Ο κρυφός πόθος του “συμβολικού” εμβολιασμού… εν μέσω κρίσης αξιοπιστίας

Το παράδειγμα δόθηκε, η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία του τόπου εμβολιάστηκε δημοσίως και θα συνεχίσει και σήμερα και τις αμέσως επόμενες ημέρες. Εν τούτοις η ηγεσία της χώρας παίζει αυτές τις ώρες ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματά της, καθώς καλείται να πείσει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που ακόμη δυσπιστεί. Αν όχι, το πλήγμα για το πολιτικό σύστημα θα είναι σοβαρό.

Του Νίκου Παπαδημητρίου

Υπενθυμίζεται ότι τη στιγμή αυτή -και πριν αποτυπωθεί η επίδραση του δημόσιου εμβολιασμού από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τον Σ. Τσιόδρα– μόλις ένας στους τρεις είναι πεπεισμένος για την αναγκαιότητα του να εμβολιαστεί. Οι υπόλοιποι, από διστακτικοί έως απολύτως αρνητικοί.

• Κάνοντας χρήση τις 6μηνιαίες τάσεις της MRB που πριν λίγες ημέρες είδαν το φως της δημοσιότητας -αντίστοιχες μετρήσεις έγιναν από όλες τις εταιρείες δημοσκοπήσεων τους τελευταίους μήνες- το 32,7% δηλώνει πως θα εμβολιαστεί, όταν πλειοψηφούν εκείνοι (44,2%) που απαντούν πως περιμένουν να δουν ποια θα είναι η κατάσταση προσεχώς (πιθανώς δε, να δουν και τυχόν παρενέργειες σε όσους εμβολιάζονται τώρα). Ενώ υπάρχει και ένα ποσοστό της τάξης του 18,5% που ξεκαθαρίζει πως δεν θα εμβολιαστεί. Για δύο διαφορετικούς λόγους: είτε γιατί είναι γενικώς κατά των εμβολίων (12%) είτε γιατί πιστεύει πως θα ασθενήσει (6,5%).

Το να εισχωρήσει το παράδειγμα του δημόσιου συμβολισμού σε αυτό το σχεδόν 20% είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο. Ούτως ή άλλως η ελληνική κοινωνία έχει διαχρονικά ένα σημαντικό ρεύμα «αντί-» με ποικίλες πολιτικές, ιδεολογικές, κοινωνικές, ταξικές αναφορές και ρίζες. Σε μια εποχή κατά την οποία η επιρροή του εκπαιδευτικού συστήματος έχει υποχωρήσει και η αξιοπιστία των μέσων ενημέρωσης είναι στα τάρταρα, ο πολίτης έχει την τεχνολογική δυνατότητα να απαντά στις απορίες του σε χρόνο “dt”, συχνά όμως από αναξιόπιστες και αντιεπιστημονικές πηγές. Πόσο μάλλον που το συνωμοσιολογικό είναι ελκυστικό για αρκετούς από εμάς…

Το μείζον, συνεπώς, στοίχημα για την ηγεσία, πολιτική και επιστημονική, είναι να (μετα)πείσει εκείνο το 44%:

• Κατά πρώτον για επιπτώσεις, παρενέργειες κ.ο.κ. αυτού καθαυτού του εμβολιασμού.
• Και, κατά δεύτερον για την κοινωνική – οικονομική αναγκαιότητα. Ότι, πρακτικά, αν οι εμβολιαζόμενοι δεν φθάσουν σε πολύ υψηλά ποσοστά, δεν πρόκειται να επιτευχθεί ανοσία αγέλης. Και αν δεν γίνει αυτό, ούτε το lockdown θα αρθεί -αφού αποδείχθηκε πέρσι το καλοκαίρι ότι ο κοροναϊός διαδίδεται όλες τις εποχές, ανεξαρτήτως θερμοκρασιών- ούτε η ζωή θα επιστρέψει στην κανονικότητα.

Αν η ηγεσία πείσει, μπορεί να μην είναι όλα όπως πριν -υπάρχει, πάντα, ο βαρύς φόρος στο βωμό της πανδημίας- αλλά πάντως θα πλησιάζουμε συν τω χρόνω σε αυτό που είμασταν πριν (το 2024 υπολογίζει την πλήρη επιστροφή στην κανονικότητα ο καθηγητής του Yale Νίκολας Χρηστάκης).

Αν όχι, η μαύρη τρύπα όλους θα τους καταπιεί, κι αυτούς που είναι στο κοινωνικό υπόγειο κι εκείνους που είναι στο ρετιρέ.