#Hashtag, έρεβος και αλήθειες…

Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα –αν και θα δυσαρεστηθούν αρκετοί ένθεν κακείθεν: Η πολιτική ευθύνη της Λίνας Μενδώνη αφορά δύο βασικά πράγματα. Και σε αυτά πρέπει να εστιάσουμε. Δεν είναι “ισαποστακισμός”, όπως ίσως πουν, είναι απλή λογική και ευαισθησία για το δράμα των θυμάτων.

του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ

Πρώτον, ότι η κ. Μενδώνη κατάργησε μια εν εξελίξει διαγωνιστική διαδικασία και διόρισε τον τέως καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Εκ φαεινής ιδέας ή με άνωθεν εντολή; Πολλά μπορεί να εικάσει κανείς αλλά, επιμένω, ακόμα κι αν ισχύει το δεύτερο δεν μπορεί να τεκμηριώσει γνώση κανενός σχετικά με τον αρρωστημένο και εγκληματικό βίο που αποδίδεται εκ του κατηγορητηρίου στον Δημήτρη Λιγνάδη. Το “ρουσφετάκι” στον Λιγνάδη αποτελεί, αναμφίβολα παλαιοκομματισμό του αισχίστου είδους, η διαγωνιστική διαδικασία, όμως, από την άλλη, ας μην αυταπατώμεθα, δεν θα μπορούσε να δράσει ως face control του εγκληματικού ψυχισμού του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή.

Δεύτερον, και κατά την γνώμη μου σημαντικότερο, διότι επί 15 ημέρες η υπουργός Πολιτισμού έδρασε κατά τρόπο που δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά και αποχρώσες ενδείξεις μιας επιχείρησης παραπλάνησης και πιθανώς συγκάλυψης. Η ακολουθία των γεγονότων και η παράθεση των σχετικών ημερομηνιών αποτελούν ατράνταχτα στοιχεία.

Η δε ομολογία του υφυπουργού στον πρωθυπουργό Άρη Σκέρτσου ότι ζητήθηκε η παραίτηση Λιγνάδη μετά την δημοσίευση της καταγγελίας του Νίκου Σ. (20/20mag.gr) αλλά, αρχικώς, “δεν εισφέρθηκε αυτοβούλως”, επιβεβαιώνει πως η συγκεκριμένη μαρτυρία αξιολογήθηκε ως πολύ σημαντική. Ως εκ τούτου, η μετέπειτα στάση της κ. Μενδώνη που συνέχιζε να μιλά για “φήμες” και “ανεπιβεβαίωτες καταγγελίες”, ακόμα και για σκοπιμότητες και συμφέροντα, την εκθέτει στον μέγιστο βαθμό. Και δεν πρόκειται για επικοινωνιακές αστοχίες, όπως διατείνεται η κυβέρνηση, ούτε για γκάφες της επικοινωνιακής συμβούλου (και πανταχού παρούσας) Άννας Παναγιωταρέα– ευχόμεθα ταχεία ανάρρωση. Είναι πολλά περισσότερα και πολύ χειρότερα.

Η αντικειμενική πολιτική της ευθύνη προκύπτει από τον διορισμό, η διαχείριση, όμως, της υπόθεσης μετά την 2η Φεβρουαρίου (πρώτη καταγγελία της Έλενας Ακρίτα που χλευάσθηκε) θα έπρεπε να οδηγήσει –για λόγους στοιχειώδους ευθυξίας– στην παραίτησή της, ή στην αποπομπή της από τον πρωθυπουργό εφόσον η υπουργός Πολιτισμού δεν την διαθέτει.

Όσον αφορά την υπόθεση αυτή καθ’ αυτή, το πανελλήνιο συγκλονίζεται από την φρικώδη υπόθεση των βιασμών ανηλίκων. Αυτό είναι το θέμα μας- για να μην ξεχνιόμαστε. Και την υπόθεση αυτή έχει αναλάβει η Δικαιοσύνη. Τελεία, παράγραφος.

[Σημείωση: Δεν θα υποβάλλει κανείς υπερασπιστική τακτική στον τέως καλλιτεχνικό διευθυντή. Εφόσον, όμως, επιμείνει σε όσα είπε ο νέος δικηγόρος του περί “πολιτικοοικονομικών παιχνιδιών”, “σκευωρίας” και “πλεκτάνης” με στόχο -δια του Λιγνάδη- την κ. Μενδώνη και την κυβέρνηση, ας αντιληφθεί πως προσδίδει μόνος του πολιτικά χαρακτηριστικά σε μια κατάπτυστη υπόθεση βιασμών.]

Η δημόσια συζήτηση και η πολιτική αντιπαράθεση περιστρέφεται, ωστόσο, γύρω από άλλα πράγματα, σε μια προσπάθεια ορισμένων να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα.

Διαστρέβλωση και προσπάθεια συμψηφισμού είναι, για παράδειγμα, να στρέφονται οι τηλεδικαστές και οι σχολιαστές του διαδικτύου κατά θυμάτων (“καλά, δεν είχαν γονείς αυτά τα παιδιά”!!!), ή κατά των ηθοποιών που εξεγέρθηκαν κατά των χειρισμών της κ. Μενδώνη, εμφανίζοντας ως απέραντο βούρκο ολόκληρο το ελληνικό θέατρο που …ήξερε τι έκανε ο Λιγνάδης στο διαμέρισμα του Μεταξουργείου ή αλλού και δεν μίλαγε. Ντροπή και έλεος.

Διαστρέβλωση και προσπάθεια συμψηφισμού είναι το “γιατί τώρα;”.Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου, για παράδειγμα, ήταν καταιγιστική, εξηγώντας πως απευθύνθηκε στην αστυνομία όταν πληροφορήθηκε κάποια πράγματα, χωρίς, ωστόσο, κανένα αποτέλεσμα. Και πολλοί άλλοι εξήγησαν πως με όσα …ακούγονταν αλλά χωρίς καταγγελίες μαρτύρων δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι περισσότερο. Ακόμα και οι γείτονες αποκάλυψαν τις οχλήσεις προς την αστυνομία (για τα “πήγαινε-έλα” ανηλίκων στο διαμέρισμα) χωρίς ανταπόκριση. Ας μην γελιόμαστε: η σχέση των “μικρών” έναντι των ισχυρών και “ευηπόληπτων”, εκείνων που εξουσιάζονται και όσων εξουσιάζουν καταλήγει πάντοτε με νικητές τους δεύτερους.

Από την άλλη, διαστρέβλωση και προσπάθεια ρεβάνς είναι να αφήνονται υπονοούμενα, πολλω δεν μάλλον κατηγορίες που συνδέουν μια ολόκληρη παράταξη με τους παιδεραστές. Πόθεν προκύπτει αυτό; Με ποιο σκεπτικό εκείνοι που δικαίως αντέδρασαν όταν κάποιοι ταύτισαν την αριστερά με την τρομοκρατία και συγκεκριμένο κόμμα με τις δολοφονίες στην Marfin έρχονται τώρα απερίσκεπτα να συνδέσουν τον εγκληματικό βίο Λιγνάδη με τη Ν.Δ; Εάν δεν θες να γίνεις Μπογδάνος, μη του μοιάσεις. Κι αν ο Χίος είναι οχετός, κρατήσου μακριά.

Διαστρέβλωση και προσπάθεια ρεβάνς είναι, όμως, από την άλλη και τα άλλα hastag #Συριζα_βορβορος, ή #Συριζα_QAnon (αλήθεια, πιστεύουν κάποιοι πως η αξιωματική αντιπολίτευση είναι η θρησκευτική σέχτα των συνωμοσιολόγων του Τραμπ;), όπως ήταν τα #Συριζα_προδότες (με τις Πρέσπες), ή τα #ερχεται_πιτσα. Διότι δεν μπορείς να εγκαλείς τη…λάσπη όταν είσαι λασπωμένος μέχρι τον λαιμό. Κι ας είναι προσεκτικότεροι και, κυρίως, δίκαιοι, εκείνοι που ενδύονται τώρα (από πρωτοσέλιδα και συχνότητες) την τήβενο του επιδιαιτητή με τις επιλεκτικές παροτρύνσεις τους. Ορθώς ομιλούν αλλά μόνο κατά το ήμισυ. Το υπόλοιπο μισό το παρακάμπτουν.

Ευτυχώς, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν υποκύψει κεντρικά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι φωτογραφίες του πρωθυπουργού με τον Λιγνάδη δεν αποτελούν πειστήριο καμιας γνώσης. Καμια φωτογραφία (και κανένα…μοντάζ) δεν μπορεί να δράσει με τέτοιον τρόπο. Εάν υπάρχει κάποιο τεκμήριο περί του αντιθέτου ας κατατεθεί, αλλιώς οι λαλίστατοι κάθε πλευράς ας σιωπήσουν (επιεικώς). Και είναι σαφές πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης εστιάζουν (ΜΟΝΟ) στην πολιτική ευθύνη που λογικά απορρέει από τους χειρισμούς της κ. Μενδώνη και το γεγονός ότι –μέχρις ώρας– ο πρωθυπουργός συνεχίζει να την καλύπτει.

Στην συζήτηση της Πέμπτης στη Βουλή, θα ήταν ευχής έργο να μην πέσει κανείς στην παγίδα των hastag και να μην βάλει στην πρίζα τους ανεμιστήρες λάσπης που κυκλοφορούν. Δυο πράγματα πρέπει να αναδειχθούν: τα εγκλήματα και εκείνοι που φέρονται πως τα διέπραξαν ως αίτημα και ώθηση στη Δικαιοσύνη να πράξει τα δέοντα, και οι πολιτικές ευθύνες της υπουργού και της κυβέρνησης συνολικά. Και, ει δυνατόν, να υπάρξει ένα “δια ταύτα” για το θεσμικό πλαίσιο που θα οχυρώσει τον δημόσιο βίο από άλλους πρωταγωνιστές του ερέβους.

Οτιδήποτε άλλο θα αναμοχλεύσει τον βούρκο. Και θα τρίβουν τα χέρια τους οι φανατικοί και όσοι ρέπουν στην φασίζουσα αντίληψη “όλοι ίδιοι είναι”...