δεν γνωρίζει πως να συμπεριφερθεί σε περιπτώσεις έμφυλης βίας, που δεν έχει εξειδικευμένες γυναίκες να αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα. Εξαπολύει τους Μπαλάσκες στα ΜΜΕ να δίνουν οδηγίες στους γυναικοκτόνους πως θα πέσουν στα μαλακά.Υπεύθυνα είναι τα ΜΜΕ που πέφτουν πάνω στο κουφάρια μας για να κερδίσουν τηλεθέαση, που ασελγούν στα θύματα και με αδιακρισία προβάλλουν την εικόνα τους, στιγμές της ιδιωτικής τους ζωής και ψάχνουν ελαφρυντικά για το θύτη. Που έχουν σε πρώτη θέση ακόμα το Μπαλάσκα, τον Κούγια και άλλους μισογύνηδες, ομοφοβικούς, ρατσιστές.

Υπεύθυνοι είναι οι δικαστές που διαχρονικά ρίχνουν στα μαλακά τους βιαστές, κακοποιητές και γυναικοκτόνους, είτε αναγνωρίζοντας τους ελαφρυντικά, είτε ψυχιατρικοποιώντας τους και κυρίως αφού δεν τους δικάζουν για εγκλήματα μίσους, σεξιστικά (συγκαλυμμένα ρατσιστικά), όπως είναι η γυναικοκτονία, που δεν έχει καν αναγνωριστεί νομικά. Που ανέχονται μέσα στις δικαστικές αίθουσες τον ομοφοβικό, ρατσιστικό οχετό του Κούγια εις βάρος των θυμάτων του παιδοβιαστή Λιγνάδη.

Υπεύθυνο είναι το κράτος, που δεν φροντίζει να εκπαιδεύσει τις νέες γενιές στην αγάπη και στη συνεννόηση, αλλά φροντίζει, μαζί με την εκκλησία, για τη διατήρηση των στερεοτύπων, των ανισοτήτων, των αποκλεισμών και των διαχωρισμών. Δεν έχει δομές υποστήριξης των νέων γονιών, των κακοποιημένων γυναικών, δεν έχει κοινωνικό πρόσωπο. Ψηφίζει νόμους που είναι μισογυνικοί, όπως αυτός της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας και υποχρεώνει την επιζώσα να αντικρύζει το θύτη της και τα παιδιά της να επανατραυματίζονται.

Υπεύθυνες είμαστε κι εμείς που δεν μπορέσαμε να χτίσουμε φεμινιστικές κοινότητες αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά.

Δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν τα δάκρυά μας, δεν προλαβαίνει να ησυχάσει η οργή μας γιατί κάθε μέρα ακούμε ιστορίες φρίκης. Φρίκη που βιώνουν γυναίκες και θηλυκότητες, παιδιά και ηλικιωμένα άτομα μέσα στα σπίτια τους, στο δρόμο, στη δουλειά. Φρίκη, που σκορπούν άντρες ποτισμένοι από την τοξική αρρενωπότητα με την ανοχή της πατριαρχικής κοινωνίας. Αλήθεια υπάρχει σημείο πάνω στη Γη όπου δεν κινδυνεύουμε; Ισως στο Jinwar, το γυναικείο χωριό της Ροζάβα ή στην Τσιάπας στις ελεύθερες ζαπατίστικες κοινότητες και σε κάποιες πρωτόγονες φυλές, αν υπάρχουν ακόμα, όπου δεν έχει διεισδύσει η ιδιοκτησία, δηλαδή η πατριαρχία με όλες τις αδικίες που συνεπάγεται.

Μουδιασμένες αναβιώνουμε το συλλογικό και ατομικό μας τραύμα, κάθε φορά που μετράμε μια λιγότερη από μας, μια παραπάνω στη λίστα των νεκρών. Οργισμένες αντικρίζουμε τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό της κάθε τηλεπερσόνας, Τατιάνας, Ζίνας, Λιάγκα κ.ά., που ως ανίδεες, ανεκπαίδευτες, αγράμματες καθορίζουν τον κοινωνικό παλμό και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.

Όσο μας πληγώνουν κάθε φορά, όσο μας προκαλούν αποστροφή και αηδία με τον κακοποιητικό τους λόγο απέναντι στα θύματα, με την ψυχιατρικοποίηση των θυτών, τόσο μας εξοργίζουν με τον εκχυδαϊσμό του δημόσιου λόγου τους, τις μεροληπτικές ή τις αποστασιοποιημένες τοποθετήσεις τους, την αποκάλυψη του μοναδικού κινήτρου τους, την τηλεθέαση οι έμποροι της είδησης και οι εντεταλμένοι θεματοφύλακες της πατριαρχίας.

Κι όμως. Εκεί που φαίνεται πως δεν αντέχουμε άλλο, εκεί συναντιόμαστε, ενωνόμαστε, δυναμώνουμε και παίρνουμε φόρα. Ξέρουμε, το έχουμε μάθει στο πετσί μας πως δεν έχουμε παρά η μια το άλλο και αυτή είναι η δύναμή μας που μπορεί να σπάσει τα μοτίβα της πατριαρχίας, να αλλάξει τις αξίες αυτής της άθλιας κοινωνίας και να χτίσει μια άλλη ζωή, άξια να τη ζούμε όλα μας. Με τις φωνές μας, με τα σώματά μας, με τις παρουσίες μας στο δρόμο μπορούμε να -και θα – γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.

Στη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία έχουμε ανάγκη από ένα δίκτυο εμπιστοσύνης και ασφάλειας ενάντια σε όλες τις καταπιέσεις και γι αυτό σας καλούμε να απευθυνθείτε σε εμάς μέσω της σελίδας μας στο Facebook «Φεμινιστική Αλληλεγγύη Ηρακλείου», Instagram:femsolidarityheraklion ή στο mail:[email protected]. 

Όχι μόνο για να αγωνιστούμε μαζί, αλλά και για να μοιραστούμε τα βιώματα και τα τραύματά μας, και κυριότερα να ακούσουμε και να ακουστούμε, να βρούμε τον τρόπο να ορθώσουμε τις δικές μας αντιστάσεις και να χτίσουμε μια κοινότητα έμφυλης αλληλεγγύης ώσπου ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ».