Τι Αστυνομία θέλουμε

Κατά την διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας η οδύσσεια της βελτίωσης και της αναμόρφωσης της Αστυνομίας έχει εξαντληθεί σε ανούσιες εξαγγελίες, άνοστες αλλαγές ονομασίας και νομοσχέδια που στην ουσία έχουν αποτύχει.

Του Ανδρέα Ψυχάρη

Κάποια στιγμή πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Οι οποίες επιτυχίες της αστυνομίας βασίζονται είτε στην εξωτερική βοήθεια (βλέπε 17Ν) είτε στην υπηρεσιακή ικανότητα του σώματος.

Ποια πολιτική ηγεσία που εγκαταστάθηκε στην Κατεχακη κατάφερε πραγματικά να βελτιώσει την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα και την αξιοπρέπεια της αστυνομίας;

Διότι, στην ουσία, εάν εξαιρέσουμε τους αναρχικούς και τους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όλοι μας, αριστεροί, δεξιοί και φυσικά κεντρώοι θέλουμε μια λειτουργική αστυνομία που μας προστατεύει και μας διασφαλίζει τα δικαιώματα μας.

Ποια ηγεσία όμως το έκανε αυτό;

Η καθημερινή ανομία βασιλεύει στους δρόμους: καταπάτηση δημοσίων χωρών, καθημερινή παρανομία από αυτοκίνητα και μηχανές (μόνο η Μαρίκα Μητσοτάκη κατάφερε να το λύσει αυτό προσωρινά δυστυχώς) είναι δυο καθημερινά παραδείγματα αδιαφορίας του κράτος προς τον πολίτη.

Φυσικά οι αστυνομικοί που βρίσκονται δίπλα απλώς παρακολουθούν διότι είτε εντολές δεν έχουν είτε γνωρίζουν ότι τυχών κλήσεις θα σβήσουν προς χάριν ρουσφετιού, δηλ. ψήφων (εδώ ας προσθέσουμε την και δημοτική αστυνομία). Το πρόβλημα δεν είναι μια πορεία αλλά η καθημερινή αναρχία που κυριαρχεί.

Οι πολίτες θα αποδεχθούν με ευκολία την κανονικότητα που θα επιφέρει η εφαρμογή των νόμων, φτάνει όμως οι πολιτικοί να δώσουν το σωστό παράδειγμα- ακριβώς όπως έγινε με τον αντικαπνιστικό. Η κανονικότητα, όπως λένε και οι αμερικανοί, διαμορφώνεται από μικρές και συνεχείς αλλαγές και βελτιώσεις.

Από την άλλη πλευρά ποια είναι η εργασιακή αξιοπρέπεια της αστυνομίας;

Μια επίσκεψη σε αστυνομικό τμήμα (για παράδειγμα του Συντάγματος πίσω ακριβώς από το Προεδρικό Μέγαρο) θα διαπιστώσει κάποιος την αναρχία και της απαράδεκτες συνθήκες εργασίας που επικρατούν.

Να μιλήσουμε για τα περιπολικά, για τους μισθούς η ότι έχουμε αναλογικά τους περισσότερους αστυνομικούς ανά πολίτη στην Ευρώπη αλλά δεν μπορούμε να τους αξιοποιήσουμε υπηρεσιακά στους δρόμους (αλλά μάλλον σε γραφεία);

Αντί να οικοδομηθεί μια νέα πολιτική για το υπουργείο (η έστω να αντιγράφει ένα πετυχημένο σύστημα όπως της Βρετανίας ή της Βαυαρίας) αναλωνόμαστε σε νομοσχέδια που χειροτερεύουν την εικόνα και, κυρίως, την κατάσταση.

Και την πληρώνουμε όλοι, αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι.