Παλιανθρωπιά στο πνεύμα των ημερών

Τρία και ένα βίντεο είναι καρφωμένα στον υπολογιστή. Να τριβελίζουν το μυαλό. Να υπενθυμίζουν την παλιανθρωπιά ΜΑΣ τούτες τις δήθεν άγιες μέρες. Γιατί ναι, άπαξ και ένας παλιάνθρωπος, όλοι μας τέτοιοι.

Του Παναγιώτη Ι. Δρίβα

• Είμαστε εμείς που κλωτσήσαμε την 8χρονη Όλγα στην πόρτα του εργοστασίου στο Κερατσίνι για να δούμε αν είναι ζωντανή, και την αφήσαμε αδιάφοροι, ψυχροί, αναίσθητοι να ψυχορραγεί έως ότου «έφυγε» σε ένα σύννεφο γεμάτο γιατί.
• Είμαστε εμείς που βασανίσαμε τον 6χρονο Άρθρουρ μαζί με τους γονείς του μέχρι θανάτου. Τον ακούγαμε να λέει λίγο πριν ξεψυχήσει ότι δεν τον αγαπάει κανείς, ότι δεν θα τον ταΐσει κανείς. Μετά σκάψαμε το λάκκο του, κόψαμε τον λαιμό του και τον βάλαμε εκεί.
• Είμαστε εμείς που βρήκαμε την παιδική φόρμα αλλοιωμένη από την αλμύρα της θάλασσας στις ακτές, και συνεχίσαμε το δρόμο μας, χωρίς ερωτήματα, χωρίς γιατί, για όλες τις παιδικές ψυχές που «φεύγουν» καθημερινά στη Μεσόγειο.
• Είμαστε εμείς που κλωτσήσαμε μέχρι θανάτου τον Ζάκ τον Κωστόπουλο επειδή δεν μας άρεσε αυτό που είναι. 

«Λυγίζουν» λέει κάποιοι on camera, επειδή δήθεν δεν αντέχουν την απανθρωπιά στο Κερατσίνι αλλά τα δελτία τους δεν έχουν ούτε κουβέντα για τις στυγνές δολοφονίες, με τα pushbacks στο Αιγαίο.

Επιλεκτική… (παλια)ανθρωπιά στον βούρκο της τηλεθέασης και της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας που βουλιάζουμε καθημερινά.

Γιατί ναι είμαστε και εμείς μέρος αυτού του υποκριτικού οχετού αφού δεν κλείνουμε την τηλεόραση από αηδία, αφού εξοικειωνόμαστε μέρα με την ημέρα με τους αριθμούς των νεκρών, λες και είναι στραγάλια.

Μόνο όταν η ανάγκη χτυπά τη δική μας πόρτα ζητάμε αλληλεγγύη, κατανόηση, βοήθεια.

-Μα ήταν πάντα, έτσι, σου λέει ο διπλανό σου.

-Έτσι ήταν πάντα, μονολογείς συγκαταβατικά.

Και ξαναβολεύεσαι ησυχασμένος.

Βολεύεσαι, βολεύεσαι διαρκώς σε μια φαύλη πραγματικότητα χωρίς πραγματικό αντίκρισμα, σε ένα πλασματικό σύμπαν με ψευδεπίγραφη διάσταση.

Και ούτε σκέφτεσαι, ούτε μια φορά, ρε πρόστυχε εαυτέ πως θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς.  

-Μπα, αυτά είναι δύσκολα…

Και πάει πέρασε και αυτό, και μεγαλώνει η λίστα με τα δώρα στα παιδιά σου μήπως σε σκέψεις που θρέφουν την ανυπαρξία μας, ξεχαστεί η απέραντη μοναξιά απέναντι στον πραγματικό τρόμο της πελώριας αυταπάτης, για επιτηδευμένη αυτοσυντήρηση.

ΥΓ: Ως επιστέγασμα: Προτροπή του Μάριου Λώλου (αγωνιστής φωτορεπόρτερ) «Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου» (Τζιμάκος), πρόταση του υποφαινόμενου αντί για Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα. Και το νέο τραγούδι του Σταμάτη Μορφονιού «Σάλτα γαμήσου πια κυρ Παντελή».